Γράφει: Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Ο Χάρης Βαφόπουλος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος σχολής Δομικών Έργων. Ασχολείται με τη συγγραφή τα τελευταία πέντε χρόνια. Έχει εκδώσει 2 βιβλία με τις εκδόσεις Οσελότος: Σε δέκα χρόνια (2013), Ο υφυπουργός (2014). Επίσης έχει δημοσιεύσει διηγήματα σε περιοδικά (Εντευκτήριο, Ofipress) και έχει λάβει βραβεία σε διαγωνισμούς ποίησης και διηγήματος.

Πως ξεκινήσατε να γράφετε, τί ήταν αυτό που λειτούργησε καταλυτικά;

Η πρώτη γραφή μου άρχισε με ένα ποίημα την μέρα που αποχαιρετούσαμε τον συνονόματο παππού μου στα δεκατέσσερα μου. Προφανώς η λύπη ήταν η κυρία που με τράβηξε στην αγκαλιά της να με παρηγορήσει και σε εκείνη καταφεύγω όταν γράφω.

Τι ήταν το πρώτο που γράφατε και ποια η τύχη του;

Προς το τέλος των Λυκειακών σπουδών μου αποτόλμησα να γράψω κάποιες σελίδες ενός μυθιστορήματος χωρίς να έχω ιδέα πως γίνεται και δίχως να έχω πολλά αναγνώσματα. Μετά από χρόνια αναζητώντας εκείνες τις σελίδες είδα ότι δεν ήταν και τόσο άσχημο. Βεβαίως η πρώτη απόπειρα μου δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Κάνετε κάποιον σκελετό πριν ξεκινήσετε μια ιστορία; Παιδεύετε τη γραφή με σημειώσεις επί σημειώσεων;

Ξεκινώ διαλέγοντας ένα τίτλο και στήνω στο μυαλό μου ένα μικρό σενάριο το οποίο αναπτύσσεται εντελώς αυθόρμητα. Κρατώ μόνο κάποιο χαρτάκι ή μια σελίδα με τα γενικά χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών και ελάχιστες μόνο σημειώσεις .

Ποιοι συγγραφείς θεωρείται πως σας επηρέασαν;

Από τους συγγραφείς που διάβασα κατά καιρούς πήρα την λαχτάρα τους για τη ζωή και όλοι μαζί με επηρέασαν. Μερικά ενδεικτικά ονόματα είναι, Δ. Χατζής, Χουλιάρας, Λουντέμης, Ρομπινς, Φιτζέραλντ, Τ. Κ. Τουλ.

Πόσο μεγάλη σημασία έχει ή τέχνη στην ζωή μας;

Η κάθε είδους τέχνη με γοητεύει και με διεγείρει, δυστυχώς δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αγγίζει τους άλλους ανθρώπους.

Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο στην λογοτεχνία;

Η μαγεία των λέξεων να εκφράζουν τόσα συναισθήματα.

Έχει η λογοτεχνία όρια;

Μόνο τα ηθικά όρια του κάθε συγγραφέα.

Θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε τα έργα σας αυτοβιογραφικά;

Νομίζω όλοι οι συγγραφείς εναποθέτουν προσωπικές μνήμες σε κάθε έργο τους.

Μπορείτε να μου αναφέρετε μια αγαπημένη σας φράση;

Ζωή είναι θα περάσει. Αν και απαισιόδοξη είναι μια ακόμη ανάσα σε κάποια δύσκολη στιγμή.

Συνηθίζετε να διορθώνεται πολλές φορές τα γραπτά σας;

Ειλικρινά ποτέ δεν εξέτασα αυτά που γράφω, τελειώνω το βιβλίο και το στέλνω στον εκδότη. Οι διορθώσεις γίνονται από τον εκάστοτε επιμελητή και ευτυχώς αφορούν κυρίως εκφραστικά λάθη ή γραμματικά. Λυπάμαι που δεν έχω τη δύναμη να ανατρέχω στο γραπτό μου.

Υπάρχει ένα θέμα για το οποίο δεν έχετε μέχρι τώρα γράψει και το θεωρείτε πρόκληση;

Να γράψω κάτι με τη ματιά μιας γυναίκας.

Τι είναι πιστεύετε αυτό που χαρακτηρίζει κάποιον καλό αναγνώστη;

Η αγάπη για τον θαυμαστό κόσμο που θα αφήσουμε πίσω μας.

Οι ήρωες σας είναι πολύ καθημερινοί και ευάλωτοι. Ήμαστε θεωρείτε ευάλωτοι ως λαός σήμερα στο 2019;

Όλοι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι και δυνατοί αναλόγως των συνθηκών που επικρατούν . Είμαστε απλώς σε μια καμπή που κάποια στιγμή θέλω να πιστεύω πως θα ανατραπεί.

Ποιες είναι οι επιλογές σας ως αναγνώστης;

Διαβάζω μυθιστορήματα που θα με συγκινήσει ο τίτλος τους, είτε προτάσεις φίλων και κυρίως αυτά που περιγράφουν ιστορίες ανθρώπων που ζουν στα περιθώρια της κοινωνίας.

Τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Έχω τελειώσει μια νουβέλα που περιμένει να βρει το δρόμο της για τους αναγνώστες.

Στο βιβλίο σας Κύματα στη στεριά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, ο κεντρικός ήρωας ο Κωστής αναζητά τη μετάνοια και την αληθινή ευτυχία. Μοιάζουμε όλοι λίγο πολύ με τον ήρωα;

Θεωρώ ότι όλοι έχουμε πάρει λανθασμένες αποφάσεις κάποια στιγμή που επηρέασαν την πορεία της ευτυχίας μας. Από αυτή την άποψη ο καθένας μας ακουμπάει με συμπόνια στη ράχη του Κωστή.

Πως εμπνευστήκατε το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;

Καθισμένος σε ένα παγκάκι κοιτώντας τον Θερμαϊκό και βλέποντας κάποιο μεγάλο καράβι να αναχωρεί.

Στο βιβλίο επίσης κάποια στιγμή ένας από τους ήρωες λέει: «Καμιά φορά η δυστυχία είναι η κορύφωση της ευτυχίας». Είναι μια στάση ζωής σε όλο αυτό που ζούμε σήμερα;

Δεν μπορεί κάποιος να είναι πάντα ευτυχισμένος βάσει και ψυχολογικών ερευνών. Και πίσω από αυτό κρύβεται η απογοήτευση της θνητότητας μας, που δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσο όμορφα και να περνάμε, ξέρουμε ότι η χαρά κάποτε τελειώνει.

Λίγο πριν το τέλος του βιβλίου ο Κωστής αναρωτιέται: «Πόσα λάθη χωράει άραγε η ζωή;». Υπάρχει απάντηση και ποια είναι κατά τη γνώμη σας;

Ειλικρινά δεν ξέρω, γιατί εξακολουθώ να κάνω κι άλλα παρόλο που πήρα πολλά μαθήματα ως τον τώρα βίο μου.

Διαβάζοντας το καταλαβαίνουμε πως υπάρχει μια αγάπη για την ύπαιθρο και τους ανθρώπους της,ήρθε η ώρα τις επιστροφής από τις πόλεις στα χωριά και πόσο εύκολο θεωρείτε πως είναι κάτι τέτοιο;

Μεγάλωσα στην επαρχία που νόμιζα πως θα ξεχνούσα ερχόμενος σε μια μεγάλη πόλη, παρόλα αυτά είναι πάντα μέσα μου και με συμβουλεύει όπως η γιαγιά τον εγγονό της.