"... Έκτακτο ανακοινωθέν στο σταθμό για την πρωτοφανή κακοκαιρία. Πρώτη φορά που η βροχή δεν με μελαγχόλησε. Πρόσθεσα λίγο καφέ στην κούπα κι άναψα τσιγάρο. Τι καλά να \'τανε ακίνδυνο για την υγεία!
Τελικά όλα τα ποθούμενα κάτι μας κλέβουν. Αντίδωρα ψυχής που ψυχή ζητάνε. Αν το σκεφτείς κάπως έτσι έχει.
Με τσιγάρα ασθμαίνεις, με αλκοόλ δηλητηριάζεσαι, με ξενύχτια αρρωσταίνεις, με \'κείνα που θες να ασχοληθείς σπανίως επιβιώνεις... με τον έρωτα σου αρέσει να κάνεις όλα τα παραπάνω μαζί! Ας κλέβουν λοιπόν. Μου αρέσει.
Αλλάζω έτσι. Μεταμορφώνομαι. Αλητεύει η ψυχή ελπίζοντας να συναντήσει σε κάποιο στενό τη ζωή και να της πει: ...κερνώ τσιγάρο και καφέ, ελληνικό, δίχως γάλα... έρχεσαι;"
Το μοτίβο αλλάζει αιώνες τώρα. Περάσαμε από το τραμ, στα λεωφορεία, στα αεροπλάνα, στα μετρό. Και που φτάσαμε εντέλει; Πείτε και σε εμένα να χαρώ!
Μόνο όσο υπάρχουν άνθρωποι εκμηδενίζονται οι εποχές, όσο υπάρχουν όνειρα ανατρέπονται οι κοινωνίες, όσο υπάρχουν συνειδήσεις πραγματώνονται οι επαναστάσεις. Η ιστορία ετούτη μας βουτά στο τότε και στο τώρα. Στο εδώ και στο εκεί. Στο ερωτεύομαι και στο συμβιβάζομαι. Ανέκαθεν υπήρχαν όλα τους, στοιβαγμένα έτσι που μπέρδευαν. Εντέλει όσο οι αιώνες περνάν τι είναι εκείνο που προδίδει; Ο έρωτας ή οι επιλογές μας!