Γράφει: Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη

Το φωτορεπορτάζ.
Το βιβλίο «Αστέρια στην άμμο».
Η συγγραφέας Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη.
Οι εκδόσεις Ψυχογιός.

Ήρθε στην Κατερίνη προκειμένου να παρουσιάσει το νέο της μυθιστόρημα, «Αστέρια στην άμμο», από τις εκδόσεις Ψυχογιός, η αγαπημένη συγγραφέας χιλιάδων αναγνωστών, Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη. Τα βιβλία της είναι πάρα πολλά. Έχει κερδίσει χρόνια τώρα λιλιπούτειους και ενήλικες αναγνώστες τις καρδιές τους αφού πλέον από 50 βιβλία έχουν διαβαστεί και αγαπηθεί. Αυτό το μαρτυρούν οι πολλές εκδόσεις των βιβλίων της.

«Το διάβασες; Πες τη γνώμη σου στο Bookia!»
Γίνε μέλος και βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η υπεύθυνη βιβλιοπωλείου του Public Κατερίνης, Φωτεινή Μουρατίδου, την καλωσόρισε και της ευχήθηκε ότι καλύτερο στη παραπέρα πορεία της. Στη συνέχεια έδωσε το λόγο στη συγγραφέα που αφού ευχαρίστησε για τη φιλοξενία και τους αναγνώστες για τη στήριξη και την αγάπη που δίνουν κάθε φορά στα βιβλία της, μίλησε για τη συγκίνηση που τη φορτίζουν οι αναγνώστες με τα λόγια αγάπης τους, για τα βιβλία της που κάθε ένα είναι σταθμός στη συγγραφική της καριέρα. Ακόμη που την εμπιστεύονται και της ανοίγουν διάπλατα τη καρδιά τους. Με χαρές, λύπες, πραγματικές ιστορίες που τις χρησιμοποιεί κάθε φορά σε επόμενο βιβλίο της.

Μίλησε ακόμη γι αυτά που αφουγκράζεται, για την επικαιρότητα που υπάρχει σε κάθε βιβλίο της, και για τις αξίες της ζωής. Έτσι ο πραγματικός κόσμος ενώθηκε με τον φανταστικό, πλεγμένος με εμπειρίες, και πόνους της ζωής της. Έτσι άρχισαν να «ζωντανεύουν» οι ήρωες.  Η συγγραφέας είπε μεταξύ άλλων: «Πίστευα πως δε έγραφα ποτέ ξανά μια αληθινή ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, ξεχνώντας πως ποτέ δεν πρέπει να λέμε «ποτέ»! Βρισκόμουν για εκδήλωση βιβλίου σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα, όταν συνάντησα τον άνθρωπο που έμελε να γίνει ήρωας μου. Ήταν ένας ψηλός ευθυτενής ηλικιωμένος άντρας. Θα πρέπει να πλησίαζε τα ογδόντα του χρόνια, ίσως και να τα ξεπερνούσε. Κι όμως εξέπεμπε λάμψη, γοητεία και μια απίστευτη ηρεμία. Κάτι που μόνο οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι εκπέμπουν. Μου έδωσε το χέρι του, μου συστήθηκε. Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα. «Έχω διαβάσει τα Δίδυμα Φεγγάρια, κόρη μου, και έχω μαγευτεί. Τώρα που βρίσκομαι στη δύση της ζωής μου, μια χάρη θέλω. Να γράψεις και τη δική μου ιστορία. Να την κάνεις βιβλίο. Όχι, όχι για μένα. Αλλά γιατί πρέπει να μάθουν όλοι για τ’ αστέρια…» «Για τ’ αστέρια;» τον ρώτησα παραξενεμένη. Ήταν κάποιος αστρονόμος κι είχε μια ενδιαφέρουσα ζωή; Προσπαθώντας να βρω κάποιον ευγενικό τρόπο να του αρνηθώ, τον άφησα να μιλήσει για λίγο. Και τότε μαγεύτηκα. Διηγούταν τόσο όμορφα, τόσο παραστατικά. Όλα όσα άκουγα, μαθήματα ζωής ήταν για μένα. Τα λόγια του, οι κινήσεις του, το χαμόγελό του, με μαγνήτιζαν, με σαγήνευαν. Στιγμές-στιγμές ανατρίχιαζα σύγκορμη. Γιατί η ιστορία του με συγκίνησε απίστευτα. Μιλήσαμε αρκετές ώρες. Κι όταν αναγκάστηκα να τον αποχαιρετίσω, τον ευχαρίστησα μονάχα. Χωρίς να του υποσχεθώ τίποτα. Λατρεύω την αλήθεια. Δεν άντεχα να του χαρίσω ψεύτικες ελπίδες. Με τα αλλεπάλληλα ταξίδια μου στην Ελλάδα, τον ξέχασα. Έτσι τουλάχιστον νόμισα. Γιατί η ιστορία του κλωθογύριζε στο μυαλό μου, γινόταν σιγά- σιγά κομμάτι μου. Χωρίς καλά-καλά να το συνειδητοποιήσω, ακολουθούσα τα δικά του ψίχουλα, αυτά που είχε ρίξει στο διάβα μου, σαν να ήταν ο δικός μου προσωπικός Κοντορεβιθούλης».

