Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Το βιβλίο «Του έρωτα και της ζωής».
H ποιήτρια Μαργαρίτα Αρβανίτη.
Οι εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.

Η Μαργαρίτα Αρβανίτη παρουσίασε στον ΙΑΝΟ στην Αθήνα, τη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο, «Του έρωτα και της ζωής», από τις εκδόσεις M. Σιδέρη.

Για το βιβλίο μίλησαν:

• Νιόβη Ιωάννου, ποιήτρια
• Αλίκη Οικονόμου Γιωτάκου, φιλόλογος-συγγραφέας

Την παρουσίαση συντόνισε η συγγραφέας Μαίρη Παναγιώτου ενώ μελοποιημένα ποιήματα αποδόθηκαν ζωντανά στο πιάνο από την μουσικοσυνθέτρια Χλόη Λάμπρου.

«Είμαστε όλοι εδώ, μια ευχάριστη και μεγάλη συντροφιά» είπε η συντονίστρια κα Παναγιώτου, ξεκινώντας την παρουσίαση και συνέχισε, «Για να παρουσιάσουμε το ποιητικό έργο της αγαπητής μας Μαργαρίτας Αρβανίτη. Επειδή η ποίηση την ώρα που διαβάζεται ή αναλύεται έχει μια συνέχεια και μια μαγεία η οποία δεν πρέπει να διακόπτεται φαντάζομαι, σκέφτηκα να συστηθούμε όλοι εμείς εξαρχής και στη συνέχεια να σας αφήσω να παρασυρθείτε από το όνειρο και το ταξίδι στο άπειρο».

Έτσι, η κα Παναγιώτου αναφέρθηκε στο βιογραφικό της ποιήτριας και συγκεκριμένα επισήμανε τις ποιητικές ανησυχίες της κας Αρβανίτη από τα μαθητικά της χρόνια και την κλίση της στα καλλιτεχνικά αργότερα. Παρουσίασε επίσης την ίδια και τις δύο ομιλήτριες, τη κα Ιωάννου και την κα Οικονόμου-Γιωτάκου, αναφερόμενη στα βασικά σημεία των βιογραφικών τους.

Μιλώντας για την ποιήτρια είτε, «Ευαίσθητη λοιπόν, όπως η ποιητική συλλογή "Του έρωτα και της ζωής", στα χρώματα του κόκκινου και του λευκού που μας προϊδεάζει για το περιεχόμενο. Κόκκινος είναι σίγουρα ο έρωτας γιατί του δίνουμε ψυχή και αίμα. Λευκός σαν χιόνι επίσης για τις αγνές προθέσεις του για ευτυχία και αναπαραγωγή της ζωής. Οι εκδόσεις του Μ.Σιδέρη δημιούργησαν ένα εκπληκτικό εξώφυλλο στα χρώματα της γης που μας γέννησε, ένα νέο ζευγάρι ερωτεύεται», και συνέχισε, «Στη τρίτη σελίδα του βιβλίου η Μαργαρίτα αφιερώνει το πόνημα αυτό στο μεγάλο της έρωτα, τον άντρα που μαζί του δημιούργησε οικογένεια και έκανε τη ζωή της ν' αξίζει. Έρως είναι η έλξη προς το ωραίο και την αναπαραγωγή του και ως εκ τούτου γίνεται ο σπουδαίος θεός της ζωής μας. Οι ρίζες του φτάνουν βαθιά στο νου που μας ονειρεύτηκε και μας έπλασε κατ' εικόνα. Όταν αυτός ο νους καθρεφτίστηκε στο πρόσωπό μας αποφάσισε να κάνει κατοικία τις καρδιές μας. Αυτός είναι ο λόγος που η ανυπότακτη φύση του ανθρώπου αναζητεί τρόπους να νιώσει τον έρωτα και να τον βιώσει με όλες τις αισθήσεις του. Πράγματι με το πέρασμα των χρόνων της ζωής του κατόρθωσε να τον βιώσει αλλά δεν κατόρθωσε να τον πιάσει και να τον χαλιναγωγήσει... Ο έρωτας παίζει με το τόξο του και ρίχνει τα βέλη του όπου εκείνος αποφασίσει πως θα βρει τροφή να αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει περισσότερο. Η Μαργαρίτα Αρβανίτη με τη δεινή της πένα και το ελεύθερο πνεύμα της που διαπνέεται από έρωτα για κάθε ωραίο και μεγάλο, κατόρθωσε να μας περιγράψει σε όλες τις μορφές μέσα απ' τ' όνειρό της τη προσωπική της ζωή και το περιβάλλοντα χώρο. Φτιάχνει μεγάλα ή μικρά ποιήματα τα οποία είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους αλλά κρατούν και μια συνέχεια, αλληλεπιδρούν στα συναισθήματα που προκαλούνται και δίνουν νέες κατευθύνσεις στη σκέψη. Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικό μιας σπουδαίας ποιήτριας να πει τη συνέχεια φέρνοντας στο φως όλα τα συναισθήματα».

