Γράφει: Πόπη Ξοφάκη

Η Ελένη Φωτίου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας της υπήρξε από τους μεγαλύτερους γιατρούς της Αλεξάνδρειας. Σπούδασε τοπογράφος και μιλάει τρεις γλώσσες. Εκπαιδεύτηκε στις δημόσιες σχέσεις και στην επικοινωνία. Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Ασχολείται με τη στιχουργική και τη ζωγραφική, ειδικά την αγιογραφία. Περνάει τα καλοκαίρια της στα Κύθηρα, στο μαγευτικό κόλπο του Αυλαίμωνα. Ασχολείται με την τουριστική βιομηχανία, ενώ πάντα συνεχίζει να γράφει. Έχει δύο παιδιά.

Μίλησε στο Bookia με αφορμή το μυθιστόρημά της, «Ο λύχνος της Ανατολής», από τις Εκδόσεις Λιβάνη.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σας διαπίστωσα πολλές ιδιότητες, τοπογράφος, ξένες γλώσσες, δημόσιες σχέσεις και επικοινωνίας, αεροσυνοδός, στιχουργός, αγιογράφος. Ιδιότητες που φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους. Είναι;

Οτιδήποτε προσθέτει στη γνώση και στην πνευματική ανέλιξη αποτελεί τμήμα μιας ενιαίας δραστηριότητας που έχει σαν στόχο την επαγγελματική η προσωπική ολοκλήρωση. Όλες οι ιδιότητές μου μπόρεσαν δυνάμει να με οδηγήσουν σε κοινά μονοπάτια και να στηρίξουν αλληλένδετα την πορεία μου όπου και όποτε χρειάστηκε. Γι’ αυτό ακόμα και σήμερα συνεχίζω να διδάσκομαι και να δραστηριοποιούμαι σε οτιδήποτε γεμίζει τη ψυχή μου όντας σίγουρη ότι στο δρόμο της ζωής μου θα μου φανεί απόλυτα χρήσιμο.

Από τα επαγγέλματα που έχετε ασχοληθεί λείπει το πιο εύλογο, αφού κάποιος διαβάσει το βιβλίο σας, αυτό του γιατρού. Πως και δεν ακολουθήσατε τα χνάρια του πατέρα σας, όπως γίνεται συνήθως με τα παιδιά;

Η ιατρική δεν ήταν ποτέ ανάμεσα στις επιλογές μου. Ίσως γιατί απαιτεί και διεκδικεί ένα τεράστιο μέρος από το χρόνο της ζωής αυτού που θα την επιλέξει κι εγώ πάντοτε ήθελα να πειραματιστώ και να ασχοληθώ με πολλά και διαφορετικά. Ή ίσως δεν ήταν το εσωτερικό μου κάλεσμα.

Διαβάζοντας τον επίλογο, διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για τη βιογραφία του πατέρα σας. Ήταν απλώς έμπνευση ή το νιώσατε σαν υποχρέωση να γράψετε για το έργο που προσέφερε ως άνθρωπος και ως γιατρός;

Το βιβλίο είναι βασισμένο στη βιογραφία του πατέρα μου. Σίγουρα εκείνος υπήρξε η τεράστια έμπνευση για τη συγγραφή του. Αποτελεί όμως και ένα φόρο τιμής στην προσφορά του σαν γιατρός και άνθρωπος.

Πως σας επηρέασε ο πατέρας σας;

Οι άνθρωποι ηγούνται με το παράδειγμά τους. Ο πατέρας μου όπως και η μητέρα μου με επηρέασαν με τις πράξεις τους. Τα παιδιά, ίσως δεν «ακούν» όμως σίγουρα «βλέπουν».

Επηρεάστηκα στη συνεχόμενη αναζήτηση και καλλιέργεια του εντός.

Ένα μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στην Αίγυπτο. Πως αντιλαμβάνονται την Αλεξάνδρεια οι Έλληνες Αιγυπτιώτες; Ως δεύτερη πατρίδα τους ή ως συνέχεια της Ελλάδας;

Αίγυπτος και Ελλάδα συνυπήρχαν στις ψυχές των Ελλήνων Αιγυπτιωτών. Η Αίγυπτος ήταν η δεύτερη πατρίδα τους.

