Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Στέφανος Δάνδολος γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Εικοσιέξι χρόνια αργότερα εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα "Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη". Διηγήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και λογοτεχνικές επιθεωρήσεις του εξωτερικού, ενώ το 2008 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Young Writers’ World Festival που πραγματοποιήθηκε στη Σεούλ. Το 2004 χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο Μάτεσι ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του, και το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Μπότση για το σύνολο του πεζογραφικού του έργου, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας "Βραδυνή".

Δημοσιογράφος, Διευθυντής μεγάλης εφημερίδα, διηγηματογράφος, μυθιστοριογράφος, ερευνητής, σύζυγος, πατέρας… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Η πατρότητα είναι ο σπουδαιότερος ρόλος μακράν. Ίσως φταίει το ότι έγινα μπαμπάς μετά τα σαράντα μου, πάντως είναι το πιο όμορφο, το πιο ουσιαστικό πράγμα στη ζωή μου.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Όσο παράξενο κι αν φανεί, δεν αισθάνομαι ότι κουβαλάω κάτι. Υπάρχουν ιδέες που γίνονται βιβλία, είναι τόσο απλό. Ίσως αν υφίσταται κάποιο είδος φορτίου, αυτό είναι ένα πλέγμα εξάρτησης από το γράψιμο που άλλοτε είναι συναρπαστικό, άλλοτε δυσάρεστο και κουραστικό.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Γίνεται απλώς μια μεγάλη περίοδος που περικλείει πολλή έρευνα, δομικό χτίσιμο και ύστερα γράψιμο. Μεταπλάθεται σε δύο-τρία χρόνια ατελείωτης σύνθεσης και επανεξέτασης, μια διαδικασία που καμία σχέση δεν έχει με την έμπνευση. Βασίζεται στον μόχθο και στη πειθαρχία. Κάθε βιβλίο μου είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και μόνο.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το στενό περιβάλλον μου -η οικογένεια- είναι τα πάντα. Είναι ζωή. Το ευρύτερο δεν παίζει κάποιο ρόλο.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Ποικίλουν. Προχθές ήταν ένα παλιό τραγούδι των Bee Gees με τίτλο "How can you mend a broken heart", χθες μια φράση του Μήτσου Αλεξανδρόπουλου από τις "Νύχτες και Αυγές", σήμερα η φωνή του πατέρα μου στο τηλέφωνο.

Αγαπημένη εικόνα;

Ο γιος μου να παίζει χαρούμενος.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η μουσική. Είναι σαν οξυγόνο για μένα.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το γράψιμο.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Δεν έχω ιδιαίτερες προτιμήσεις.

Ένας κακός εφιάλτης;

Οτιδήποτε αφορά την υγεία. Όλα τα υπόλοιπα λίγο πολύ μπορούμε να τα φέρουμε βόλτα.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να βγούμε αλώβητοι από την εφιαλτική αυτή ιστορία με τον κορωνοϊό, να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: θεός, φωτιά, άνεμος, θάλασσα και όνομα.

Αγαπητέ Διονύση, εσύ γνωρίζεις πολύ καλά πόσο κουρασμένους μπορεί να μας αφήνει το γράψιμο ενός βιβλίου. Από τον Σεπτέμβριο που τελείωσα το "Φλόγα και Άνεμος" δεν έχω γράψει ούτε μία φράση. Νιώθω εντελώς ανήμπορος. Οπότε επίτρεψέ μου να αποφύγω την πρόκληση.

Σας ευχαριστώ.