Ολοκληρώνοντας η κα Παναγιώτου διάβασε ένα ποίημα της κας Αρβανίτη με τίτλο , «Το πέταγμα», για να βάλει το κοινό στο πνεύμα της συλλογής.

Η κόρη της κας Γιωτάκου-Οικονόμου, Ελίνα, μίλησε εκ μέρους της μητέρας της η οποία δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, διαβάζοντας την ομιλία της.

«'Όταν αναφέρεται κάποιος στη Μαργαρίτα τότε αναφέρεται σ' ένα πρόσωπο πολυποίκιλο και χαρισματικό» είπε για τη συγγραφέα και συνέχισε «Αντιπροσωπευτικός τύπο ανθρώπου που τον χαρακτηρίζει η ευγένεια, η ευπρέπεια, η καλοσύνη, η προσφορά στον άλλον και γενικά ότι αντιπροσωπεύει κατά την αρχαία αντίληψη, η έννοια άνθρωπος, "Άνθρωπος, άνω θρώσκω", κοιτάζω προς τα πάνω, προς την ιδέα, προς το αληθές. Όλα αυτά τα στοιχεία στοιχειοθετούν την προσωπικότητα της Μαργαρίτας η οποία συμπληρώνεται βέβαια και από άλλα χαρίσματά της.»

«Η αγάπη για την ποίηση και κυρίως την ερωτική είναι μία έμφυτη ανάγκη την οποία δουλεύει με μεγάλη μαεστρία. Τώρα στη δεύτερη συλλογή όπως και στη πρώτη θα έχω την ευκαιρία να παρουσιάσω τα ποιήματά της αναλύοντάς τα από λογοτεχνική σκοπιά... Η Μαργαρίτα δεν γράφει ποιήματα για την κάθαρση της θεωρίας των παθών που είναι ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη. Ούτε για την τελειοποίηση που είναι η θεωρία του κλασικισμού... Γράφει για τη τεχνική δραστηριότητα όπου ο καλλιτέχνης επεξεργάζεται το έργο του για να βάλει σε ενέργεια διανοητικές ικανότητες που είναι λίαν αναπτυγμένες σ' αυτόν. Γράφει ακόμα για την ενδυνάμωση, γιατί θέλει να παραστήσει την πραγματικότητα όπως είναι χωρίς να τη τροποποιήσει. Είναι η θεωρία του ρεαλισμού. Είναι γεγονός ότι είναι μία έμφυτος ανάγκη στον άνθρωπο και μέσω του δημιουργού ικανοποιούμε και εμείς τις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις».

