Το να σωπαίνεις σαν απάντηση στη σιωπή που προτείνει η γενιά σου, ενώ στην αρχή ίσως έχει την γοητεία ενός καλλιτεχνίζοντα χαμένου, τελικά είναι ισάξιο σε πλήξη με τα πρόχειρα μεταγλωττισμένα βραζιλιάνικα σήριαλ.
Όταν όμως κάποιος αποφασίζει να ρίξει τη σιωπή πάνω στο χαρτί, να την παλέψει άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο γενναία, βρισκόμαστε μπροστά σ\' ένα τρυφερό καλλιτεχνικό ξέσπασμα που μπορεί να δικαιώσει και να μετατρέψει σε παρδαλό καρναβάλι ακόμα και την πιο άχρωμη εποχή.
Ο Άγγελος Χαριάτης έχοντας μπροστά του μια άδεια παλέτα και ένα λευκό τελάρο που ζητάει να ζωγραφιστεί, καταφέρνει, χρησιμοποιώντας το εδώ και τώρα, τις εμπειρίες των καθημερινών νέων και συστατικά που στα χέρια άλλων θα ήταν άχρηστα, να φτιάξει ιστορίες σαν μεθυσμένα βεγγαλικά που με την θεαματική και, έστω, μερικές φορές σύντομη πυρακτωμένη πορεία τους, ίσως φωτίσουν τον ουρανό μιας νεότητας που σπαταλήθηκε στη σκιά.
(Ρένος Χαραλαμπίδης)