Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Ολόκληρο το φωτορεπορτάζ σε Facebook άλμπουμ.
Το βιβλίο «Άνυδρη θάλασσα».
Ο ποιητής Γιώργος Καριώτης.
Οι εκδόσεις το ανώνυμο βιβλίο.

Οι εκδόσεις «το ανώνυμο βιβλίο» παρουσίασαν στο Cafe Piano Bar ΙΧΝΟΣ της Λένας Αλκαίου, την ποιητική συλλογή του Γιώργου Καριώτη, «Άνυδρη θάλασσα».

Για τη συλλογή μίλησαν:

• Αδαμαντία Μαντελένη, σκηνοθέτης
• Χρυσούλα Διπλάρη, συγγραφέας
• Γιώργος Καριώτης, ο ποιητής

Ποιήματα από τη συλλογή διάβασε η ηθοποιός Γεωργία Ζώη.

Η εκδήλωση άρχισε με το άκουσμα μελοποιημένων ποιημάτων της συλλογής από τον Άλαν Τρεντς, όπως μας ενημέρωσε η κα Αδαμαντία Μεντελένη και παρουσίασε τους συντελεστές στο πάνελ και κάλεσε την ηθοποιό Γεωργία Ζώη να απαγγείλει το πρώτο ποίημα.

«Είναι η δεύτερη φορά που απαγγέλνω ποιήματα του Γιώργου Καριώτη και θέτω υποψηφιότητα για αποκλειστικότητα», σχολίασε η κα Γεωργία Ζώη και συνέχισε, «Χαίρομαι που ανακάλυψα τον ποιητή, λυπάμαι που τον ανακάλυψα αργά, είναι σημαντικός Έλληνας ποιητής και έτσι πρέπει να καταγραφεί». Συνέχισε μιλώντας για την καταγωγή του ποιητή από οικογένεια ναυτικών απ΄ όπου φαίνεται και η επιρροή του, «Σαν ζωγραφιές είναι τα ποιήματά του, είναι ένας υπερεαλιστής ποιητής», κατέληξε.

«Οι ποιητές έχουν την ικανότητα να μπαίνουν στο κέντρο της ολότητας του ανθρώπου για αυτό και θεωρήθηκαν καταραμένοι. Ο λόγος του Καριώτη είναι λιτός, δωρικός, με δύναμη, με λεπτή ειρωνεία για ότι ανήκει στο παρελθόν και καταγράφηκε ως απώλεια», είπε η κα Αδαμαντία Μαντελένη και συνέχισε σε προσωπικό τόνο, «Οι φίλοι είναι οι συγγενείς της καρδιάς μας και ο Γιώργος Καριώτης είναι ένας τέτοιος φίλος».

Η κα Χρυσούλα Διπλάρη καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους στο χώρο του ΙΧΝΟΣ και μίλησε για την ποίηση για οποία δόθηκαν πολλοί ορισμοί και αφορισμοί, «Είναι κάτι ζωντανό το οποίο βιώνουμε καθημερινά που όμως το προσπερνάμε λόγω των προβλημάτων θεωρώντας την ως είδος πολυτελείας ενώ είναι ο ψωμί της ζωής».

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με έναν «διάλογο» της Χρυσούλας Διπλάρη και της Γεωργίας Ζώη, ένας διάλογος πεζού και ποιητικού λόγου υψηλού επιπέδου, ένας ύμνος στην τέχνη της ποίησης. Η κα Διπλάρη μιλούσε για την ποίηση και η κα Ζωή απήγγειλε ποιήματα του ποιητή.

Είχαμε την τιμή να μας εμπιστευθεί η κα Διπλάτη το κείμενό της με τίτλο «Σκέψεις πάνω στην Ποίηση του Γιώργου Καριώτη», «Σκέψεις πάνω στην ποίηση, γενικά» θα έλεγα εγώ, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο. Σε συνδυασμό με το ηχητικό ντοκουμέντο, είμαστε σίγουροι ότι θα μεταφέρουμε σε ικανοποιητικό βαθμό την ατμόσφαιρα της εκδήλωσης.