Η κα Γιωτάκου συνέχισε επισημαίνοντας ότι, «Η Μαργαρίτα γράφει για τον έρωτα, τον έρωτα που ενθαρρύνει τη γέννηση και τη δημιουργία. Που είναι συνυφασμένος με τη ζωή. Που χαρίζει χαρές και λύπες. Που σε οδηγεί στα ύψη και σε κατεβάζει στο χάος... Αυτός ο έρωτας ο πολυποίκιλος με όλες αυτές τις μορφές κυριαρχεί στα ποιήματά της... Τα ποιήματα της Μαργαρίτας τα χαρακτηρίζει η ρομαντική αλλά και η ρεαλιστική διάθεση. Ανάμεσα στις δύο αυτές όψεις στέκει η συναισθηματική βάση, η βαθιά αισθαντικότητα διακυμαινόμενη που γεφυρώνει την απόσταση από το ρομαντισμό έως το ρεαλισμό και δέχεται τον αντίκτυπο από τον αδιάκοπο ψυχολογικό κλυδωνισμό και τις αντιφάσεις του. Έρως πηγή χαράς, αλλά και έρως που σε γεμίζει με χαρακιές πόνου και σπαραγμού. Έρως ζωή αλλά και έρως θάνατος».

«Έτσι η Μαργαρίτα κινείται κυρίως γύρω από δύο άξονες, την έκσταση που αγγίζει τη μέθη και το πόνο, την απογοήτευση μέσα από την οποία όμως κάνει προσεγγίσεις επαναπροσδιορισμού της ζωής. Όλοι μας ζούμε σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην οποία σημειώνονται τα σπουδαιότερα γεγονότα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πόλεμοι, πολιτικές ανακατατάξεις, ανεργία, προσφυγικό. Κι όμως η ποιητική της δύναμη της δίνει το ψυχικό δικαίωμα να αρθεί πάνω απ' όλα αυτά και να υμνήσει τον έρωτα ως εκμηδένιση του έτερος και άνθηση του εμείς. "Ερών και ερώμενος", μέθεξη υποταγής, κορμιά κλειδωμένα σε χάδια γλυκά αφημένα χωρίς όμως να απογεύγει και τη νοηματική αντίστιξη. Χωρίς τον έρωτα η ζωή, κενό και μηδέν, μοναξιά και απελπισία, εφιάλτες πουλιά που με ζώνουν».

«Τα ποιήματά της έχουν μια δυναμική, δεν έχουμε καθόλου αφημένες έννοιες. Αλλά οι ψυχικές καταστάσεις ταυτίζονται με ορισμένα πράγματα εξωτερικά. Γίνονται σύμβολα των ψυχικών καταστάσεων... Μέσα στα ποιήματα μπορείς να βρεις και βιβλικές αναφορές με λέξεις όπως, "σφραγισμένο μυστικό, άβατον, το ιερό άβατον, την ομορφιά της ένωσης σε σάρκα μία και έσονται οι δύο σε σάρκα μίαν", επιδράσεις από τα ιερά κείμενα κάτι που πολύ συχνά συναντούμε κυρίως στο Σολωμό. Από την άποψη της καθαυτό λογοτεχνικής θεώρησης μπορούμε άνετα να πούμε ότι όλα τα ποιήματα κινούνται με μία ποιητική πορεία που μας καθρεφτίζει και την καλλιτεχνική αξία της Μαργαρίτας Αρβανίτη. Η συναισθηματική βάση αντιπροσωπεύει ότι συμπαγέστερο και στερεότερο. Ο έρωτας απέναντι στη ζωή και στον κόσμο είναι το υπόβαθρο για μια ζωή με πληρότητα και αξία. Τα ποιήματα οικοδομούνται σε μία σειρά από παρομοιώσεις που δημιουργούν και ηχητικές ακόμα εικόνες όπως "σε νιώθω να έρχεσαι, ο αέρας πυρώνει, πυρκαγιές να γεμίσω τα άκαρπα βράδια". Έντονες αντιθέσεις, "θάνατος η απουσία σου, λόγος ζωής η παρουσία σου... πλανεύουν, παλεύουν..."».

«Παίζει με τις λέξεις και στοιχειοθετεί αυτό που έχει μέσα της, πηγές, πληγές...σκιρτήματα, αινίγματα... χαρακτηριστική επανάληψη του εμείς και του έτερος. Θυμίζει το Μακρυγιάννη.... Εμείς, τόνιζε ο Μακρυγιάννης στην επανάσταση του έθνους μας. Εμείς, και στον έρωτα όχι εγώ. Οι δύο μαζί στους αγώνες αλλά και στον έρωτα. Τα ποιήματά της βρίθουν από ποιητικές και νοηματικές εξάρσεις...».

