Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκα τον τρελό Μάη του 1968 και είχα την μεγάλη τύχη να είμαι γιος ενός πολύ καλού ζωγράφου. Ο πατέρας μου φιλοδοξούσε να γίνω ζωγράφος κι εγώ δεν είχα καμία αντίρρηση. Άλλωστε ζωγράφιζα από το πρωί ως το βράδυ, πολλές φορές με την καθοδήγηση του. Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο ατελιέ ενός λιθογραφείου. Εκεί ζητούσαν ένα παιδί που να πιάνει το χέρι του για όποια δουλειά χρειαζόταν ζωγράφο. Μέσα στο ατελιέ έμαθα να ζωγραφίζω υπό την πίεση του χρόνου αλλά και την απαίτηση του πελάτη. Στον ίδιο χώρο γνώρισα όλη τη διαδρομή που θέλει μια εικόνα για να ενταχθεί σε ένα βιβλίο. Έχω κάνει ατομικές εκθέσεις, τοιχογραφίες, πορτρέτα και άλλα. Εκείνο που ίσως με γοητεύει πιο πολύ είναι να διαβάζω ένα κείμενο και να του δίνω οπτική μορφή μέσα από τις εικόνες.

- Σπύρος Ζαχαρόπουλος

Αθλητής, εκπαιδευτικός, συγγραφέας, ζωγράφος, εικονογράφος … Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Αθλητισμός και ζωγραφική είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος για μένα. Μου γεννούν τα ίδια συναισθήματα και πολλές φορές μετά την ολοκλήρωση ενός μαραθωνίου δρόμου έχω την αίσθηση ότι τελείωσα ένα δύσκολο έργο τέχνης. Ακούγεται παράλογο, ωστόσο, αν κάποιος το ζήσει, θα καταλάβει. Με τη συγγραφή και την εκπαίδευση ελάχιστα έχω ασχοληθεί, οπότε δε νομίζω πως μπορώ να πάρω θέση.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Τα αναγνώσματα που θυμάμαι να με έχουν γοητεύσει, αλλά και να τα κουβαλάω ως σήμερα, είναι της γενιάς των Ελλήνων του μεσοπολέμου και ακόμα  πιο πίσω. Μετά το σχολείο διάβαζα συνέχεια τέτοια, τα έβρισκα στο Μοναστηράκι ή στη δανειστική βιβλιοθήκη. Μου άρεσε πολύ η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν, αλλά και το ύφος που πολλές φορές έφτανε στον μελοδραματισμό. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος ξεχώριζα: Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό, Παλαμά, Καζαντζάκη, Βενέζη και άλλους.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Σαν ζωγράφος προσπαθώ με έναν περίεργο τρόπο,  να μετουσιώνω τα συναισθήματα και τις εικόνες, που με επηρέασαν, σε σχέδια και χρώματα. Δύσκολο εγχείρημα και δεν είμαι σίγουρος ότι πάντα το καταφέρνω.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Το γύρω περιβάλλον,  ειδικά για μένα το περιβάλλον που μεγάλωσα, ευθύνεται κατά κύριο λόγο για το ότι έγινα ζωγράφος. Ο πατέρας μου ήταν επίσης ζωγράφος, οπότε είχα τις σχετικές εικόνες.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση)

«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ», του Μίκη Θεοδωράκη. Αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι και μάλιστα η εκτέλεση από τους Πυξ Λαξ. Τώρα αγαπημένη φράση, ίσως  ενός Αθηναίου στρατηγού, όταν του είπαν, ότι δεν υπάρχει λόγος να βάλουν σκοπούς το βράδυ. «Το χειρότερο που μπορεί να πει ένας στρατηγός είναι δεν το περίμενα», ήταν η απάντηση. Όχι ότι την ακολουθώ, κάθε άλλο. Μάλλον δε θα έκανα για στρατηγός.

Αγαπημένη εικόνα;

Η δημιουργία του Αδάμ, του Μιχαήλ Άγγελου. Δυναμισμός, κίνηση, ένταση, όλα σε ένα!

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Αυτή παρά είναι φιλοσοφική ερώτηση κι εγώ δεν είμαι καλός σε τέτοια. Θα έλεγα η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Πολύ φοβάμαι ότι θα ήταν το κινητό μου. Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω αλλιώς, όμως τότε δεν θα ήμουν ειλικρινής. Άλλωστε και τώρα που δίνω αυτές τις απαντήσεις μπροστά στην οθόνη του είμαι.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Ανδριάνα, τουλίπα, σαλιγκάρια κοκκινιστά όπως τα έκανε η μαμά μου και το άρωμα του πεύκου το καλοκαίρι.

Ένας κακός εφιάλτης;

Στριμωγμένος κάπου να μην μπορώ να αναπνεύσω, να μην μπορώ να κουνηθώ. Το είδα κάποτε και πετάχτηκα ιδρωμένος.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πότε δεν έβαζα μακροπρόθεσμους στόχους ούτε χάραζα πορεία. Όπως είπα και παραπάνω δε θα ήμουν καλός στρατηγός. Αν πρέπει να απαντήσω, στόχος μου είναι να γίνω καλύτερος σε όλα τα επίπεδα.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): πείσμα, χρώμα, δρόμος, λίθος και όνειρο.

Καθισμένος σε έναν λίθο στην άκρη του δρόμου προσπαθώ να δημιουργήσω ένα όνειρο. Κάποτε ήταν εύκολο να πλάθω όνειρα, έρχονταν μόνα τους στο μυαλό. Πλέον πρέπει να επιστρατεύω όλο το πείσμα. Τα όνειρα λένε είναι ασπρόμαυρα . Για να ξυπνήσω αρχίζω να βάζω χρώμα.

Σας ευχαριστώ.