Ποια είναι η διαστρωμάτωση των Ελλήνων Αιγυπτιωτών; Το στερεότυπο είναι "Αιγυπτιώτης=Εύπορος", ισχύει;

Οι περισσότεροι Αιγυπτιώτες υπήρξαν εύποροι. Ωστόσο η Ανατολή πάντοτε διακρίνεται για τις έντονες κοινωνικές διαφορές. Υπήρξαν και υπερβολικά φτωχοί. Αυτός ήταν ο λόγος της έντονης φιλανθρωπικής δράσης του Αιγυπτιώτη Έλληνα.

Πως λειτούργησε η παραμονή σας στην Αλεξάνδρεια για να γράψετε το βιβλίο;

Ήμουν μικρή όταν φύγαμε από την Αλεξάνδρεια. Όμως η ζωή μου μέσα στην οικογένειά μου ήταν «μία Αλεξάνδρεια».

Σκέφτομαι πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι είχαν στην καρδιά τους τόση αγάπη για τους οικείους τους αλλά και για το συνάνθρωπό τους, όπως ο πατέρας σας. Μπορεί να συμβεί αυτό ή είναι ουτοπία;

Κάποια στιγμή θα έλθει το τέλος του «κακού κόσμου». Οι άνθρωποι θα αντιληφθούν ότι η ζωή είναι αγάπη και η αγάπη ζωή. Χρειάζεται όμως ο κάθε ένας μας να δουλέψει με τον εαυτό του ώστε να μπορέσει να νιώσει και να διοχετεύσει αυτή την αλήθεια στα παιδιά του και εκείνα στα δικά τους…. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει ο κόσμος . Αν αλλάξει τη συλλογική συνειδητότητά του. Δεν είναι ουτοπία. Μια εσωτερική μεταστροφή είναι που μπορεί να γίνει όταν ο άνθρωπος «αναγκαστεί» να στραφεί μέσα του.

Ποια κομμάτια απ' το βιβλίο είναι εμπειρία του πατέρα σας και ποια δική σας;

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αποτελεί εμπειρία του πατέρα μου. Εγώ βίωσα τις εμπειρίες που βίωσαν τα περισσότερα παιδιά στη διάρκεια του «ξεριζωμού» και εμφανίζομαι επίσης έντονα μέσα από τα συναισθήματα που δημιουργεί ο Πέτρος στα παιδιά του.

Στο βιβλίο, ο Πέτρος, ο πατέρας σας, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με το Θείο.
Πως λειτουργεί αυτή η σχέση στους ανθρώπους; Λειτουργεί σε όλους με τον ίδιο τρόπο ή ο καθένας έχει το δικό του τρόπο επικοινωνίας;

Η σύνδεση με το Θείο είναι αγάπη. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του τρόπο επικοινωνίας ανάλογα με την προσωπική του θρησκεία και φιλοσοφία.

Κορυφαία στιγμή είναι νομίζω όταν ο ήρωας αντικρίζει το όνομά του τιμητικά λαξευμένο σε μια μαρμάρινη προθήκη με χρυσό χρώμα. Μία τιμή που λίγοι τη ζουν. Είναι μυθοπλασία ή όντως συνέβη;

Όντως συνέβη. Η προθήκη δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον.

Αυτό που πρέπει να αναδειχτεί στο βιβλίο είναι τα μηνύματά που μεταφέρει. Ο κόσμος κάνει αέναους κύκλους. Χρειάζεται να αφυπνισθεί η γνώση που όλοι έχουμε σε λανθάνουσα κατάσταση. Οι λύσεις είναι μέσα μας και όχι έξω από εμάς. Ο Πέτρος Κομνηνός υποδεικνύει τον τρόπο, του πώς να ευτυχίσουν οι άνθρωποι ανεξάρτητα από αυτό που τους συμβαίνει.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι έχουμε, αλλά τι είμαστε. Σημασία έχει να μπορούμε να
δημιουργούμε κάθε φορά το αδύνατο.