Βιβλίο Πάρανταϊς
Συγγραφέας Fernanda Melchor
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Δώμα
Συντάκτης-ρια Μαργαρίτα Αλευρίδη

Αγορά τού βιβλίου από το Δίκτυο Βιβλιοπωλείων Bookia

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η ιστορία στήνεται στο ονειρεμένο σκηνικό του Πάρανταϊς και εκτυλίσσεται μέσα στο σαφώς ορισμένο πλαίσιο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης μεταξύ των εντός και των εκτός.

Παρόλο που το συγκρότημα υπόσχεται την περιφρούρηση των προνομίων, η έννοια της περιθωριοποίησης δεν προκύπτει πάντα από τα προφανή. Το Πάρανταϊς είναι εκτεθειμένο σε μικρές αφύλαχτες τρύπες, οι οποίες λειτουργούν αμφίδρομα, ως είσοδοι αλλά και ως έξοδοι, ως κοινοί τόποι αλλά και ως κάτοπτρα μέσα από τα οποία η κάθε συνθήκη – εντός και εκτός - αναγνωρίζει εαυτόν στον αντίποδά της.

Οι κεντρικοί ήρωες είναι δύο έφηβοι. Ο Φράνκο είναι κάτοικος του Πάρανταϊς και ο Πόλο εργάζεται εκεί ως κηπουρός. Συναντιούνται και αναπτύσσουν μεταξύ τους έναν ιδιόμορφο κώδικα επικοινωνίας. Μεγαλωμένοι και οι δύο χωρίς χάδι, απηυδισμένοι από το παρόν και τεμπέληδες για το μέλλον τους, αισθάνονται το ίδιο υποταγμένοι στις «προδιαγραφές» τους, το ίδιο ηττημένοι, το ίδιο δέσμιοι ο καθένας στα δικά του δεσμά. Σε όλο το κείμενο, παρόλο που η έννοια της ελευθερίας αλλάζει ουσία, σχήμα και μορφή, παραμένει ως ο μοναδικός στόχος. Οι ιστορίες των δύο παιδιών εκτυλίσσονται μέσα από συνθήκες που προϋπάρχουν και οι σκέψεις τους εκκολάπτονται ως παρενέργειες του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγάλωσαν. Οι πράξεις τους, στερούμενες προθέσεων να το αλλάξουν, εντάσσονται μοιραία στους μηχανισμούς του. Σκέψεις γεμάτες βία, που οδηγούν σε πράξεις βίας, ακόμα και ακραίας. Σκέψεις και πράξεις που αλλάζουν τον ρόλο του θύματος με εκείνον του θύτη και αντίστροφα.

Η Μελτσόρ είναι χειρουργικά ακριβής στο μέτρημα των κοινωνικών αποστάσεων αλλά και την αποτύπωσή τους, καταφέρνοντας έτσι να δώσει μια πεντακάθαρη εικόνα της πραγματικότητας των ηρώων της. Η γραφή της θυμίζει προφορικό λόγο. Λόγο ευθύ και ωμό που από τη μία κινηματογραφεί τις καταστάσεις εν ψυχρώ και από την άλλη κεντάει τους χαρακτήρες με μεγάλη ευαισθησία. Μέσω ενός εκρηκτικού κειμένου με ελάχιστες τελείες, καταγράφει πλήρως τα αδιέξοδα χωρίς να σπαταλιέται σε κοινωνικά μηνύματα. Απευθύνεται στον αναγνώστη με τον καταιγιστικό ρυθμό του ράπερ που όμως ξεχειλίζει από τον λυρισμό του ποιητή. Με αυτόν τον φαινομενικά οξύμωρο τρόπο αγκαλιάζει τους ήρωές της χωρίς να τους οικτίρει. Δεν εκβιάζει τη συγκίνηση του αναγνώστη, αλλά τον προκαλεί διαρκώς να παίρνει θέση, να καταδικάζει, να κατανοεί, να συγχωρεί, ακόμα και να ελπίζει στην ακυρωμένη αθωότητα της σπαταλημένης παιδικής ηλικίας, αλλά κυρίως να μην αυταπατάται.

Στη δική μου οπτική, η Μελτσόρ ανήκει αναμφίβολα σε μια νέα γενιά δημιουργών, όπως ο Πονγκ Τσουν-Χο (σκηνοθέτης της ταινίας «Παράσιτα»), ο Τοντ Φίλιπς (σκηνοθέτης της ταινίας «Τζόκερ»), η Χαν Γκαγκ (συγγραφέας της Χορτοφάγου). Μια γενιά δημιουργών που εστιάζουν στις κοινωνικές ρωγμές που επιμένουν να βαθαίνουν κάτω από το χαλί της φαινομενικά λειτουργικής πολιτικής ορθότητας των καιρών.

Το Πάρανταϊς είναι το δεύτερο βιβλίο της και όπως και το πρώτο (Η εποχή των Τυφώνων) ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker.

«Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, μια απλώς μέτρια γκόμενα ήταν, που όμως ήξερε πως να κουνιέται και να ντύνεται για να ερεθίζει τους άντρες. Γι’ αυτό κι εκείνος ο φαλάκρας, ο κοντοστούπης σύζυγός της την περιέφερε σαν τρόπαιο και δεν σταματούσε να τη χουφτώνει, όταν την έδειχνε στους λεφτάδες φίλους του, που ερχόντουσαν να τους επισκεφτούν στο συγκρότημα πολυτελών κατοικιών Πάρανταϊς.

Δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, αλλά αυτός ο σιχαμένος ο χοντρός, ο Φράνκο Ανδράδε, με τις δίπλες στην κοιλιά και τα μπιμπίκια στη μούρη, είχε πάθει εμμονή μαζί της. Μόνο γι’ αυτή μιλούσε και πάντα έβρισκε τρόπο να είναι δίπλα της και να την παίρνει μάτι, όποτε η σενιόρα Μαριάν έβγαινε στην πισίνα με τα δύο κακομαθημένα βρωμόπαιδά της για να κάνει ηλιοθεραπεία.

Ο Πόλο δεν έφταιξε σε τίποτα. Ποτέ δεν το πίστεψε ότι ο Φράνκο σκόπευε στ’ αλήθεια να κάνει αυτό που έλεγε. Ο Πόλο είναι εντελώς αθώος, ο χοντρός φταίει για όλα.»
(Από το οπισθόφυλλο)