Τι είναι τούτο το "σιγά ρε φίλε" της Μάρως Λεοναρδου;
Ειναι μια απόπειρα να γκρεμιστεί η εικόνα μιας γυναίκας παναγιάς και η αντικατάστασή της με μια κούγκαρ που κυνηγάει στύσεις …
Πόσες φορές έχεις γράψει αυτή την λέξη στο βιβλίο...
Σίγουρα πολύ λιγότερες απ’ όσες το έχεις σκεφτεί....

Είναι το βιβλίο ένα ξέσπασμα μιας κόρης που μεγάλωσε για να αγαπά πλατωνικά, αλλά στη μέση της διαδρομής, όντας πια γυναίκα ηφαίστειο … συμφωνεί με τον Prevot ότι «ο πλατωνικός έρωτας είναι ένα ηφαίστειο χωρίς εκρήξεις»...

Πιστέψτε με, το βιβλίο είναι γενναιόδωρο στις εκρήξεις και καθόλου μετριοπαθές στις περιγραφές … και το ξεκαθαρίζει με το καλημέρα … αναζητώντας απαντήσεις στο θεμελιώδες και υπαρξιακό ερώτημα της ηρωϊδας, της Θέκλας, που τα έχει όλα, και όμως είναι σαφές ότι πάει για άλλα…
Το ερώτημα …
Γιατί δεν υπάρχουν μπουρδέλα για γυναίκες …
Μην το προσπεράσεις,
Το ερώτημα …
Η Θέκλα δεν είναι ανέραστη, δεν είναι στερημένη… αναρωτιέται απλά γιατί αισθάνεται ότι υστερεί έναντι του αιώνιου αντιπάλου, του αρσενικού …
που έχει τη δυνατότητα να πηδάει χωρίς να δίνεται.

Η Θέκλα σε όλη της τη διαδρομή, από τα σεντόνια μέχρι τα δάκρυα των απογοητεύσεων, προσπαθεί να ισορροπήσει … κάπου ανάμεσα στο σεξ…
Το στεγνό ξερό αντρικό υπό μία έννοια σεξ …
Και τον έρωτα
με τον οποίο γαλουχήθηκαν γενεές γυναικών στο να πιστεύουν ότι καθαγιάζει τις επιθυμίες και τις απενοχοποιεί …

Η ώριμη γυναίκα που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, έχει αφήσει λίγο πιο πίσω, ιερούς ρόλους όπως αυτός της μάνας.
Και διψάει να ζήσει…
Πιστεύει ότι θα το κάνει αν νικήσει το συναίσθημα που διαρκώς αναζητά.
Και προσπαθεί να το νικήσει με την λογική.
Αφού μπορεί ο άντρας μπορώ και εγώ..
Είναι άλλο όμως να το λες, και άλλο να το κάνεις…
Η Θέκλα έχει ζηλέψει και έχει πικραθεί από το συζυγικό κέρατο και μοιραία έχει ανακαλύψει έναν άλλον εαυτό.
Πιο αισθησιακό και έτοιμο να δοκιμάσει,
Έτοιμο να δώσει χωρίς παραμυθιάσματα
Αλλά με μία κρυφή ελπίδα να διατρέχει όλη την ιστορία, ότι το σεξ είναι ο δρόμος προς τον έρωτα…

Η δασκαλίτσα με τις κόκκινες μπούκλες αποτελεί μια απόδειξη ότι ο Sasha Guiltry έχει δίκιο:
"Δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από την αγάπη μιας παντρεμένης γυναίκας. Είναι κάτι που κανένας σύζυγος δεν θα μπορέσει να φανταστεί ποτέ".
Η αλαφροΐσκιωτη Θέκλα ξέρει να είναι ερωμένη, να απολαμβάνει και να απολαμβάνει να την απολαμβάνουν.

Η Θέκλα την ψάχνει την δουλειά.
Τσαταρίσματα στο internet και προθυμία για γνωριμίες…
μέχρι και σε ψυχαναλυτή πάει…
Οπως πάει και με σερνικά…
και δυστυχώς γι’ αυτήν, οι χαρές κρατάνε λίγο...
ή ίσως και δεν έρχονται και ποτέ…
όπως το βράδυ με τον Αρχιμήδη…
τον σέξι τριανταπεντάρη
που δεν μπορούσε να βάλει κάτι από την ψυχή του στα ερωτικά σεντόνια…
Τον Αρχιμήδη που τον περίμενε πως και πως,
και που όπως γράφει η Μάρω,
δεν...
Ακούστε θάψιμο...
"Διεκπεραιωτικό σεξ"
Η Θέκλα απογοητεύεται όχι απο κορμιά ή πράξεις,
Για να το πω απλά,
δεν της φταίει το πήδημα.
Αυτό που την χαλάει είναι αυτό που
συμβαίνει με τους περισσότερους
Γεννιόμαστε και είμαστε
Αλλά τελικά είμαστε ότι γινόμαστε…
Αυτά τα δυο "είναι" που κουβαλάμε μέσα μας
συγκρούονται μέσα στην ηρωίδα που έχει την τύχη και ταυτόχρονα την ατυχία να καταλαβαίνει το νόημα των πραγμάτων...
Φθάνει στην πηγή,
πίνει και ξέρει
ότι όλο το νόημα είναι στην δίψα..

