Κατά κοινή δόξα (ή ενδόξως) η προπαγάνδα είναι κακόσημη. Πλην, όμως, η παραδοσιακή αυτή αντίδραση πάσχει αφού αποτελματώνεται στην αρνητικότητα παραβλέπουσα το πέραν. Έτσι, κατά το ταξίδι στην αθέατη πλευρά της προπαγάνδας αναδεικνύονται ο ρόλος των προπαγανδιζόμενων και η συνύφανση της με τις ταυτοτικές διαδικασίες, την επικοινωνιακή διαχείριση, την διαφήμιση, την εικόνα και την μάρκα. Το ταξίδι αυτό οδηγεί τελικά στην αποποινικοποίηση της προπαγάνδας, μια και η τελευταία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μέσο υπό μακλιουανική θεώρηση. Το υπερμέσο της ζωής. Δηλαδή, η προπαγάνδα σαν μέσο αποτελεί προέκταση του εαυτού μας. Και ακριβώς επειδή είναι μέσο, δεν πρέπει να περιμένουμε από αυτήν ηθική ή ανηθικότητα αλλά από τους ανθρώπους.
Υπό το φως της αποποινικοποίησης και της σημερινής πληροφορικής λατρείας, επιβάλλεται να χρησιμοποιούμε στον παγκόσμιο στίβο την, υπό διάφορες ονομασίες, προπαγάνδα χωρίς γραφειοκρατικές αναστολές. Προς τούτο, προέχει να δούμε την εξωτερική εκπροσώπηση μετουσιωμένη σε ένα τεράστιο προπαγανδιστικό μηχανισμό "παγκόσμιας παρουσίας", διάχυσης "σφρίγους" και δημιουργίας "παγκόσμιας ελληνικής μάρκας".