Βιβλίο Αγέλαστος πέτρα
Συγγραφέας Βανέσσα Λαμπροπούλου
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Πηγή
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Μπορεί ο πόνος, η ατομική και κοινωνική  υποβάθμιση, οι δυσκολίες μιας συλλογικής επιβίωσης σε ένα περιβάλλον απάνθρωπο να χωρέσει σε λίγες σελίδες; Ειδικότερα όταν κάτω από αυτή την επιφάνεια υπάρχει ότι πιο σαθρό υπόβαθρο μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους; Αν και ο άνθρωπος κατά ανθρώπου είναι μια συνθήκη που σπάνια συναντάμε αλλού στο ζωικό βασίλειο. Μπορεί να χωρέσει σε ένα βιβλίο σκληρό (και η λέξη είναι επιεικής) στο οποίο η συγγραφέας αποφασίζει να μιλήσει για θέματα που ενοχλούν και πονάνε με γλαφυρό και  ρεαλιστικό τρόπο, όχι για να θέλξει αναγνώστες αλλά για να ξυπνήσει συνειδήσεις.

«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω», έλεγε ο Καζαντζάκης.

«Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο», διακήρυττε ο Γκάντι.

Η Βανέσσα Λαμπροπούλου αποφασίζει να συμπτύξει και τα δύο αποφθέγματα παρουσιάζοντας στο κοινό αυτό το πόνημα.

Με γραφή απλή, ρεαλιστική και σε κάποια σημεία κοφτερή διεισδύει  μέσα στο ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται, στην ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων που σημειωτέων είναι μικρά παιδιά ρε γαμώτο.

Μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα από την πρώτη σελίδα αφού περίτεχνα με την αφήγησή της, μας τοποθετεί δίπλα σε αυτά τα παιδιά. Πονάμε και κλαίμε μαζί τους, αηδιάζουμε που έχουμε την ίδια βιολογική ταυτότητα με τους κακοποιητές, μαστρωπούς και βιαστές τους, επιθυμούμε διακαώς να σταματήσει να περιγράφει άλλο η συγγραφέας. Πόσα πράγματα μπορούμε να αντέξουμε; Και τελικά αλλάζουμε το ερώτημα: Πόσα πράγματα μπορούν να αντέξουν αυτές οι παιδικές ψυχές και αυτά τα σώματα;

Ο τόπος του μαρτυρίου του μικρού Σαρούτ του πρωταγωνιστή, αρχικά η Ταϊλάνδη και μετά η Ινδία. Η οικονομική εξαθλίωση οδηγεί οικογένειες να πουλήσουν τα παιδιά τους σε ανθρωπόμορφα τέρατα. Και έτσι αρχίζει το μαρτύριο. Ανάλογα με τις προδιαγραφές τους, άλλα θα γίνουν σκλάβοι το σεξ και άλλα θα μεταφερθούν σε χώρους όπου θα προσφέρουν την εργασία τους. Μιλάμε για παιδιά ηλικίας οκτώ έως δεκατριών ετών. Που στην πιο τρυφερή τους ηλικία αντί να χαρούν το παιχνίδι και την ανεμελιά στη ζωή, αναγκάζονται να προσφέρουν σώμα και ψυχή σε ως επί το πλείστων «πολιτισμένους» και «επιφανείς» ανθρώπους που πίσω από μια καλά διακοσμημένη βιτρίνα στον τόπο τους κάνουν ένα ταξίδι «αναψυχής» σε χώρες που προσφέρονται για την εκτόνωση της διαστροφής τους. Και το χειρότερο; Η εκτόνωση αυτή πραγματοποιείται σε αθώα σώματα και βλέμματα και φυσικά χωρίς τη θέλησή αυτών των παιδιών. Σε ανθρώπινες ψυχές που καταδικάζονται σε αργό θάνατο. Η δολοφονία αυτή όχι μόνο δεν έχει συνέπειες για τον δράστη και τους συνεργούς του, αντίθετα προωθείται και διαφημίζεται φανερά από πρακτορεία και οργανισμούς. Ναι είναι ο τουρισμός του σεξ. Δεν τον γνωρίζουμε όλοι; Φυσικά. Και τι κάνουμε;

Προσπαθούμε να τον προσπεράσουμε, να κάνουμε τα γνωστά σλάλομ όταν βλέπουμε τη δυστυχία μπροστά μας. Είναι απαγορευτικός ο πόνος στις σημερινές κοινωνίες. Υπάρχει ένα «πρέπει» πολύ ισχυρό. Πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι ασχέτως αν όλα γύρω μας πλέον «φωνάζουν» για το αντίθετο. Ευτυχισμένοι πολίτες σε άρρωστες και καταθλιπτικές κοινωνίες είναι από μόνο του παράδοξο. Ό,τι μας στεναχωρεί πρέπει να διαγράφεται, χαλάει τη συνταγή.

Ειδικά όταν αφορά χιλιάδες μανδαρίνους εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μας για να θυμηθούμε και την ταινία «Μια ζωή την έχουμε» με τον Χορν.

