Βιβλίο Ιστορίες από ένα περασμένο μέλλον
Συγγραφέας Μιχάλης Μακρόπουλος
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Κίχλη
Συντάκτης-ρια Μαργαρίτα Αλευρίδη

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Από το οπισθόφυλλο.
«Όλα τα διηγήματα αυτής της συλλογής, ακόμα κι αν φορούν το ένδυμα της μελλοντικής ιστορίας, μιλούν για το τώρα, για το ήδη συντελεσμένο – είναι ιστορίες από ένα περασμένο μέλλον. Και βέβαια, στον πυρήνα τους βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος, ο τρωτός, πάσχων άνθρωπος απέναντι στην αμείλικτη κυριαρχία της εικόνας, απέναντι σ’ έναν ολέθριο πόλεμο, στην τυφλή, ωμή βία, στη βίωση του κόσμου ως παιδικού τραύματος, στο αίνιγμα της ανθρώπινης ταυτότητας».

Η προβολή στο μέλλον.
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, μέσα σε ένα μη ορισμένο χωροχρονικό πλαίσιο, αφηγείται τις ιστορίες του παλεύοντας ίσως να εξημερώσει τον φόβο του ανθρώπου για το μέλλον της ανθρωπότητας. Συνθετική τροφή, κατεστραμμένο περιβάλλον, φτώχεια, ολοκληρωτικά καθεστώτα, άλματα της τεχνολογίας και παράλληλα σχεδόν άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Ο συγγραφέας διακτινίζει τον σημερινό άνθρωπο στο σκοτεινό του μέλλον και μιλάει για το αύριο με τους όρους του σήμερα. Οι ήρωες δε δείχνουν εναρμονισμένοι με το δυστοπικό παρόν τους, γιατί δεν μπήκαν ποτέ σε διαδικασία προσαρμογής. Νοσταλγοί ενός παρελθόντος που ίσως δεν έζησαν, προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανές τις αισθήσεις τους μέσα σε ένα απονευρωμένο περιβάλλον που δυσκολεύονται να αφομοιώσουν. Η δυσκολία της προσαρμογής δημιουργεί την υποβλητική ατμόσφαιρα που διέπει όλα τα διηγήματα.

Η ελπίδα.
Μέσα στο συνθετικό παρόν που καταναλώνεται για λόγους επιβίωσης, οι άνθρωποι-πλάσματα αναζητούν την ελπίδα στην πολύτιμη οργανική πρώτη ύλη ρουφώντας μικρές δόσεις πραγματικής ζωής όπως εκείνες που «κάπαρη φυτρώνει ακόμα στις γλιτσερές πέτρες και μάραθος μες τα ερείπια» ή «ουράνια τόξα που έφτιαχνε το φως στο βρώμικο νερό» ή «το θαύμα μιας λειχήνας που φυτρώνει μες στην πέτρα».

Ο ρόλος της φύσης.
Ο άνθρωπος αφουγκράζεται τη φύση και προσπαθεί μέσω αυτής να ορίσει το δικό του αποτύπωμα «Να, μπροστά στα κύματα νιώθω μικρή μα όχι ασήμαντη. Αλλά απέναντι στις ειδήσεις νιώθω μικρή και ασήμαντη». Στριμώχνει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του στα «λόγια» των πέντε αισθήσεων, και αφήνει την «ακατανόητη γλώσσα του χρόνου» να διαλύσει τον φόβο του μάταιου. Οι λέξεις του φτάνουν στο μέλλον παραποιημένες, κάποιες χωρίς προφανή ρίζα, παγκόσμιες, και άχρονες γιατί «για το μέλλον μπορεί κανείς να μιλήσει μόνο στον αόριστο»

Οι ιστορίες.
Οι ιστορίες κουβαλούν εντός τους το μοίρασμα, την κληρονομιά, τη νοσταλγία, την ελπίδα. Οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά, έλεγαν ιστορίες, και κάποιες φορές «με τις ιστορίες τους πάσχιζαν να διαλύσουν την ομίχλη». Αν δεν μπορείς να διηγηθείς μια ιστορία σε κάποιον, αν δεν μπορείς να φτιάξεις μνήμη από το μηδέν, τότε παύεις να έχεις στίγμα. «Σε ποιον θα λες ιστορίες τώρα; Εσύ σ’ εσένα; Και ποιος είσαι εσύ; Αυτός που λέει τις ιστορίες ή εκείνος που τις ακούει;»

Μοναξιά.
Σε συνθήκες διαρκούς αφαίρεσης, ο άνθρωπος αποκόπτεται από τον προσωπικό του χώρο για να συνυπάρξει με τον διπλανό του ως εικόνα του εαυτού του. Απογυμνωμένοι από το κέλυφός τους, οι ήρωες επιθυμούν να ψηλαφίσουν τον συνάνθρωπό τους μέσω του οικείου του περιβάλλοντός του, με εργαλείο την «μνήμη που αρπάζεται από μια λεπτομέρεια και γύρω της χτίζει πάντα κάτι νέο, που δείχνει έπειτα ολόιδιο με ό,τι υπήρξε».

Ταυτότητα.
Πλαστικός έρωτας και αδρανοποίηση της έμφυλης ταυτότητας. Ο άνθρωπος έχει πάψει να «συμπίπτει» με τον εαυτό του. Η γονεϊκότητα βιώνεται ως ο από μηχανής θεός για «να πάψω ν’ ασχολούμαι μόνο μ’ εμένα. Για να το φροντίζω και σ’ αντάλλαγμα να με μάθει κάτι για τον εαυτό μου».

Φθορά.
Η επιστήμη μπορεί πλέον να εξαφανίσει τη σωματική φθορά. Η χρονοϊατρική θεραπεύει μια πάθηση πριν ακόμα εκείνη εμφανιστεί, «οδηγώντας στην αθανασία ή τον αφανισμό».
Εδώ τίθεται το μεγάλο ερώτημα στον αθάνατο άνθρωπο του μέλλοντος που επιθυμεί να υπάρχει χωρίς όμως να έχει υπάρξει.

Ο χρόνος.
Ο υποκειμενικός και ο πραγματικός χρόνος. Ο χρόνος της φθοράς ως ο ακρογωνιαίος λίθος της μνήμης. Το χειροπιαστό του ήχου της θάλασσας, της φθαρμένης μπογιάς μιας πόρτας, ή των σεντονιών που μυρίζουν σαπούνι, στον αντίποδα της άφθαρτης ζωής μέσα σε μια στολή που προστατεύει από τον χρόνο. Η ανταλλαγή του αποστειρωμένου αιώνιου με την έκρηξη μιας πραγματικής στιγμής. Ο συγγραφέας πραγματεύεται σε όλες του τις εκφάνσεις αυτό που ξεκίνησε με τον Άρη (εκδόσεις Κίχλη, 2021): «Στον Άρη ο χρόνος απλώνεται στο χώρο και πλέκεται στην υφή του κι ο χώρος κλείνει απολιθωμένο το χρόνο μέσα του. Ο έρημος πλανήτης είναι όλος μια στιγμή που απολιθώθηκε. Δε θα ξαφνιαζόμουν αν, βγαίνοντας από το θόλο για να συλλέξω δείγματα, αντίκριζα τον εαυτό μου μικρό στο βάθος, με τα γυμνά βουνά πίσω του. Ούτε ξαφνιάστηκα όταν, κάποια στιγμή που βγήκα, είδα πατημασιές να ξεκινούν έξω ακριβώς από το θόλο. Τις ακολούθησα σα ν' ακολουθούσα τα βήματά μου. Σταματούσαν λίγο παρακάτω».