Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Ελένη Πριοβόλου (ιστοσελίδα)γεννήθηκε στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου όπου και έζησε μέχρι τα 18 της. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γράφει αναζητώντας την ευρυθμία και την καθαρότητα του λόγου. Η τάση να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο τη στράτευσε αρχικά στο παραμύθι. Αγαπάει πολύ τα παιδιά και στα βιβλία της προσπαθεί να πλησιάσει τον παιδικό κόσμο και την ευαίσθητη παιδική ψυχή.

Έχει καταθέσει πολλά βιβλία για παιδιά και εφήβους, μυθιστορήματα για μεγάλους, μία νουβέλα και ένα βιβλίο με ιστορίες. Συμμετείχε επίσης στον συλλογικό τόμο «Θερινοί Έρωτες»(Καστανιώτης 2021) Το μυθιστόρημά της για ενήλικες, "Όπως ήθελα να ζήσω" (Καστανιώτης, 2009) τιμήθηκε το 2010 με το "Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ".

Επίσης, έχει αποσπάσει το Βραβείο για Μεγάλα Παιδιά του περιοδικού "Διαβάζω" για το βιβλίο της "Το σύνθημα" (2009), και το Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος για εφήβους για το βιβλίο της "Φως σε μαύρο ουρανό" (2021). Το ίδιο βιβλίο διακρίθηκε ανάμεσα στα 200 καλύτερα βιβλία για εφήβους από τη Διεθνή βιβλιοθήκη του Μονάχου και αναρτήθηκε στον τιμητικό πίνακα της IBBY για το 2022.

Συγγραφέας παιδικού βιβλίων, βιβλίων ενηλίκων, νουβέλας αλλά και με σπουδές στις πολιτικές επιστήμες… Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Ο ρόλος είναι ένας με τις διακλαδώσεις του, όπως το δέντρο. Οι πολιτικές επιστήμες τις οποίες σπούδασα και με τις οποίες κατατρύχομαι διαρκώς μέσα από μελέτες, πάλη, με τις ιδέες, αναθεωρήσεις και διαρκείς διαψεύσεις, είναι αυτές που καθόρισαν και τον τρόπο γραφής και τη θεματολογία μου. Όσο για τα βιβλία, εγώ βλέπω τη λογοτεχνία ενιαία. Και αν αλλάζουν οι ηλικίες των αναγνωστών, ο διαχωρισμός είναι τεχνητός. Οι συγγραφείς που ασχολούνται σοβαρά με τη λογοτεχνία για μικρότερους ηλικιακά αναγνώστες οφείλουν να κάνουν ένα λογοτέχνημα τέτοιο που να κατακτά και το ενήλικο κοινό. Και ναι αυτά που εσείς ονομάζετε «ρόλους» σε μένα λειτουργούν ενιαία και αρμονικά. 

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το δικό μου φορτίο είναι αρχικά ο αφηγηματικός λόγος. Μεγάλωνα σε  μια εποχή, σε ένα χωριό όπου οι άνθρωποι συντύχαιναν σε αυλές, καφενέδες και χειμωνιάτικα παραγώνια. Μιλούσαν με παραμύθια και ιστορίες. Κυρίως φτώχειας, πείνας, πολέμων και ξεριζωμών. Χωρίς κλαυθμυρισμούς. Με σθένος και λεβεντιά. Έπειτα είναι τα τραγούδια και τα μοιρολόγια μαζί με ένα ολόκληρο εθιμικό δίκαιο. Και φυσικά το έντονα  πολιτικοποιημένο  περιβάλλον  της οικογένειάς μου που με βοήθησε πολύ να ξεπεράσω τους φόβους και τις ενοχές, με τις οποίες μας μπόλιαζε το εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα μέσα στη δικτατορία.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Είναι αυτό που αναφέρατε πιο πάνω. Το κουβαλάμε. Γίνεται συνείδηση. Και έρχεται μια στιγμή εσωτερικής ανάγκης που μια λέξη, ένα όνειρο ή μια δυνατή συναισθηματική κατάσταση πυροδοτεί την αρχή. Είναι σημαντικό για την τέχνη να βρεις τον τρόπο να το ενσωματώσεις με τρόπο εσώτερο -κάπως όπως το προζύμι στο ψωμί- ώστε να γράψεις αυτό που κουβαλάς και όχι απλώς να το περιγράψεις.

Και το γύρω  περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Μετά την παιδική και εφηβική ηλικία και τις πρώτες εμπειρίες της γραφής, βρίσκομαι διαρκώς μέσα στην κοινωνία. Μιλώ μόνο για τον εαυτό μου.  Δεν πιστεύω στον αποστασιοποιημένο βίο του συγγραφέα. Η ώσμωση με τον κόσμο με ενδιαφέρει και αυτόν προσπαθώ να κατανοήσω. Παίζει λοιπόν σημαντικό ρόλο για μένα να παρακολουθώ τις εξελίξεις, τις αλλαγές -κυρίως την καλπάζουσα ψηφιακή εποχή- για να μη μένω προσκολλημένη σε μια άκαρπη αναμνησιολαγνεία.  Για τούτο και δοκιμάζομαι συγγραφικά σε ποικίλες φόρμες, θεματολογία και εποχές. 

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Είναι δυο στίχοι του Νικόλα Άσιμου:

Κι όλοι αποφανθήκανε πως ετρελλάθης/
Αφού δεν προσαρμόστηκες, καλά να πάθεις.

Αγαπημένη εικόνα;

Η θέα από το μπαλκόνι μου. Το μάτι περνάει πάνω από την ασχήμια της αντιπαροχής για να φτάσει στη θέαση του Σαρωνικού, όταν φυσικά δε μας θαμπώνει το τοπίο η αφρικανική σκόνη.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Τα παιδιά.  Είναι το οξυγόνο του μέλλοντός μας.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Κάθε τι ηλεκτρονικό που αν και χρήσιμο μας καταδυναστεύει. 

Αγαπημένο: όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Φοίβη, Ραμόνα, Ορέστης, Βασίλης. Τα εγγόνια μου.

Τα τριαντάφυλλα ως «η Ρόδων Πολιτεία» μου.

Η γεύση από καβουρδισμένα αμύγδαλα.

Η μυρουδιά των παλιών τριαντάφυλλων της βάβως μου.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο πυρηνικός Όλεθρος. Τίποτα χειρότερο.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Οι στόχοι έμπαιναν όταν ήμουν πολύ νέα. Τώρα γεύομαι το πρωινό ξύπνημα, ευγνωμονώ τη ζωή και μάχομαι για τις ιδέες που ενστερνίστηκα σαν άνθρωπος και πολίτης. Και φυσικά κάθε ξημέρωμα στρώνομαι στη γραφή ακάματα και ό,τι προκύψει…

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις(κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): ρυθμός, δρόμος, φλόγα, στιγμή και χρόνος

Ξεκινώ από  Υμηττό για το κέντρο της Αθήνας με τα πόδια. Κάθε μέρα.  Μακρύς  δρόμος.  Χρόνος διαδρομής μια  ώρα και πέντε λεπτά. Πρέπει να κρατώ έναν ρυθμό κανονικό για να μη μού βγει η γλώσσα.  Εαυτός σε ταλαιπωρία, άσβεστη της ψυχής η φλόγα.

Σας ευχαριστώ.

Σας ευχαριστώ εγώ από καρδιάς.