Γράφει: Λεύκη Σαραντινού

Η Άση Κιούρα γεννήθηκε το 1972 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Γερμανίας. Μένει μόνιμα στην Κομοτηνή, είναι παντρεμένη και έχει δύο κόρες. Το 1990 έδωσε Πανελλαδικές εξετάσεις ως μαθήτρια εξωτερικού και εισήχθη στο Α.Π.Θ., στο τμήμα της Νομικής, από όπου πήρε πτυχίο.

Η συγγραφή είναι ένα εγχείρημα που τη γεμίζει δημιουργική χαρά. Έργα της τα μυθιστορήματα «Η αμαρτία της ευτυχίας» και «Μια ζωή πολλές στιγμές», τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Έξη, όπως και το νέο της πόνημα «Για μια πατρίδα», ένα μυθιστόρημα που μιλάει για τη μετανάστευση και τον πόνο της ξενιτιάς. Για το βιβλίο αυτό μας μίλησε στο Bookia.

Το νέο σας βιβλίο «Για μια πατρίδα» ασχολείται με το θέμα της μετανάστευσης και περιέχει βιογραφικά στοιχεία από τη ζωή του πατέρα σας. Θα μας πείτε σε ποιον βαθμό το βιβλίο αποτελεί μυθοπλασία και σε ποιον βιογραφία;

Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι βιογραφικό. Είναι η Ιστορία του πατέρα μου, που αναγκάστηκε δεκαετίες πριν να αφήσει την πατρίδα του. Εκείνος και χιλιάδες άλλοι Έλληνες . Σκορπίστηκαν στον κόσμο, επειδή στα χώματα που γεννήθηκαν δεν έβλεπαν προκοπή και μέλλον.

Να υποθέσω ότι ήταν ένα θέμα με το οποίο θέλατε πάντα να ασχοληθείτε; Ή συνέβη κάτι το οποίο σας έσπρωξε να το κάνετε τώρα;

Φίλη μου αγαπημένη μου είπε, όταν άρχισα να γράφω, να γράψω κάποια στιγμή αυτό το βιβλίο. Ίσως ήταν μια εσωτερική ανάγκη που πήγαζε από μέσα μου, που δούλευε υποσυνείδητα, έχοντας στην επιφάνεια όταν ωρίμασε η σκέψη και η ιδέα μέσα μου. Δε συνέβη κάτι, απλά θεωρώ ότι όφειλα, από ένα σημείο και μετά, να γράψω για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που τόσο τυραννίστηκαν υπέφεραν και πόνεσαν ζώντας σε ξένα εδάφη.

Καθυστερήσατε να βγάλετε το βιβλίο σας εξαιτίας της πανδημίας; Γενικά πώς βλέπετε τα εκδοτικά πράγματα στη χώρα μας μετά από την πανδημία;

Η πανδημία δε στάθηκε εμπόδιο για να βγει το βιβλίο. Δυο πράγματα έπαιξαν σημαντικό ρόλο. Έχουμε δυο παιδιά, δυο κόρες. Η μικρή μας θα πάει τώρα τρίτη Δημοτικού, οπότε καταλαβαίνεις ότι τον τελευταίο καιρό άρχισε και φεύγει από κοντά μου, γίνεται ανεξάρτητη όσο βέβαια μπορεί να γίνει ένα κοριτσάκι σε αυτή την ηλικία. Προτεραιότητα υπήρξε η οικογένεια και να είμαι δίπλα στη μικρή και στη μεγάλη. Το βιβλίο το έγραφα σε ώρες περίεργες, τα ξημερώματα, αργά το βράδυ. Δε μου ήταν εύκολο, ιδίως όταν ήμουν στην αρχή. Συναισθηματικά ήμουν φορτισμένη. Έσκιζα, διέγραφα, ακύρωνα. Μου πήρε χρόνο. Χρόνο πολύ. Ήθελα να μην αδικήσω κανέναν ήρωα, αλλά παράλληλα να δώσω όσο καλύτερα μπορώ να την πραγματική, αληθινή διάσταση εκείνης της εποχής. Άλλαξαν τα πράγματα μετά την πανδημία. Αλλάξαμε και εμείς. Βιώσαμε δύσκολες καταστάσεις. Μα δεν κάνει να χάσουμε την αισιοδοξία μας.

