Βιβλίο Ο τρόπος που λες τ' όνομά μου
Συγγραφέας Κώστας Κρομμύδας
Κατηγορία Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα
Εκδότης Διόπτρα
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Θα αρχίσω με μια σημαντική λέξη – ένα συναίσθημα – που πολλούς από εμάς μας πονά: μοναξιά. Αλήθεια; Αν η μοναξιά είχε χρώμα… ποιο θα ήταν αυτό; Αν η μοναξιά ήταν τραγούδι… ποιο θα ήταν αυτό; Αν η μοναξιά είναι φλόγα που σιγοκαίει τα πάντα ποιος μπορεί να βρει τη δύναμη για να τη σβήσει;

«Ο τρόπος που λες τ’ όνομά μου» του καταξιωμένου συγγραφέα κύριου Κώστα Κρομμύδα – κατά την ταπεινή μου γνώμη – είναι ένα βιβλίο «σταθμός» στην συγγραφική του πορεία. Δεν ξέρω τι είναι αυτό ακριβώς που με έκανε να το ξεχωρίσω αμέσως από τα προηγούμενα βιβλία του. Ο ευαίσθητος τρόπος που το έγραψε; Τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας που θίγει μέσα στο βιβλίο; Όλη η ιστορία που με συγκίνησε; Τα πρόσωπα; Οι δυνατοί χαρακτήρες; Το συναίσθημα που ένιωσα όταν το ολοκλήρωσα; Ίσως όλα αυτά μαζί.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που δουλεύτηκε καλά από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ένα μυθιστόρημα που δεν μοιάζει με όλα τα άλλα. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη γλώσσα ο συγγραφέας καθώς επίσης και η θεματολογία του βιβλίου σε πιάνουν από το χέρι και σε ταξιδεύουν. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το νέο βιβλίο του συγγραφέα. Ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν θέλεις να τελειώσει.

Καθώς κυλούσε η ανάγνωση τα μάτια μου βούρκωναν και ήθελα διακαώς να μάθω τι γίνεται στην επόμενη σελίδα στο επόμενο κεφάλαιο. Σε αυτή την ιστορία τα πάντα είναι ευθυγραμμισμένα. Ένα σπάνιο έργο τέχνης. Μια μελωδία σε πεντάγραμμο της ζωής. Οι ήρωες ακροβατούν σε μια λεπτή κόκκινη κλωστή όπου με μια λάθος κίνηση αυτή θα σπάσει και θα βρεθούν στο κενό.

Σας προτείνω αυτό το εξαιρετικό βιβλίο για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά κυρίως επειδή είμαι σίγουρος ότι θα σας κερδίσει όπως κέρδισε κι εμένα! Διαβάστε το!

…Λένε πως στη ζωή έρχεσαι μόνος και φεύγεις μόνος αλλά, αν το σκεφτείς καλά, αυτό είναι η μισή αλήθεια, αφού από τη μέρα που γεννιέσαι είσαι μόνος, σε διαρκή συνάρτηση με τους γύρω σου.

Γιατί, είναι δύσκολο να έχεις για μόνη συντροφιά τη μοναξιά σου, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που την απολαμβάνεις. Να υπάρχεις σε μια καθημερινότητα που σε γεμίζει με κενά, απουσία, που δεν περιλαμβάνει το μοίρασμα, το νοιάξιμο.
Κι άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζεις μόνος... με παρέα. Παρέα με την αδιαφορία, την απάθεια, το είμαι εδώ κι όμως απουσιάζω, το ηχηρό… «δεν σε ακούω πια». Έρχεται όμως η ώρα που η μοναξιά διαλύεται και μόνο από τον τρόπο που ο άλλος λέει το όνομά σου…

Για χρόνια, ένα μόνο συναίσθημα βασίλευε στην ψυχή μου. Μοναξιά. Όχι η μοναξιά των μοναχικών ανθρώπων, αλλά αυτών που έχουν κάποιον δίπλα τους. Όλα άλλαξαν τη μέρα που κατάλαβα πόσο εύκολο ήταν να χάσω ό,τι αγαπούσα πιο πολύ σε αυτόν τον κόσμο. Θέλει γενναιότητα και δύναμη για να πάρεις την απόφαση να αλλάξεις τη ζωή σου. Την απόφαση που θα σε ωθήσει να προχωρήσεις παρακάτω.