Και όμως, με την παγκοσμιοποίηση, το διαδίκτυο και την ταχύτητα της πληροφορίας είμαστε πολίτες όλου του κόσμου. Αλλά και εκεί επιλεκτικά. Διαλέγουμε να αγκαλιάζουμε πολίτες, ρεύματα, επαναστάσεις ανά τον κόσμο που συντονίζονται με το Εγώ μας ενώ αντίθετα κωφεύουμε και αδιαφορούμε για άτομα και δικαιώματα που καταπιέζονται και μπορεί να είναι δίπλα μας.

Και έτσι παιδιά όπως ο Σαρούτ είτε βιώνουν  μαρτύρια είτε πεθαίνουν για να συνεχίσουμε να ζούμε εμείς ευτυχισμένοι, όπως νομίζουμε. Συνεχίστε τον ύπνο σας όσο παιδιά κακοποιούνται βάναυσα. Όσο εσείς θα θέλετε να ανεβείτε ψυχολογικά, ο Σαρούτ θα συνεχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά που οδηγούν στο υπόγειο πορνείο προσφέροντας ηδονή στους πελάτες συνοδεία εκλεκτού φαγητού και κρύας μπίρας. Και όταν τον βαρεθούν και περάσει κάποια τρυφερή ηλικία(γιατί μόνο τότε σταματά αυτό το μαρτύριο) θα μπει σε ένα άλλο αδιέξοδο και σκληρό δρόμο, να προσφέρει εργασία δυσανάλογη με τη σωματοδομή και την ηλικία του σε άλλη χώρα την Ινδία, μέχρι τελικής πτώσης.

Παρακαλεί να μην αντέξει, να πεθάνει και να γλιτώσει από τους ανθρώπους αυτού του κόσμου. Το διανοείστε; Στις μέρες μας παιδιά από την ώρα που καταλαβαίνουν, εύχονται να αφήσουν τον κόσμο μας.

Και εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Ή πάμε όπως η Δήμητρα για την αρπαγή της κόρης της από τον Πλούτωνα  κατά τη μυθολογία και κλαίμε στο βράχο στην Ελευσίνα (Αγέλαστος πέτρα).

Ο Σαρούτ δε θα σας περιμένει. Ενώ όπως εύστοχα παρατηρεί η συγγραφέας πολλά  παιδιά σαν και αυτόν έχουν την πεποίθηση ότι είναι κατώτεροι και πρέπει να υπακούουν σκύβοντας το κεφάλι αυτός βρίσκει τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα και προχωρά σε μικρές πράξεις αντίστασης. Προσπαθεί να το σκάσει από το πορνείο στην Ταϊλάνδη και τον κοιτώνα στην Ινδία μαζί με τη φίλη του αλλά οι προσπάθειές του αποτυγχάνουν. Και ύστερα η τιμωρία είναι βαριά. Για να αποθαρρύνεται άπαξ και δια παντός κάθε άλλη προσπάθεια ή σκέψη για απόδραση. Και φυσικά τοπική αστυνομία και αρχές να συγκαλύπτουν τα αίσχη.

«Δεν είμαστε δούλοι επειδή υπάρχουν αφέντες. Υπάρχουν αφέντες επειδή επιλέξαμε να μείνουμε δούλοι και επειδή το επιτρέπουν οι θεσμοί»

Ο Σαρούτ όμως δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα πλέον. Αγωνίζεται  για να κερδίσει ελάχιστη αξιοπρέπεια και να βοηθήσει άλλα παιδιά να μη βιώσουν αυτά που βίωσε αυτός. Έχει σηκώσει πρώτος το λάβαρο της δικής της αντίστασης, για να ξυπνήσει συνειδήσεις και να ξανακερδίσει τον εαυτό του. Αναζητά  αξίες όπως περηφάνια, αυτοσεβασμό, αγάπη, ελευθερία από προσωπικά και κοινωνικά δεσμά.

Σε κάθε περίπτωση έχει κερδίσει.

Η Βανέσσα Λαμπροπούλου γράφει ένα βιβλίο-προσκλητήριο για ξύπνημα συνειδήσεων που έχουν εφησυχάσει και ανθρώπινων συμπεριφορών που θα αλλάξουν τον κόσμο. Επιλέγει ένα θέμα όπως αυτό της παιδικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης που άλλοι συγγραφείς δεν αγγίζουν ή δε θέλουν να εμπλακούν.

Περνάει βαρυσήμαντα μηνύματα χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς να υπερβάλλει λογοτεχνικά με εντυπωσιασμούς και γλωσσικές-φιλολογικές  επιδείξεις.

Εναπόκειται στον καθένα μας ξεχωριστά να πάρουμε το μήνυμα που θέλει να περάσει και να το διαδώσουμε. Τότε ίσως κάτι να φανεί να αλλάζει μέσα μας και στην κοινωνία μας.

Συγχαρητήρια στη συγγραφέα.