Κάνατε μία έρευνα σχετικά με τις συνθήκες ζωής των Ελλήνων μεταναστών, αλλά και των μεταναστών γενικά στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτές; Κρίνετε ότι ήταν απάνθρωπες σε ορισμένες περιστάσεις; Και τελικά οι μετανάστες είχαν άλλη επιλογή από τη φυγή;

Διάβασα παράλληλα πολύ, έκανα πολλές έρευνες, όχι μόνο από το διαδίκτυο, ανέτρεξα σε βιβλία, προσπάθησα να εμπλουτίσω όσο περισσότερο μπορούσα τις γνώσεις μου. Πήρα συνεντεύξεις, από ανθρώπους που ζουν σε Γερμανία, Αμερική, Ολλανδία, Αυστραλία. Ναι, Λεύκη μου, ορισμένες περιστάσεις ήταν απάνθρωπες. Στην Αμερική υπήρχε αρχές του προηγούμενου αιώνα πινακίδα που δεν επιτρεπόταν στους, Έλληνες να μπούνε στα μαγαζιά, ''βρωμοέλληνες'' τους αποκαλούσαν. Στη Γερμανία όταν έφτασε το πρώτο κύμα μεταναστών από την Ελλάδα, στον σταθμό του Μονάχου, είχε μαζευτεί μια ομάδα Γερμανών να δούνε τους ''Eindringlinge'' … τους εισβολείς, όπως τους αποκαλούσαν. Γυναίκες κρατούσαν μαντίλι κάτω από τη μύτη, επειδή αυτοί οι περίεργοι άνθρωποι μύριζαν και φάνταζαν στα μάτια τους σαν ιθαγενείς. Άντρες κάπνιζαν και κοιτούσαν αποδοκιμαστικά. Τι να λέμε, την εκμετάλλευση στις φάμπρικες... Τι να πρωτοθυμηθώ. Δεν ξέρω αν είχαν άλλη επιλογή. Το μόνο που ξέρω είναι πώς εδώ προκοπή δεν υπήρχε. Κανείς δεν αφήνει την πατρίδα του, αν δε συντρέχει πολύ σοβαρός λόγος .... Κανείς.

Η συμπεριφορά προς τους μετανάστες στη Γερμανία στα μέσα και τα τέλη του εικοστού αιώνα ήταν πράγματι περιφρονητική; Ίσχυσε το ίδιο και στις ΗΠΑ, όπως συμβαίνει, δυστυχώς, σήμερα και με τους πρόσφυγες;

Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια. Οι πρόσφυγές είναι ένα άλλο κομμάτι. Ένα έχω να πω. Όπου υπάρχει ξεριζωμός υπάρχει πόνος.

«Ξένος στον τόπο που πήγε και δυο φορές ξένος στο χώμα που πρωτοπάτησε σαν παιδί», «Ένιωσαν ξένοι στην επιστροφή… Ήταν πολλοί εκείνοι που μετάνιωσαν που επέστρεψαν». Ως Ρεθυμνιώτισσα που μένω στην Κομοτηνή, αισθάνομαι πολλές φορές σαν τους μετανάστες του βιβλίου σας και ότι κανένας δε με θεωρεί «δικό του», αφού οι Κομοτηναίοι με αντιμετωπίζουν ως Ρεθυμνιώτισσα και οι Ρεθυμνιώτες ως Κομοτηναία. Πιστεύετε ότι είναι αναπόφευκτο να συμβεί αυτό; Ένιωθε έτσι και ο πατέρας σας;

Οι περισσότεροι νιώθουν και ένιωσαν έτσι. Άλλος άνθρωπος φεύγεις, άλλος επιστρέφεις. Είναι αναπόφευκτο. Ξένα μέρη, ξένες συνήθειες και νοοτροπίες, άθελα σου τις υιοθετείς. Και όταν επιστρέφεις είσαι ο '' Γερμανός '' ο '' Αμερικάνος '' ... Πάντα ξένος. Ανάμεσα σε δυο πατρίδες ξένος. Ο πατέρας μου... με το χέρι στην καρδιά θα σου πω πώς δεν ένιωσε ποτέ έτσι. Ήταν διαφορετικός, μπορεί να τον φώναζαν ο '' Γερμανός με τις χρυσές αλυσίδες'' ... μα εκείνος γελούσε. Όλα όσα ένιωθε παιδί για την πατρίδα του, τα ένιωθε και στη δύση της ζωής του. Ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος, μια άλλη προσωπικότητα. Ήταν ο πατέρας μου, ο Αναστάσης Κιούρας.