Βρεθήκαμε σήμερα εδώ, να μιλήσουμε για Ποίηση.

Έχουν δοθεί πολλοί ορισμοί, πολλοί αφορισμοί, πολλά λόγια, πολλά τσιτάτα. Πέρα όμως απ' όλα αυτά, η Ποίηση είναι πράγμα ζωντανό. Το βιώνουμε και το ανασαίνουμε όλοι μας καθημερινά, με πάμπολλους τρόπους. Ωστόσο το προσπερνάμε μέσα στα άγχη και τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, νομίζοντας πως η Ποίηση είναι είδος πολυτελείας και όχι είδος πρώτης ανάγκης, όπως το ψωμί για παράδειγμα. Αλλά για κάποιους, η ποίηση είναι το ψωμί της ζωής. Το ψωμί και το αλάτι.

Γιατί νομίζετε τρέχουμε σαν τρελοί να θαυμάσουμε το φεγγάρι σε παραλίες και σε ταράτσες, γιατί κοιτάμε τ' αστέρια, τα ηλιοβασιλέματα, τη θάλασσα και κάτι μας πιάνει; Γιατί αφουγκραζόμαστε τη βροχή, τον άνεμο, τα κλαδιά που δέρνονται στην καταιγίδα; Γιατί μυρίζουμε ψωμί ή την πίτα απ' το χωριό και κάτι μέσα μας τρεμουλιάζει;

Διότι, η Ποίηση είναι μέσα μας και μέσα σ' όλα τα πράγματα κατοικεί και, για μια απειροελάχιστη στιγμή, ανάμεσα σε απλήρωτους λογαριασμούς, κορναρίσματα, ανάλγητα αφεντικά, φοβίες, αρρώστιες και καθημερινή τρέλα, ανοιγοκλείνει μια πόρτα, που μας επιτρέπει να μαντέψουμε τι φάνηκε για μια στιγμή. Και γι' αυτή την απειροελάχιστη στιγμή, γι' αυτή την υποψία του τι κρύβεται πίσω απ' το παραπέτασμα της καθημερινότητάς μας, μπορούμε και αντέχουμε, μπορούμε και συνεχίζουμε, μπορούμε που και που να χαμογελάμε. Και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η Ποίηση, όντας τόσο λίγο απαραίτητη στον κόσμο, κατέχει μια τόσο υψηλή βαθμίδα ανάμεσα στις Τέχνες. Και παρ' όλο που είναι δύσκολο να μάθει κανείς τη ζωή διαβάζοντας ποίηση, υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που πεθαίνουν δυστυχείς, επειδή τους λείπουν αυτά που βρίσκονται μέσα στα ποιήματα.

Εκεί που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες.....εκεί που σκάβεις μέσα σου γι'άλλη μια φορά......εκεί απάνω, σε βρίσκει η ποίηση...... μας λέει ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος.

Έτσι λοιπόν, τον Γιώργο Καριώτη, ήρθε και τον βρήκε η ποίηση στην Άνυδρη Θάλασσα του....

Στην θάλασσα που ο καθένας μας έχει βαθιά μέσα του, εκεί απ' όπου όλα ξεκινούν κι εκεί που όλα επιστρέφουν...

Οι λέξεις του ποιητή Γιώργου Καριώτη, ρέουν ακατάπαυστα σ' αυτήν τη θάλασσα, άλλοτε από νερό, άλλοτε από χώμα και ξύλα, άλλοτε από όνειρα κι αναμνήσεις. Ξεκινούν απ' το νερό, αλλά στο δρόμο μπορεί να ρίξουν ρίζες, να γίνουν δέντρα, για να μπορέσουμε σκαρφαλώνοντας πάνω τους ν' ατενίσουμε το ατέρμονο σύμπαν.

Αυτό είναι η Ποίηση: Ένα κομμάτι ξύλο που αγάπησε παράφορα η θάλασσα, όπως μας λέει ο ίδιος ο ποιητής στο ποίημα Ένα κομμάτι ξύλο.

