Γράφει:

Το φωτορεπορτάζ σε άλμπουμ τού Facebook.
Η παράσταση «Το όνειρο ενός γελοίου».

Ο ηθοποιός Δημήτρης Βερύκιος.

Τα φώτα σβήνουν και το φως  ενός λευκού φαναριού διώχνει το σκοτάδι της σκηνής. Το χθες συνομιλεί με το παρόν. Η εκπληκτική ερμηνεία του Δημήτρη Βερύκιου ζωντανεύει έναν κόσμο που ανήκε στο παρελθόν, αλλά που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και το παρόν.

Ο ηθοποιός βάζει ένα στοίχημα, να ξεπεράσει το όνειρο. Και το κερδίζει καθώς με αριστουργηματική μαεστρία υποδύεται τον αντιήρωα, που μέσα απ’ τους προβληματισμούς, τις σκέψεις και τις ιδέες του ενσαρκώνει τη φιλοσοφία του μεγάλου Ρώσου κλασικού συγγραφέα. Ξεγυμνώνει την ψυχή του και αγγίζει τις ψυχές των θεατών.

Στο «Όνειρο ενός γελοίου» ο θεατής παρακολουθεί μια διαδρομή στο όνειρο.

Και τι είναι στην πραγματικότητα το όνειρο; Ποια η δύναμή του;

Τι μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο; Τι είναι ικανό να παλέψει τη μελαγχολία και την απελπισία;

Τις απαντήσεις δίνει ο ονειρικός μονόλογος του Δημήτρη Βερύκιου.

Η αλήθεια της υποκριτικής του ερμηνείας μετατρέπει τον ίδιο και τους θεατές σε συγκοινωνούντα δοχεία συναισθημάτων.

Βγήκαν οι άνθρωποι και άρχισαν να ερευνούν για να αναδιοργανώσουν την κοινωνία κατά τέτοιο τρόπο, ώστε χωρίς να πάψει ο καθένας να αγαπάει τον εαυτό του περισσότερο από τους άλλους να μην είναι πρόσκομμα στους άλλους. Αν όλος ο κόσμος ήθελε να θέλει, και όλα θα είχανε γίνει κιόλας.

Και το όνειρο του Δημήτρη Βερύκιου: «Να μη σταματήσουμε ποτέ να ονειρευόμαστε».