"Συ που με οδήγησες στον Παράδεισο, συ ήσουν έξω από αυτόν... Περαστικός βραχνάς είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας. Κι αν βάζουν τρικλοποδιά και ρίχνουν αξιοπρέπεια και συνείδηση, είν\' επειδή ο πυρετός μπλοκάρει το σύστημα και σαμποτάρει απάνθρωπα. Με το που περνάει είμαστε ατόφιοι και πληρέστεροι. Εμείς που λιώσαμε στο κρεβάτι με κάμποσες κουβέρτες, μέρες που ο ήλιος έκαιγε επειδή κρυώναμε, ήρθε η ώρα που βγήκαμε στη θάλασσα και ρίχνουμε βοτσαλάκια πέρα μακριά!
Στην πλευρά μου βρίσκονται αυτά που λέω. Είναι αποσπάσματα ψυχής που κάπως έτσι βγαίνουν προς τα έξω. Αλώβητη η αγάπη από παρασκήνια προβάλλει κατευθείαν στη θεατρική σκηνή κι απαγγέλει αλήθειες! Ποτάμι η ζωή. Στη μία όχθη οι μισοί, στην άλλη οι υπόλοιποι. Μη με ρωτήσεις ποιοι οι καλύτεροι. Δεν είναι για εμένα ούτε οι από εδώ, ούτε οι απέναντι. Εκείνους που βούτηξαν κι ας μην ξέρουν κολύμπι, εκείνους γουστάρω. Μη με ρωτήσεις. Γιατί ήσουν απέναντι κι αν φύγεις από εκεί απλά θα αλλάξεις όχθη!"
Μια ιστορία αγάπης, μια ιστορία ζωής απλώνεται σε αυτό το βιβλίο, προσδοκώντας απλά και μόνο σέβαση. Πως αλλιώς άλλωστε θα μπορούσαμε να σταθούμε απέναντι σε τέτοιους αέρηδες! Καιρό αναρωτιέμαι...