Και συνέχισε για την αγάπη και την  ασφάλεια που εισπράξαμε στην παιδική μας ηλικία και παίζουν τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας. «Είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Δύσκολα μπορούμε να αγνοήσουμε όλα όσα μας στοιχειώνουν, να ξεφύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας αλλάζουν τόσο εύκολα. Ο εσωτερικός μας όμως κόσμος, όχι. Τα παιδικά μας χρόνια, οι εμπειρίες μας, όσα μας διαμόρφωσαν, βάρη ασήκωτα είναι και τα κουβαλάμε μαζί μας.

Πολλές φορές οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να λυτρωθούν. Είναι απάνθρωπο, είναι έγκλημα να μαυρίζεις την καθάρια ψυχή ενός παιδιού, να σκοτεινιάζεις την αθωότητά του. Να φορτώνεις στους ώμους του το δικό σου μίσος, τα δικά σου όνειρα που έγιναν θρύψαλα, ακόμα και τις δικές σου αυταπάτες. Οι συναισθηματικοί δεσμοί μιας οικογένειας καταστρέφονται εύκολα. Και είναι τα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας, τα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για να οικοδομήσουν και πάλι τις αξίες τους. Τα στιγματίζει το παρελθόν, οι πληγωμένες θύμησες. Τα αλλάζει. Τρέμουν το αύριο, παίρνουν βιαστικές, λανθασμένες αποφάσεις, φυλακίζουν τα συναισθήματά τους.

Ο δρόμος της λύτρωσης ονομάζεται αγάπη. Κι είναι μονόδρομος» Στο τέλος είπε ένα μεγάλο ευχαριστώ στις εκδόσεις Ψυχογιός, που της προσφέρουν απλόχερα την ασφάλεια και την αγάπη που τόσο έχει ανάγκη για να γράφει. Αλλά και σε όλους τους μοναδικούς, τους πολύτιμους συνεργάτες της στις εκδόσεις που παθιάζονται με τη δουλειά τους, όπως και στην πολυαγαπημένη επιμελήτριά της. Ένα τρυφερό ευχαριστώ στον άντρα που λάτρευε τ’ αστέρια. Χωρίς εκείνον αυτό το βιβλίο δε θα είχε «ζωντανέψει» ποτέ. Αμέτρητα ήταν και τα ευχαριστώ της στους φίλους και τις φίλες αναγνώστριές που φωτίζουν τη γραφή της με τα λόγια τους, που της χαρίζουν τη δύναμη να μετρά αστέρια.

Η συγγραφέας απάντησε στις ερωτήσεις των αναγνωστών, φωτογραφήθηκε και υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της.  

Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να προσέξουμε τους χαρακτήρες και τα συναισθήματα. Γιατί στο καθένα θα βρούμε τον εαυτό μας!

"Το ομοίωμα της φρεγάτας καιγόταν στα ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι, χαρίζοντας μια απόκοσμη λάμψη στον ουρανό κι η θάλασσα βάφτηκε κατακόκκινη, όταν κάποιος με κόλλησε στον τοίχο, πέρασε τα δάχτυλά του μέσα στα μαλλιά μου και με φίλησε παθιασμένα. Σύγχυση ένιωσα, γλυκιά ζάλη, καίγονταν τα πάντα μέσα μου και δροσίζονταν μαζί. Και τότε η νύχτα έγινε μέρα, ο ουρανός πιτσιλίστηκε ολόκληρος, πλημμύρισε γιορτινά πυροτεχνήματα, μαγευτικά χρωματικά εφέ. Κι ο άντρας που με μάγεψε με το φιλί του ήταν άφαντος..." 

Ο γοητευτικός Μάξιμος, ο ευαίσθητος Ίωνας, ο δυναμικός Ανδρέας κι ανάμεσά τους, η Αλεξία. Η γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ. Ποιος θα την κάνει δική του για πάντα; Η Αγαθονίκη και ο Ιάκωβος, άσβεστο μίσος και αμαρτίες. Γιατί είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Γιατί δύσκολα ξεφεύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Μια αληθινή ιστορία ζωής, ένα μυθιστόρημα που λούζεται στο φως και φωνάζει δυνατά το όνομα της αγάπης, από το Α έως το Ω. Για να μην αφήσει τα όνειρα να κοιμηθούν, για να ξυπνήσει τις ελπίδες...

H Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι αριστούχος του Αμερικανικού Κολλεγίου Θηλέων, της Σχολής Νηπιαγωγών Αθηνών και διπλωματούχος του London Montessori Centre/Nussery Infant Teaching Diploma. Είναι μέλος του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Εργάζεται ως νηπιαγωγός, έχει γράψει πολλά παιδικά βιβλία και έχει μεταφράσει περισσότερα από 750 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Το 1985 τιμήθηκε με τον Έπαινο της Γ.Λ.Σ. για το βιβλίο της "Δέκα μικρές θαλασσινές σταγόνες". Το 2002 προτάθηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για αναγραφή στον Τιμητικό Πίνακα της IBBY (International Board on Books for Young People), για τη μεταφραστική δουλειά. Έχει τιμηθεί και με το βραβείο της "Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας", για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου σε βιβλία για παιδιά και την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία. Έχει εμφανιστεί σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές με θέμα το παιδί και τα προβλήματά του.