Βιβλίο Το ναυάγιο
Συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΜΙΝΩΑΣ
Συντάκτης-ρια Πόπη Ξοφάκη

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Το μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, εμπνευσμένο από το ναυάγιο του επιβατηγού-οχηματαγωγού «Ηράκλειον», στη γραμμή Χανιά-Πειραιά, στη βραχονησίδα Φαλκονέρα το 1966.

Περιληπτικά, ένα καθυστερημένο φορτηγό-ψυγείο προκάλεσε το χαμό 224 ανθρώπινων ζωών. Υπέρβαρο, σύμφωνα με τους κανονισμούς, δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ασφαλείας, κακοκαιρία, άνεμοι 8 με 9 μποφόρ, έντονοι κλυδωνισμοί, το κακό δε θέλει πολύ. Μετατόπιση φορτίου και τα αλλεπάλληλα πλευρικά χτυπήματα έγιναν αιτία να δημιουργηθεί ρήγμα σε μία από τις δύο μπουκαπόρτες. Τα νερά εισβάλλουν ορμητικά. Ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου 1966.

SOS από Ηράκλειον. Στίγμα μας: 36° 52´ B., 24° 08´ A. Βυθιζόμαστε!

Με αφετηρία αυτά τα γεγονότα, ο συγγραφέας μάς προσφέρει μία καταιγιστική αφήγηση, ένα μυθιστόρημα που αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα αποδίδοντας έτσι φόρο τιμής αντάξιο του μεγέθους του γεγονότος και των εκατοντάδων ψυχών που χάθηκαν τόσο άδικα. Παρακολουθούμε την Ειρήνη και την Αγάπη, να μας αφηγούνται την ιστορία τους, συμπληρώνοντας σιγά σιγά τα κομμάτια που δένουν το παρελθόν με το παρόν.

Ένας Σπύρος Πετρουλάκης καλύτερος από ποτέ, αποδεικνύεται αντάξιος των προσδοκιών του αναγνώστη. Οι χρονικές εναλλαγές είναι, ας πούμε, η ειδικότητά του. Με μαεστρία μας μεταφέρει στο τότε και στο τώρα χωρίς να κουράζει με τεχνικές λεπτομέρειες μένοντας προσηλωμένος στη λογοτεχνική αφήγηση χωρίς να πέφτει στην παγίδα του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ.

Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη. Αγγίζει, ή καλύτερα, αποκαλύπτει την ευαίσθητη πλευρά μας μέσα από αυτό το «γιατί», θυμίζοντας συνεχώς πόσο απλά και απροσδόκητα μπορεί να κοπεί το νήμα.

Ο αναγνώστης βιώνει την κάθε στιγμή των αδικοχαμένων από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ψυχή σφίγγεται, τα μάτια βουρκώνουν, η ανάσα πνίγεται από την αλμύρα της θάλασσας, η αγωνία και ο φόβος πελώρια, σαν τα κύματα που τους πλακώνουν και απεγνωσμένα προσπαθούν να μείνουν στην επιφάνεια. Σκληρές εικόνες, εικόνες που λυγίζουν. Κυρίαρχα των συναισθημάτων όμως είναι η οργή για την περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής, η ανευθυνότητα και ελαφρότητα των αρμόδιων αρχών του κράτους για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκαν την όλη κατάσταση πριν και μετά.

Κλείνοντας το βιβλίο σκεφτόμουνα, γιατί μας συγκλονίζει ο θάνατος 224 ανθρώπων ενώ μας αφήνει, ίσως, «αδιάφορους» ο θάνατος ενός; Δεν ξέρω αν θα απαντήσω ποτέ σε αυτό το ερώτημα. Ίσως είναι η σιγουριά του άδικου, της αθωότητας των χαμένων, η βεβαιότητα ότι είναι αδύνατο να ευθύνονται οι ίδιοι για τον χαμό τους. Ίσως...

Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί, να πάρει, και αυτό, τη θέση που του αξίζει!!