«Επίσης παρατηρούμε και στιγμές απελπισίας, δεν τον εξιδανικεύει τον έρωτα, τον δίνει με την ποικιλόμορφη παρουσία του στη ζωή μας... Συνεχίζει με στιγμές αδιαφορίας, τότε παγώνει, ξεσπά σ' ένα παγερό αντιμετώπισμα της ζωής με ρήματα, ονόματα, επίθετα και νοήματα δραστικά... Ακόμα παρατηρούμε την ανάγκη για συντροφικότητα, την απελπισία και τον πόνο σ' ένα σχήμα δοσμένο άρτια λογοτεχνικά. Είναι ολοφάνερο το πάθος για τον έρωτα που κρύβεται μέσα στα ποιήματα της ποιήτριας από τη μία αλλά και την απελπισία, την κατακρήμνιση των επιθυμιών και των ονείρων από την άλλη. Δεν σταματά στα σημεία του πόνου και της απελπισίας. Υψώνεται πάνω απ'όλα αυτά και η ψυχική της έξαρση την οδηγεί στην αέναη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των σκέψεων, των αποφάσεων, των πράξεων... Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι χαρακτηριστικές ζωντανές εικόνες, οπτικές, αφής, ακουστικές. Παρομοιώσεις πολλές όπως χαρακτηριστική είναι και η κλιμακωτή παράθεση ρημάτων... Τα ποιήματα της Μαργαρίτας πέρα από το περιεχόμενο που μας χαρίζει την ομορφιά του έρωτα, πέρα από το ότι μας αφυπνίζει με στιγμές πόνου, απελπισίας, μοναξιάς μας προσφέρει και ένα σπουδαίο μήνυμα στο καιρό της πνευματικής παρακμής που ζούμε. Πάντα στο νου μας θα πρέπει να κυριαρχεί ο επαναπροσδιορισμός των ιδεών μας, των σκέψεων, των αποφάσεών μας, είναι σημαντικό στοιχείο στην ερμηνευόμενη ποίηση».

«Το πεσιμιστικό στοιχείο εκλείπει από τη δημιουργική παρουσία της Μαργαρίτας. Μορφικά τα ποιήματα είναι άψογα δουλεμένα, διακρίνονται για τη μουσικότητα που δημιουργείται από τον ωραία πλασμένο στίχο και το κυματισμό του, χωρίς να εφαρμόζονται παντού το ιαμβικό μέτρο ή το τροχαϊκό. Χωρίς να εφαρμόζεται παντού η πλεχτή ή ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία. Έτσι συναντούμε άλλοτε να ομοιοκαταληκτεί ο πρώτος και ο δεύτερος στίχος και άλλοτε ο δεύτερος κι ο τέταρτος κι άλλοτε η ομοιοκαταληξία να εκλείπει χωρίς αυτό να δημιουργεί ποιητικά χάσματα».

«Επίσης, δεν εφαρμόζει ούτε το δεκαπεντασύλλαβο στίχο ούτε τον οχτασύλλαβο που συνηθίζεται στη ποίηση. Αλλά κινείται ελεύθερα και φτάνει στη χρήση του πεντασύλλαβου στίχου κι έτσι αισθάνεται ο αναγνώστης ότι κινείται ελεύθερα και η σκέψη του ίπταται . Η γλώσσα είναι τέλεια δουλεμένη με λέξεις έντονα παραστατικές, ηχηρές και γεμάτες από ρυθμό και μουσικότητα, χαρακτηριστικές, πλαστικές, ικανές να αποδώσουν αυτό που η ποιήτρια σκοπεύει να δώσει».

«Περαιώνοντας τη λογοτεχνική ανάλυση των ποιημάτων της Μαργαρίτας Αρβανίτη, πέραν του ότι θα τονίσω πως είναι όλα γραμμένα με μελέτη και προσοχή απαύγασμα της προσωπικότητάς της είναι ποιήματα που μας κερδίζουν με την ειλικρίνεια του αισθήματος προς τον έρωτα αλλά και με την πνευματική ανησυχία που εκφράζουν μας κάνουν να στοχαστούμε και εμείς μέσα στη γεμάτη προβλήματα κοινωνία που ζούμε πως η αγάπη σε όλες της τις μορφές μας απελευθερώνει απ' όλο το βάρος και τον πόνο στη ζωή. Είναι η αρχή, η μέση και το τέλος. Αγαθό για το οποίο αξίζει να ζούμε αλλά και να παλεύουμε. Ο λόγος της ίδιας μας της ύπαρξης».