Φίλες και φίλοι, αυτή είναι η ουσία της Ποίησης. Να βρίσκεις την ομορφιά σ' ένα κομμάτι ξύλο. Να βρίσκεις την ομορφιά στον ρυθμό της πέτρας ή ακόμα και στις εσταυρωμένες πεταλούδες των σύγχρονων Βαβυλώνων. 

Ποίηση είναι να κάνεις Ανέφικτους Συμβιβασμούς... 

Ποίηση είναι να κάνεις Ανέφικτους Συμβιβασμούς, να κάνεις Πλοήγηση αντίθετα στο ρεύμα, να σκαλίζεις με την πένα σου ένα ανώνυμο νησί στον χάρτη. Ένα νησί που πιθανόν κάποιος το ανακαλύψει πολλούς αιώνες αργότερα, ίσως όμως να μην ανακαλυφθεί και ποτέ, αλλ' αυτό έτσι κι αλλιώς δε σε νοιάζει, αρκεί που εσύ γνωρίζεις πως υπάρχει.

Ποίηση είναι να μιλάς για τα ταπεινά, αναδεικνύοντας τη σπουδαιότητά τους: για τη φύση, τη χελώνα, τον σκατζόχοιρο, τις κότες, τις πολύτροπες γάτες που τα τεχνάσματά τους θα ζήλευαν οι δώδεκα χιλιάδες στίχοι της Οδύσσειας, όπως μας λέει ο Γιώργος Καριώτης στο Πολιορκημένο περιβόλι του.

Ποίηση είναι να αντλείς απ' τη σοφία και το ταλέντο των παλιότερων με καινούργιες λέξεις, δικές σου και της εποχής σου, δίνοντας νέα διάσταση σε μύθους παλιούς, όσο κι ο χρόνος, όπως κάνει ο Γιώργος Καριώτης με την Κρουαζιέρα στο αρχιπέλαγος, δημιουργώντας μια απολαυστική σύγχρονη Οδύσσεια, στο ίδιο πνεύμα, αλλά με λόγο διαφορετικό και οικείο στο σήμερα.

Και μιλώντας για Οδύσσεια, να πω για την προσωπική Οδύσσεια του κάθε ποιητή, που κατακλυσμένος από την εσώτερή του Ανάγκη ξανοίγεται στα βαθιά νερά της δημιουργίας, μη ξέροντας που θα βγει κι αν θα βγει ποτέ του. Που για μια και μόνη λέξη ξοδεύει τόνους μελανιού και φαιάς ουσίας. Που παλεύει μαζί τους μερόνυχτα, αυτός να τις ψάχνει κι αυτές να του κρύβονται, αυτός να τις αναζητά απελπισμένα κι αυτές να τον χλευάζουν σαλεύοντας στην άκρη της πένας του, βγάζοντας τη γλώσσα περιπαικτικά στην απελπισία του. Αρρώστια....θα μου πεις. Είναι όμως η μόνη αρρώστια που κάθε ποιητής θα ήθελε να πεθάνει απ' αυτήν! 

Κυρίως όμως Ποίηση είναι να μιλάς για πράγματα που εκποιούνται, χωρίς αυτή η εκποίηση να σε προσβάλλει ή να σε διαλύει.

Κυρίως όμως Ποίηση είναι να μιλάς για πράγματα που εκποιούνται, χωρίς αυτή η εκποίηση να σε προσβάλλει ή να σε διαλύει. Να μιλάς για την πιστωτική τους κάρτα και για τις μετοχές τους, αντιπαραθέτοντας τις κιθάρες σου και τ' αναστάσιμα κεριά σου, όπως μιλάει ο Γιώργος Καριώτης στο ποίημα Όλα σε τιμή κόστους λόγω διάλυσης.

