Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει τριάντα βιβλία. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες.

Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο έβδομος ελέφαντας» εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία. Το «Μπαρ Φλωμπέρ» εκδόθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Η «Αμερικάνικη φούγκα» κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και εκδόθηκε στις ΗΠΑ (Etruscan Press). Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα «Ο Άλκης και ο λαβύρινθος», τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου.

Θεατρικά του έργα έχουν ανέβει σε πολλά θέατρα της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένων του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Το Βήμα. Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Εύα Σιμάτου και έχουν έναν γιο, τον Ερμή.

Το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το λευκό δωμάτιο» ανεβαίνει φέτος στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός υπό μορφή αυτόνομου θεατρικού έργου, που έχει γράψει επίσης ο συγγραφέας, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη με τους Πέγκυ Σταθακοπούλου, Εύα Σιμάτου, Δημήτρη Τσίκλη και τη Σμαράγδα Σμυρναίου.

Αρχιτέκτονας, ποιητής, δάσκαλος δημιουργικής γραφής, κριτικός λογοτεχνίας, συγγραφέας μυθιστορημάτων ενηλίκων αλλά κι ενός παιδικού βιβλίου… Ποιος από αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Κανένας δεν επισκιάζει τον άλλον, συνυπάρχουν όλοι αρμονικά και αλληλοτροφοδοτούνται. Να προσθέσουμε σε αυτά και τη συγγραφή θεατρικών έργων, δραστηριότητα που με ενδιαφέρει και με αφορά πολύ.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας. Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Η προσωπική μου αφήγηση είναι ένα πολύ έντονο φορτίο που περιέχει μια σειρά από εξαιρετικά άγρια γεγονότα. Ποτέ δεν το έχω αναπλάσει per se αλλά υπάρχουν στοιχεία του που έχουνε βρει τον δρόμο τους σε βιβλία μου. Όσο για να γνώσεις μου, είναι ένα πέπλο συντροφικότητας, με έχουν καθορίσει κατά σημαντικό βαθμό. Το πολύ θετικό εδώ είναι πως δεν υπάρχει ΤΕΛΟΣ.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Κάποιες αφηγήσεις, κυρίως βασικοί μύθοι, έχοντας αφομοιωθεί μέσα μου βρίσκουν ενίοτε το δρόμο τους αφομοιωμένες και αυτές μέσα σε κάποιες ιστορίες. Εμπειρίες ζωής έχουν δώσει αφορμή για ολόκληρα βιβλία. Ο Μπόρχες έλεγε ότι όλοι οι συγγραφείς γράφουν αυτοβιογραφία. Μάλλον είχε δίκιο…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το περιβάλλον είναι πάρα πολύ σημαντικό, τόσο που λειτουργεί πιο πολύ στο τώρα παρά στο αναγκαστικό πριν μιας αφήγησης. Με το άμεσο περιβάλλον μου ανακαλύπτω τον κόσμο με το ευρύτερο, τον μεταπλάθω.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση).

Άμλετ.

Αγαπημένη εικόνα;

Η θέα του σπιτιού μου στις Μηλιές από το χαγιάτι.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το συναίσθημα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Το γραφείο μου.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ερμής, λίλιουμ, σοκολάτα, μετά τη βροχή.

Ένας κακός εφιάλτης;

Πρέπει να παίξω σε ένα θεατρικό έργο ως ηθοποιός και δε θυμάμαι τα λόγια.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να είμαι πιο ενεργός στον θεατρικό χώρο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): σανίδι, ελέφαντας, νερό, λαβύρινθος και γραμμή.

Το πρώτο βιβλίο λεγόταν «Ο έβδομος ελέφαντας». Η αφηγηματική γραμμή προκαλούσε έντονα ερεθίσματα. Θεατρική διασκευή; Το έργο δε θα στεκόταν στο σανίδι. Η «Οδός Θησέως» βασισμένη στον μύθο του λαβυρίνθου και «Το βιβλίο της βροχής» με κεντρική ιδέα το νερό, είχαν καλύτερη τύχη… 

Σας ευχαριστώ.