Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Μάρω Λεονάρδου είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Βελιγράδι της Σερβίας το 1965. Μεγάλωσε στην Αθήνα και το 1983 αποφοίτησε από το Μαράσλειο. Πτυχιούχος Γαλλικής Φιλολογίας (1987), εργάστηκε για 33 χρόνια (1984 – 2017) ως δημοσιογράφος στην τηλεόραση (ΑΝΤΕΝΝΑ – ΜΕΓΚΑ), εφημερίδες (ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ, ΕΒΔΟΜΗ, REAL NEWS) και ραδιόφωνο (ΕΡΑ 1, FLASH, REAL FM). Έχει γράψει 5 μυθιστορήματα. 

Δημοσιογράφος-αρχισυντάκτρια, ραδιοφωνική παραγωγός, αρθρογράφος, συγγραφέας… Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Θα ήθελα να κρατήσω μόνο το συγγραφέας και να ξεχάσω τα υπόλοιπα. Αν ξαναέγραφα τη ζωή μου από την αρχή γνωρίζοντας περί τίνος επρόκειτο, σίγουρα θα είχα ακολουθήσει εντελώς διαφορετικούς δρόμους. 

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν, το 2666 του Ρομπέρτο Μπολάνιο, η Τύφλωση του Ελίας Κανέτι, και παλιότερα τα 100 χρόνια Μοναξιά του Μαρκές ήταν βιβλία που με έκαναν να δω τη ζωή αλλιώς. Λατρεύω τον Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, τον Κεν Φώλετ, τον Φίλιπ Ροθ, πρόσφατα ανακάλυψα τον Αμος Οζ.

Από τις δικές μου αφηγήσεις, κουβαλάω πάντα μέσα μου τον ήρωα του SOS, που ήταν εν ζωή όταν εκδόθηκε το βιβλίο, και στην πραγματικότητα μου την εμπιστεύθηκε… Το Καφές με ζάχαρη, που είναι ίσως το λιγότερο γνωστό είναι το αγαπημένο μου και πιστεύω το καλύτερό μου βιβλίο…

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Κάθε σημαντικό βιβλίο ενός μεγάλου συγγραφέα αποτελεί εμπειρία ζωής. Προσωπικά, οι ήρωες των βιβλίων που έχω διαβάσει είναι κάτι σαν φίλοι μου. Σαν να έχουμε γνωριστεί και να έχουμε κάνει κολλητή παρέα. Κατά συνέπεια, τους κουβαλάω μέσα μου, συνομιλώ σιωπηρά μαζί τους. Κι όταν έρθει η ώρα να δημιουργήσω τους δικούς μου ήρωες, τη δική μου πλοκή στα δικά μου βιβλία, τότε συνομιλώ και μ αυτούς, μέχρι να πάρουν το δρόμο τους για τα βιβλιοπωλεία. Αν δε διαβάσεις ξένη λογοτεχνία, αν δεν ταξιδέψεις με το μυαλό και την ψυχή, δεν μπορείς να γράψεις πιστεύω. Όσες ιδέες και να έχεις, όση τέχνη και αν διαθέτεις…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Αν υπονοείτε τον πατέρα μου, που είναι συγγραφέας, απολύτως κανέναν. Αμφιβάλλω και αν έχει διαβάσει κάποιο βιβλίο μου, που να του αρέσει μάλιστα. Ήταν ωστόσο εκείνος που με έμαθε να διαβάζω ως παιδί. Πριν φύγω για τις καλοκαιρινές διακοπές, ήταν αυτονόητο ότι θα πηγαίναμε βιβλιοπωλείο για να προμηθευτώ τα βιβλία του καλοκαιριού, τα οποία και διάβαζα συνήθως τις μεσημεριανές ώρες της σιέστας. Οι υπόλοιποι… Ναι, τα παιδιά μου, πάντα γελάνε μαζί μου, λέγοντας … Όλο για βιβλία μιλάς!

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Τα κύματα της θάλασσας των Κυθήρων όταν είναι φουρτουνιασμένη και ο αέρας όταν λυσσομανά στο σπίτι μου εκεί. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το the rose της Μπέτι Μίντλερ και η αγαπημένη μου φράση… «Ποτέ μην αναβάλεις για αύριο, αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα».

Αγαπημένη εικόνα;

Ένας φάρος στο μέσον του πελάγους.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ένα καλό μυθιστόρημα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Καταρχήν ποτέ δεν κάνω αυτό που πρέπει, οπότε δύσκολα στερούμαι τα πράγματα που αγαπώ. Ίσως να θυσίαζα ένα καλό φαγητό για να μην αρρωστήσω, τώρα που μεγαλώνω.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Λατρεύω τα ροζ τριαντάφυλλα, τη μυρωδιά και το χρώμα τους. Επίσης, τα πολύ δυνατά μπαχαρικά, όπως το πιπέρι ή το σκόρδο. Για όνομα δεν ξέρω να σας πω… Μ’ αρέσουν πάντως τα περίεργα και τα σπάνια…

Ένας κακός εφιάλτης;

Δε βλέπω εφιάλτες.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Αυτή την περίοδο εκπαιδεύομαι στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στο ΕΛ.ΕΚ.ΙΝ., μετά από αρκετά χρόνια προσωπικής ανάλυσης. Αν μια μέρα καταφέρω να γίνω θεραπεύτρια, θα ήμουν ευγνώμων, βοηθώντας σε  ατομικό επίπεδο κάποιους ανθρώπους. Ίσως γράψω επίσης κι άλλα βιβλία…

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): φίλος, όνειρα, είδηση, ήχος, σιωπή.

Η  μητέρα μου  πάντα έλεγε ότι στη ζωή αξίζουν μόνο τα ταξίδια και τα όνειρα.  Δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες, πιστεύω περισσότερο στους μεγάλους έρωτες και τις δυνατές αγάπες. Όταν «άκουσα» τον ήχο της σιωπής, κατάλαβα ότι οι ειδήσεις είναι μια άχρηστη ανθρώπινη επινόηση…

Σας ευχαριστώ.