Μετά τη λογοτεχνική ανάλυση των ποιημάτων από την κα Γιωτάκου, η συντονίστρια έδωσε το λόγο στην κα Νιόβη Ιωάννου για να καταθέσει και εκείνη τη δική της προσέγγιση στο έργο.

«Βιωματική, όχι αναγκαστικά αυτογραφική η ποίηση της Μαργαρίτας Αρβανίτη», είπε σημειώνοντας η κα Ιωάννου και συνέχισε, «Κατάθεση ψυχής βγαλμένη από την εμπειρία των διαπροσωπικών σχέσεων που αφομοιώνεται στην ανάγκη εξιδανίκευσης των παραμέτρων εκείνων που καθιστούν αδιαπραγμάτευτες αξίες στον έρωτα και τη ζωή. Η ανάγκη της εξωτερίκευσης των σκέψεων και των συναισθημάτων γεννάται από την επιθυμία της να εκφράσει σφαιρικά τον έρωτα μέσα από τις διαφορετικές του μορφές. Μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο εκπροσωπεί τις διαφορετικές ηρωίδες της που ζουν ανάμεσά μας και η κάθε μία ζει τον έρωτα τη χαρά ή τον πόνο του μέσα από τις αντινομίες του. Αν του έρωτα η άλλη πλευρά είναι ο πόνος, η ζωή η ίδια τον μεταλλάσσει στο πέρασμα του χρόνου σε απόσταγμα εμπειρίας και βαθύτατη γνώση εαυτού».

«Φαίνεται πως ο δρόμος αυτός μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια της ψυχής για την ποιήτρια αποτελεί την πρόκληση για ουσιαστική αυτογνωσία που επιτυγχάνεται μέσα από τη παρατήρηση εαυτού και συναισθημάτων. Μέσα σε αυτό το μοναχικό ταξίδι ο έρωτας απελευθερώνει πτυχές της προσωπικότητάς της, επώδυνα κάποιες φορές με τις οποίες προσπαθεί να συμφιλιωθεί γνωρίζοντας ήδη πως η γνώση είναι το απόφθεγμα για όσα δεινά προστάζει η αναζήτηση της προσωπικής μας αλήθειας. Με θάρρος και σθένος ψυχικό η ποιήτρια δεν διστάζει να κοιτάξει κατάματα τη πραγματικότητα, να πεθάνει σταυρωμένη από μνήμες που εξαντλούνται στο κενό της απουσίας και να ξαναγεννηθεί επιζητώντας την υπέρτατη αρμονία, την ομορφιά της ένωσης σε σάρκα μία... "Για να ανέβεις στο Θεό, χρειάζεται να βυθιστείς μέσα σου", είχε πει ο Ουγκώ. Και φαίνεται σ' αυτή τη τεράστια απόσταση μόνος ο βαθύς εσωτερικός λόγος αυθεντικός και συνάμα εκωφαντικά αγωνιώδης θα μπορούσε να καλύψει».

«Η αυτοκριτική και η ταπείνωση αναμφίβολα οδηγούν στην υπέρτατη γνώση αφού το απόλυτο του θείου αντανακλάται από την ίδια μας τη ψυχή και ενίοτε κυριεύει τα ύψη της ως η μοναδική και ασφαλής έξοδος στην αλήθεια... Η ευτυχία λοιπόν για την ποιήτρια είναι δικαίωμα, στάση ζωής, αυτοσκοπός αλλά και αγώνας που απαιτεί προσπάθεια συνεχή αλλά και εγρήγορση προκειμένου τα δύσκολα να βρουν απάγκιο στο μέρος της καρδιάς και να εξαγνιστούν από την αγάπη... "Όχι δεν θα παραδοθώ, θα ζήσω", δηλώνει μέσα από τους στίχους της η Μαργαρίτα, και μέσα από αυτή την αποφασιστική εσώψυχη κραυγή, παρασύρει τον αναγνώστη σε αισιόδοξες προσεγγίσεις...».

