Τα είκοσι τέσσερα Επιλεγόμενα προϋποθέτουν τα λεγόμενα στις είκοσι τέσσερις ραψωδίες της πρωτότυπης και μεταφρασμένης Οδύσσειας. Από την άποψη αυτή ο ρόλος τους θεωρείται επικουρικός. Συνταγμένα ωστόσο τώρα σε έναν ανεξάρτητο τόμο διεκδικούν, μετά την προηγούμενή τους εξάρτηση, την επόμενη αυτονομία τους. Ελπίζω ότι η παρούσα σύνταξή τους θα προσφέρει στον αναγνώστη τη διπλή αυτή ανακουφιστική αίσθηση, η οποία παίζει ανάμεσα στο πριν και στο μετά, εξασφαλίζοντας, προσωρινά έστω την άρση της αρχικής τους διαδοχής, με την οποία επιβάλλεται στην καθημερινή μας ζωή ο καταπιεστικός χρόνος.
Δεν πρόκειται για φιλολογικά υπομνήματα, που αναλαμβάνουν να επεξηγήσουν τα δυσεξήγητα του πρωτότυπου κείμενου, αναπληρώνοντας εκκρεμότητες και ελλείμματα της μετάφρασης. Τα Επιλεγόμενα επιχειρούν την υπέρβαση της βασανιστικής αυτής διάκρισης, ψάχνοντας στο υπέδαφός της, όπου πρωτότυπος και μεταφραστικός λόγος βρίσκουν την κοινή τους ρίζα. Από την οποία έχει αναβλαστήσει η ασυναγώνιστη αφηγηματική τέχνη και τεχνική της Οδύσσειας. Αυτήν κυρίως δοκιμάζουν να αναδείξουν τα είκοσι τέσσερα Επιλεγόμενα, ψηλαφώντας τις ραφές του μύθου και πλοκής του έπους από ραψωδία σε ραψωδία. Τελικός στόχος κι εδώ: η αφηγηματική απόλαυση.