Πίσω από τις πολλαπλές προσωπίδες του ο Σαίξπηρ παραμένει, ποικιλοτρόπως, ο μεγάλος άγνωστος της Ευρωπαϊκής δραματουργίας. Η αναζήτηση βιογραφικών στοιχείων λειτουργεί μάλλον ως ένα επιπρόσθετο επίπεδο κρυπτογράφησης και σίγουρα δεν αποδεικνύεται η πολυπόθητη λύση.
Το ίδιο το σαιξπηρικό κείμενο παραμένει ασταθές, αποτέλεσμα και της δικής μας προσδοκίας πως η μεγαλοφυία αποκαλύπτεται κατά τρόπο απόλυτο σε μια "ευλογημένη" χρονική στιγμή, απαλλαγμένη από υλικές και χρονικές διαμεσολαβήσεις, οι οποίες και τροποποιούν το αρχικό του νόημα.
Η εκτενής λογοκρισία καθιστά αδύνατη την αποκατάσταση του αρχικού κειμένου, ενός κειμένου που ούτως ή άλλως δεν θα είχε "ανεβεί" στο θέατρο.
Παράλληλα, η αμφισημία προσδίδει νέο περιεχόμενο στην τραγική γνώση και θέτει σε δοκιμασία τόσο την τελεολογική σύλληψη του τραγικού όσο και την αισιοδοξία του πρώιμου Αναγεννησιακού ανθρωπισμού. Ιδιαίτερα οι τραγωδίες θα χρησιμοποιούνταν από διαδοχικές γενιές κλασσικιστών, ρομαντικών και υπαρξιστών ως εξάντες στις δικές τους πορείες νοηματοδότησης του τραγικού.