«Η ποιήτρια σ' ένα από τα ποιήματά της αναφέρεται τρυφερά στην μοναξιά του έρωτα και την καθιστά μοναδική αιτία για το θλιμμένο παρόν της. Η σκέψη της επικεντρώνεται στην κυριαρχική απουσία που της στερεί την ελπίδα να ονειρεύεται τα απλά, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα, τα ουσιώδη... Σε άλλα καταγράφονται χειμαρρώδη συναισθήματα εκεί που η ανάγκη γίνεται συνειδητοποίηση και η έλλειψη συνηγορεί για μια νέα γνωριμία εαυτού μέσα από συνθήκες επαναπροσδιορισμού και απεξάρτησης από συναισθήματα τοξικά και ψυχοφθόρα. Και πάλι αναδεικνύεται η εσωτερική δύναμη της ποιήτριας όταν εστιάζει στον ένα και αδιαμφισβήτητο στόχο που αποτελεί για κείνη πρόκληση ζωής, εφαλτήριο για προσωπική υπέρβαση και εξέλιξη...».

«Με λόγο λιτό και άμεσο, τολμηρό και ευθύβολο, η Μαργαρίτα Αρβανίτη εκφράζει την υπαρξιακή της αγωνία σχηματοποιώντας τα θέλω της μέσα από μια ανόθευτη κραυγή απαλλαγμένη από την εξουσιαστική παρουσία του άλλου και μέσα από την απλότητα και την ειλικρίνεια του συναισθήματος ο αναγνώστης ανακαλύπτει το δικό του ξεχασμένο μονοπάτι, το μοναδικό ίσως που του επιτρέπει να υπερασπίζεται την αυτοτέλεια της ύπαρξής του συνειδητοποιώντας και αποδεχόμενος της ευθύνη που του αναλογεί. Γιατί η ποιήτρια φαίνεται να κατέχει τη γνώση πως μέσα σε αυτό επώδυνο παιχνίδι αναζήτησης επιλέγουμε τους άλλους αναγνωρίζοντας εντός τους δικά μας χαρακτηριστικά, τα οποία ενίοτε πρέπει να επεξεργαστούμε άλλοτε αποδεχόμενοι και άλλοτε απορρίπτοντας στοιχεία του εαυτού μας προκειμένου να οικειοποιηθούμε την ίδια μας τη ψυχή... Η ποιήτρια διαθέτει το σθένος ν' ανατρέπει κάποιες φορές τον ίδιο της τον εαυτό. Αρνούμενη την ήττα μιας εύκολης συναισθηματικής τακτοποίησης που θα την καθιστούσε ίσως κάποτε υπόλογο του ίδιου του εαυτού της...Ο πόνος συνενώνει τα στοιχεία εκείνα που προσδοκούν να δώσουν αξία σ' αυτήν την εξελικτική διαδικασία που ο καθένας από μας βιώνει. Είναι σοφία η γνώση ετούτη. Σοφία που κατευθύνει την συνειδητή δράση έξω από τα γνώριμα και τα ασφαλή...».

«Μέσα από τα ποιήματά της η ποιήτρια, μας μεταφέρει το μήνυμα πως η σωτηρία της ψυχής κερδίζεται με μόχθο απώλεια των συναισθηματικών κεκτημένων κάποιες φορές. Νίκη απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό που υποσυνείδητα αντιστέκεται επιμένοντας να αναπαράγει συμπεριφορές που απομακρύνουν από το συγκεκριμένο στόχο... Πόσο θνητός φαντάζει ο θάνατος μπροστά στον έρωτα;... Μέσα από το υπέρτατο συναίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης, μέσα από φευγαλέες σκηνές, εικόνες, βλέμματα, περιστατικά, η ποιήτρια εξιδανικεύει τον έρωτα τρυφερά αποκαλύπτοντας την μεταμορφωτική δύναμή του. Όχι όμως και τις ερωτικές σχέσεις. Αφού οι στίχοι της μοιάζει να εφορμούν από τη βασική θέση, ότι κάθε ερωτική συνύπαρξη δεν αποτελεί μια ανέμελη ειρηνική συνθήκη αλλά μέσα από ματαιώσεις των προσδοκιών κάποιες φορές ένα πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης όπου αφομοιώνονται οι ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων με σκοπό να εξομαλυνθεί η κοινή τους πορεία».