Όλα μας τ' αγόρασαν χωρίς να πληρώσουν.
Η πιστωτική τους κάρτα, ο πέμπτος άσσος τους.
Οι μετοχές τους, σημαδεμένη τράπουλα.
Κι όμως τα δικά μας κουρέλια
χλευάζουν τ΄ακριβά τους ρούχα.

Οι κιθάρες μας αντιστέκονται
στους προσωπικούς τους υπολογιστές.

Εκείνη η φλόγα που πασχίζουν χρόνια να σβήσουν
γίνεται φωτιά και τους κυκλώνει.

Πολλαπλασιάζεται σαν τα κεριά της Ανάστασης
φωτίζοντας τα σκοτεινά τους μονοπάτια.

Όπως βλέπετε, ο ποιητής εδώ μιλά με λέξεις που όλοι καταλαβαίνουμε, λέξεις απλές και ουσιαστικές. Γιατί η Ποίηση είναι μια πράξη ουσίας. Και μια πράξη αντίστασης επίσης, ενάντια σ' όλο το  σκοτάδι που προσπαθούν άνωθεν να μας επιβάλλουν. Και κυρίως, ενάντια στο σκοτάδι που επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι να μας επιβάλλεται από τους άλλους ή από τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Φίλες και φίλοι, 
σε τούτους εδώ τους καιρούς, τους σακατεμένους και μαραζιάρικους, την εποχή της εκποίησης, η Ποίηση είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Είναι το φωτάκι νυκτός που παρηγορεί τα σκοτάδια μας....είναι ένας φάρος στην άκρη της τρικυμίας μας. 

Ας κρατήσουμε το φως αναμμένο. Για να μας βρει η Ποίηση όπου κι αν είμαστε...

Να είστε όλοι καλά!

Αναφορά στον Λέοναρντ Κοέν (σ.σ. ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα), έκανε ο ίδιος ο ποιητής παίρνοντας το λόγο χαρακτηρίζοντάς τον ως έναν μεγάλο ποιητή, «από τους μεγαλύτερους της γενιάς του, φάρος για την επόμενη γενιά, για τις επόμενες γενιές, το τέλος μιας εποχής...», όπως τον χαρακτήρισε.

Ο ποιητής συνέχισε μιλώντας για τη ζωή του στον Πειραιά (όπου έγινε η εκδήλωση), έως τις αρχές του '60 διατηρώντας την επαφή του με την περιοχή, «σε σπίτι με εσωτερική αυλή». Μίλησε για τις επιρροές από τους συγγενείς του τις εμπειρίες των οποίων ζήλευε και αργότερα αποφάσισε να γράψει τις δικές του ιστορίες. Μίλησε για τη μουσική την οποία ακούει και «δυστυχώς για τους άλλους, παίζει κιόλας!».

«Ευχαριστώ που διαβάζετε τις ιστορίες μου και ευγνωμονώ αν σας αρέσουν», είπε ο ποιητής και πήρε την κιθάρα του για να τιμήσει αρχικά τον Κοέν και στη συνέχεια να παίξει γνωστά κομμάτια.

Στην παρέα μπήκε και η Λένα Αλκαίου, η ιδιοκτήτρια του Cafe Piano Bar ΙΧΝΟΣ στον Πειραιά, η οποία αφού ευχαρίστησε για την τιμή να γίνει η παρουσίαση εκεί, εναλλάξ με τον ποιητή ερμήνευσαν ελληνικά τραγούδια χαρίζοντας σε όλους μία από αυτές τις ωραίες εκπλήξεις που ζούμε στις παρουσιάσεις βιβλίων.

«Ζούμε ανεπανάληπτες στιγμές», είπε ο κος Καριώτης προς το τέλος της εκδήλωσης και συμπλήρωσε, «Να τα πείτε σε αυτούς που δεν ήρθαν, να δούμε τι χάσανε!». Σας τα λέμε λοιπόν! :-)

«Ψευδόμαστε αληθώς εις τους αιώνες των αιώνων, αμήν!»,
γράφει ο ποιητής σε ένα από τα ποιήματα της νέας ποιητικής συλλογής που ετοιμάζει.