Βιβλίο Μικρές ιστορίες μετά φόνου
Συγγραφέας Κατερίνα Ευαγγέλου - Κίσσα
Κατηγορία Διηγήματα
Εκδότης Ελκυστής
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Με τις «Μικρές ιστορίες μετά φόνου» η κα Ευαγγέλου-Κίσσα επιστρέφει δυναμικά στη μικρή φόρμα παρουσιάζοντας μια συλλογή διηγημάτων διαφορετικής θεματολογίας, ύφους, γλώσσας και εποχών. Συνεχίζει να ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί, παίρνει πάλι τα ρίσκα της καθώς δεν επιδιώκει να δομήσει μια ομοιογενή συνθήκη κάτω από την οποία θα δρουν οι ήρωές της και θα εδράζεται η πλοκή, αντιθέτως πηγαίνει όπου την πηγαίνει το λογοτεχνικό της ένστικτο και η «προσεκτικά χειμαρρώδης» πένα της. Η συγγραφέας εισχωρεί σε κάθε χαραμάδα που βρίσκει σε σπίτια και ψυχές από εποχές και τόπους που ξέρει καλά (βλ. ελληνική επαρχία από παλαιότερα έτη έως σήμερα) όπως είχε κάνει και  με την προηγούμενη συλλογή διηγημάτων της τις «Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων και άλλα διηγήματα» όπου είχε παραδώσει μαθήματα για το πώς γράφεται το ηθογραφικό πεζό.

Πλέον με περίσσεια αυτοπεποίθηση και λογοτεχνικό τσαμπουκά κινείται παράλληλα και σε αχαρτογράφητα νερά, άλλοτε πλάθοντας ιστορίες με πηλό από χώμα που βρίσκει έξω από saloon ή το γραφείο του Σερίφη όπως στη «Σκόνη» και άλλοτε από τις χορδές όπως στο «Χόρδισμα» αυτό το σουρεαλιστικό και science fiction διήγημα όπου η ηρωίδα προκειμένου να συνεχιστεί η μουσική ως πολιτιστική κληρονομιά στο διηνεκές από το χαλασμένο πιάνο, θυσιάζει τα…νεύρα της. 

Παρών ο έρωτας χωρίς όρια όπως στο «Αγγλικό πρωινό» όσες βόμβες και αν πέφτουν δίπλα στο ζευγάρι, το «Βινύλιο» που ο ήρωας για χάρη του (της) θυσιάζει τα πολύτιμα δισκάκια του και τις «Ασκήσεις εμπιστοσύνης» που ο συνδυασμός του με την αδρεναλίνη οδηγούν σε θανατηφόρα άλματα. Και προσέξτε πιο τρυφερός, με περισσότερο συναίσθημα όταν δεν αφορά ανθρώπους αλλά ζώα όπως «Στο χαμό του Μπουλ».

Η κα Ευαγγέλου-Κίσσα γράφει θυμίζοντας την ηρωίδα από το «Μια πάρα πολύ καλή νοικοκυρά» όπου τα θέλει όλα στην εντέλεια σε βαθμό ψυχαναγκασμού. Δε λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα, «ξεσκονίζει» το γραπτό, τοποθετεί τα αντικείμενα σχολαστικά στη θέση τους, απολυμαίνει άμεσα ότι πάει να «λερώσει» το πόνημα και στο τέλος πατάει και ένα «σφουγγάρισμα» στο χώρο παραδίδοντας στον αναγνώστη ένα έργο καθαρό και ξάστερο. 

Θυμίζει τους Αμερικάνους διηγηματογράφους εκπροσώπους του μινιμαλισμού με τη λιτή, απέριττη και στρωτή γραφή της και τα απότομα και εκκωφαντικά τελειώματά της, διατηρώντας όμως παράλληλα τη γνώριμη νατουραλιστική διάθεση και ρουστίκ αισθητική της. Ακόμη όμως και όταν ξεφεύγει από αυτό το φάσμα και γράφει δυστοπικές και διαγαλαξιακές ιστορίες καταφέρνει να τις αναπτύξει με ρεαλισμό λες και βρίσκεται  μέσα σε αυτές και έχει και βιώματα. Λες και οι εποχές είναι γνωστές. Στο ίδιο μήκος κύματος με αυτούς επιλέγει ήρωες ηττημένους που ναι ρε φίλε, χάνουν, αλλά κερδίζουν τον εαυτό τους, κερδίζουν αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. 

Όπως χαρακτηριστικά λέει η πρωταγωνίστρια στον «Αρμαγεδδώνα»: 

«Τα χάσαμε όλα, δε θα χάσουμε και την αξιοπρέπειά μας, όχι εμείς». 

Ήρωές της κατά βάση γυναίκες. Ηρωίδες γιατί όλες κάνουν μια πράξη αντίστασης μικρή ή μεγάλη, αναίμακτη αλλά ηχηρή, μπορεί όμως και με πολύ κρότο, αίμα και σκληρότητα. Ορθώνουν ανάστημα στην πατριαρχία, τη νοοτροπία του χωριού, την «αγία» ελληνική οικογένεια. 

Στο «Προξενιό» -από την προηγούμενη συλλογή διηγημάτων της- μας υπενθυμίζει τα της «αγίας» ελληνικής οικογένειας που συνεχίζει να εξουσιάζει σώματα και συνειδήσεις, να μπλοκάρει έρωτες και αγνά αισθήματα  και ειδικά των γυναικών και να γεννά εκτός παιδιών, βία και καταπίεση.  

Δεν υπερβάλλει, δε φορτώνει λυρικότητα δεν τζογάρει για να κερδίσει τον αναγνώστη. Δε χρειάζεται άλλωστε. Οι ήρωές της χτισμένοι άψογα, απίστευτα ευρηματική με τις ιστορίες της, τα σκηνικά μοναδικά, η οργιώδης φύση παντού παρούσα (ιδιαίτερη η αγάπη της για τα λουλούδια), μυρωδιές που σου γαργαλάνε τη μύτη και η γλώσσα -ιδιαίτερα η ντοπιολαλιά- απόλυτα εναρμονισμένη με όλα τα παραπάνω.  

Τελικά, και μετά από βαθιά ανάγνωση των γραπτών της πιστεύω ακράδαντα πως η κα Ευαγγέλου-Κίσσα δε φτιάχνει ούτε μικρές, ούτε απλοϊκές ιστορίες όπως αναγράφουν οι επικεφαλίδες των βιβλίων της αλλά μεγάλες, εξαιρετικές και πολυσύνθετες. Θερμά συγχαρητήρια.