«Η ποίηση της Μαργαρίτας Αρβανίτη μιλάει για τον έρωτα που διεκδικεί την έκφραση και τη πραγμάτωσή του. Με αγωνιστικότητα και φιλοσοφική εσωστρέφεια, λόγο απλό, ευθύ, ρεαλιστικό που καθόλου δεν υπονομεύει τα νοήματα αλλά επικοινωνεί με τον αναγνώστη άμεσα εναποθέτοντας στοργικά στη ψυχή του το προσωπικό της στίγμα».

Η κα Ιωάννου ολοκλήρωσε την ομιλία της και απευθυνόμενη προς την κα Αρβανίτη της εξέφρασε τις ευχαριστίες της για την τιμή που της έκανε, «να μοιραστεί μαζί της το ταξίδι στα ευαίσθητα μονοπάτια της ψυχής της», συμπληρώνοντας στο τέλος ότι, «Χρειάστηκε αρκετές φορές να βγάλω τα παπούτσια μου για να μην πληγώσω αυτή τη μαγική διαδρομή και ελπίζω να τα κατάφερα».

Η συντονίστρια κα Παναγιώτου συμπλήρωσε και εκείνη με τη σειρά της, «Οι δημιουργοί είναι γεννήτορες αλλά και παιδιά της εποχής τους... επηρεάζουν τα μέγιστα την εποχή τους αλλά δεν είναι πλέον ελεύθεροι να την αλλάξουν, να διαφοροποιήσουν τη ζωή ολόκληρη. Μένουν μέσα στο χωροχρόνο τους δίνοντας ένα έργο που έχει αξία ψυχαγωγίας δηλαδή της αγωγής της ψυχής αλλά και του παραδειγματισμού. Βλέπουμε ότι μέσα από τη πειθαρχία της σκέψης της, η Μαργαρίτα μας αποδεικνύει πως την εποχή που ζει ο καλλιτέχνης, και εν προκειμένω η ποιήτρια, έχει μεγάλο αριθμό δυνατοτήτων που είναι ικανός να μας διευκολύνει τη ζωή, να μας ξεκουράσει τη ψυχή και να μας περάσει στην τέχνη της μαγείας».

Πριν απαγγείλει το ποίημα «Ζευγάρωμα» από τη συλλογή, η κα Παναγιώτου σημείωσε, «Οφείλουμε να είμαστε προσγειωμένοι, να πατάμε στη γη και να προσπαθούμε μέσα από τον έρωτα να ζούμε τη κάθε στιγμή».

Στον επίλογο της παρουσίασης μίλησε η ίδια η ποιήτρια κα Αρβανίτη Μαργαρίτα, ευχαριστώντας και καλησπερίζοντας τους παρευρισκόμενους, «Είμαι βαθιά συγκινημένη και εκτιμώ ιδιαίτερα όλους σας, που αφήσατε άλλες ασχολίες για να είστε σήμερα εδώ κοντά μας. Νιώθω σαν μέρα γιορτής που με τιμήσατε... Όποια σχέση κι αν έχουμε εμείς μεταξύ μας, εσείς είστε οι πρωταγωνιστές της ημέρας με την ιδιότητα του αναγνωστικού κοινού. Συχνά λέω πως "στο μοίρασμα είναι η χαρά". Δεν έχει νόημα η όποια δημιουργία αν δεν βρει τους αποδέκτες της. Δεν έχει νόημα η όποια συγγραφή ή ποίηση όταν δεν έχει παραλήπτες τις καρδιές των αναγνωστών. Η τέχνη δεν είναι για την τέχνη. Το έργο του δημιουργού είναι τέχνη μόνο αν μπορεί να εκφράσει τον άνθρωπο, τις σκέψεις, τα συναισθήματά του, τις αγωνίες και τη χαρά του».