Ο έρωτας είναι δίψα.
Το σεξ μπορεί να βοηθά να ξεδιψάσει κάποιος…
αλλά για λίγο.
μόνο αν ερωτευτείς η δίψα γίνεται
ταυτόχρονα βάσανο και νόημα ζωής.

Αν αναρωτηθεί κάποιος γιατί η Θέκλα έχει κολλήσει, και ενώ ζει το ελεύθερο σεξ, και στα αλήθεια μπορεί να πει “σιγά ρε φίλε”,
Μπορώ και εγώ να πηδήξω όπως εσύ....
η απάντηση είναι γιατί
Της αξίζει το παραπάνω…
Της αξίζει ο έρωτας…
Και το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι τον έχει ζήσει και γι’ αυτό τον αναζητά αδιαπραγμάτευτα...

Αυτή η γνώση όμως,
αυτή η εσωτερική παραδοχή
την στέλνει στο πόλεμο με τα αρσενικά•
Συμβιβασμένη...
Εδώ ισχύει το ότι στον έρωτα, όπως και στον πόλεμο, όταν ένα κάστρο αρχίζει διαπραγματεύσεις είναι ήδη παραδομένο κατα το ήμισυ...
Και αυτό δεν είναι αντρική κουβέντα…
Τό’ λεγε η Margaret de Valois

Η Θέκλα ονειρεύεται
και στο πιο καθαρτήριο κεφάλαιο του βιβλίου
γυρνάει στο παρελθόν,
Ζει τους οργασμούς της πρώτης της αγάπης.
Μιας αγάπης που είναι ηφαίστειο,,,
και που η λάβα του δεν προκάλεσε έγκαυμα
αλλά που σίγουρα έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια...

Λένε για εμάς τους άντρες πως μένουμε πάντα παιδιά…
Λένε πως οι γυναίκες μεγαλώνουν και ωριμάζουν γρηγορότερα…
αλλά όσο και της γυναίκας η καρδιά να είναι μια άβυσσος,
νομίζω πως μπορώ να πω
ότι κάθε γυναίκα κουβαλάει για όλη της την ζωή
την μικρή πριγκίπισσα του πατέρα της...
Ή την μικρή πριγκίπισσα που η ίδια ονειρεύονταν ότι θα γίνει μεγαλώνοντας βασίλισσα...

Υπό αυτή την έννοια η Μάρω, μια που υπάρχει πολύ Μάρω στο βιβλίο …
Μέχρι το θρυλικό σαρδάμ της …
Το να ζεσταθεί το κωλαράκι μας … μπαίνει με πανέξυπνο τρόπο στην αφήγηση, δείχνοντας πως ότι κι αν κάνεις υποσυνείδητα σε κάποιο κωλαράκι είναι κολλημένο το μυαλό σου…

Η Μάρω λοιπόν
Ή αν προτιμάτε η Θέκλα, η μικρή πριγκίπισσα που έχει μεγαλώσει, έχει δει πολλές φορές τον πρίγκηπα να φεύγει και θέλει να μάθει να αποχωρίζεται, να αποχαιρετά χωρίς να κλαίει.

Θα έλεγε κανείς ότι αυτό το βιβλίο μοιάζει σαν ένα εγχειρίδιο αντιμετώπισης επιθυμητών ανδρών … ένα manual για το πως να τον κερδίσεις χωρίς να χτυπήσεις...
Η αλήθεια είναι ότι αποκαλύπτει αρκετά από τα αντρικά κόλπα … κάτι για το οποίο θέλω να την καταγγείλω ενώπιον σας…

Από την άλλη ενώ φαίνεται να θέλει να πετάξει από στύση σε στύση και να γίνει πεταλούδα…
Η πεταλούδα στα μάτια της εκφράζει
την απόλυτη ομορφιά
και την απόλυτη ελευθερία…
Για μένα το ωραιότερο κεφάλαιο του βιβλίου είναι "το εικοσιτετράωρο της πεταλούδας".

"Το ερώτημα -γράφει η Μάρω- είναι πόσα πράγματα μπορεί κάποιος να επιτρέψει στον εαυτό του να ζήσει στο διάστημα του χρόνου που του δίνεται".

Και η Μάρω διαλέγει εκείνο το είδος της πεταλούδας που ζει μονάχα μια μέρα και που το πιο απελευθερωτικό στοιχείο της ζωής της, είναι ότι δεν έχει στόχο για αυτό και απολαμβάνει τελικά την απόλυτη ελευθερία....

Η Θέκλα δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα μιας μέρας.
Δεν μπορεί να μεταμορφωθεί ούτε σε πεταλούδα της νύχτας.
Όμως αυτό δεν στερεί το βιβλίο από την ομορφιά.
Αν το καλοσκεφτείς εξάλλου
Το “Σιγά ρε φίλε” παλεύει ανάμεσα σε δυο από τα ομορφότερα βιώματα που μπορεί να έχουν οι τυχεροί της ζωής...
Τον έρωτα και το σεξ...
Τις αισθήσεις αναμεμειγμένες με φορτίο συναισθήματος
Και τις αισθήσεις απελευθερωμένες από συναίσθημα αλλά και πιο λογικές...
Η πεταλούδα που αγαπάει η Θέκλα
και η Μάρω μας…
ζει από το χάραμα μέχρι την Δύση.