Ο θάνατος της μητέρας ήταν μόνο η αφορμή. Τα δάκρυα, αυτή η σιωπηλή διάλεκτος του πόνου, ήταν το κίνητρο αυτού του δρόμου. Μια αναπόφευκτη περιπέτεια, λέει ο σύζυγος και πατέρας, ένα πέρασμα από τη φύση στην αθανασία, λέει η Αμαλία, βοηθήστε άλλους ώστε να μην πάσχουν, λέει ο αδελφός, ενώ μέμφεται τον πατέρα για μια παράλληλη σχέση που τον βάζει σε πειρασμό. Προσωπική πυξίδα ταξιδεύοντας στον αιθέρα, ας είναι η ενημέρωση συναινούν όλοι μαζί.
Ο φόβος μ\' έριξε κάτω απ\' το χειρότερο φως. Ένιωσα την αδικία της εγκατάλειψης. Η άρνηση ότι ο θάνατος της μάνας μου ήταν η νέα μου πραγματικότητα γέννησαν μέσα μου ένα συγκλονιστικό συναίσθημα που με πάγωσε, αποκαλύπτει η Αμαλία σε μια συνέντευξη που αξίζει να συζητηθεί.
Όμως, στου χρόνου τα φτερά πέταξαν οι πόνοι της ψυχής κι η συμφιλίωση πήρε τη θέση της άρνησης κι η πρώτη αγάπη έδιωξε το θυμό και εδραιώθηκε. Ο χρόνος πια έγινε ζωή, ενθουσιασμός, αλλά και θυσία. Ο ενθουσιασμός τόνωσε τη δραστηριότητα και την επιμονή να περάσει το μήνυμα ότι το γαστρεντερικό σύστημα απαιτεί προσοχή.
Αυτή είναι μία συνοπτική απόδοση της Πηνελόπης Κωνσταντινίδου για το μυθιστόρημα "Εκστρατεία διάσωσης". Είναι ένα εγχείρημα που εμψυχώνεται πότε σαλπάροντας στ\' ανοιχτό πέλαγος και πότε δένοντας στη στεριά. Πρόκειται για ένα γαστρικό requiem με εύγλωττους ρυθμούς που στη συχνότητά τους η Αμαλία εκπέμπει το μήνυμα που οι Μούσες τραγουδούν: "Πάψτε να θρηνείτε γι\' αυτούς που χάσατε, ξεχάστε τα βάσανα και τους πόνους που μπορεί να βιώνετε και, κάνετε κάτι, φροντίστε αυτό για το οποίο θρηνείτε, τα σπλάχνα σας".