«Άκουσα κι εγώ μαζί σας τα σχόλια που έγιναν από τις φίλες ομιλήτριες. Ήθελα να δω μέσα από τα μάτια της δικής τους ψυχής τι βίωσαν με τα ποιήματά μου. Περίμενα να δω τι απήχηση μπορούν να έχουν οι σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου μέσα από το συγκεκριμένο γλωσσικό ένδυμα που της έντυσα στη προσπάθειά μου, όχι μόνο να επικοινωνήσω με τις σκέψεις μου αλλά και τι συναισθήματα μπορούν να πυροδοτήσουν. Νιώθω βαθιά συγκινημένη για την ανταπόκριση που είδα στη ψυχή τους που τους οδήγησαν να γράψουν τα όσα έγραψαν. Επίσης είμαι συγκινημένη που η μουσικοσυνθέτρια Χλόη Λάμπρου αυτό που βίωσε έγιναν νότες και στη συνέχεια μελωδίες... Ο ρόλος του ποιητή είναι να μπορεί να συναρπάζει, να παίρνει μαζί του τους αναγνώστες με το δικό του τρόπο και να τους οδηγεί στη λύση που λέγαμε στην Αρχαία Τραγωδία, στην εκτόνωση σκέψεων και εγκλωβισμένων συναισθημάτων μέσα απ' το δικό του λόγο. Αυτή είναι και η πρόθεσή μου, να λειτουργήσουν ανάλογα και για σας τα ποιήματα».

«Είναι μεγάλη χαρά που μου έτυχαν κάποιες συναντήσεις με αναγνώστριες οι οποίες μου είπαν ότι διαβάζοντας τα ποιήματά μου βρήκαν μέσα τους δικά τους στοιχεία που είχαν βιώσει ή βίωναν ήδη. Επίσης θετικές κριτικές και μηνύματα. Αυτήν την τέρψη, τη συγκίνηση, τη διέξοδο επιθυμώ και σήμερα να προσφέρω με τα ποιήματά μου σε σας... Είναι το λιθαράκι της δικής μου προσφοράς και δημιουργίας με τη φιλοσοφία ότι ανάμεσα στα πολλά και άλλα έργα άξιων συγγραφέων και ποιητών να μπορούν προσθετικά να γίνουν αιτία τέρψης και συγκίνησης, στήριξης στις δύσκολες εποχές που ζούμε... Μικρές και μεγάλες χαρές της καθημερινότητας είναι αυτές που μας στηρίζουν».

Τελειώνοντας η κα Αρβανίτη, ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκόμενους, φίλους, συγγενείς, ομότεχνους, στελέχη από τις εκδόσεις Σιδέρη (επισημαίνοντας την άψογη συνεργασία μαζί τους), το Μιχάλη και τον Αντώνη Σιδέρη που τη στήριξαν, τον Ιανό, τις ομιλήτριές της αλλά κυρίως τους αναγνώστες της, «Γιατί χωρίς αναγνωστικό κοινό κανένα έργο δημιουργίας δεν βρίσκει ανταπόκριση και απήχηση» και συνέχισε, «Προσδοκώ αυτά τα ποιήματα να σας αγγίξουν. Όπως εσείς μου δώσατε σήμερα αυτή τη χαρά και ζεστασιά με τη παρουσία σας, έτσι κι εγώ προσδοκώ να σας δώσω την αντίστοιχη χαρά και ζεστασιά».

Στο κλείσιμο της βραδιάς, η κα Χλόη Λάμπρου με τη συνοδεία πιάνου, βιολιού και κρουστών, απέδωσε δύο μελοποιημένα ποιήματα της κας Αρβανίτη αφιερώνοντάς τα στην ποιήτρια που της τα εμπιστεύτηκε. Ακούστηκαν τα ποιήματα «Ερών και ερώμενος» και «Άνυδρη γη».