Μια πρώτη ποιητική συλλογή δεν μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μια αδέξια χειρονομία υπερβολικής οικειότητας προς το άγνωστο. Τα 25 ποιήματα της συλλογής "Achtung" του Βασίλειου Ζούβια πραγματεύονται τη δύσκολη προσπάθεια να δουλέψεις πάνω στο μέταλλο της ιστορικής κληρονομιάς και της ίδιας της γλώσσας. Όμως η ποίηση μπορεί να είναι τόσο μια πτώση στο σκοτάδι όσο και μια περιπλάνηση στο φως, και το "Achtung" μοιάζει τελικά να αφήνει τη βαθύτερη εντύπωση μιας αίσιας κατάληξης... "Κρατούσα στα χέρια μου έναν ήλιο μεγάλο σαν την αγάπη / κι αυτή μ’ ένα φουστάνι κοντό ως το βρακί / δάγκωνε ένα πορτοκάλι με τη φλούδα / και μου γελούσε".