Ο Γκόγια υπήρξε αδιαμφισβήτητη ζωγραφική ιδιοφυία σε μια εποχή ανανέωσης και καινοτομιών αυτής της δύσκολης τέχνης, την οποία ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει "ιερή επιστήμη, που απαιτεί πολύ μελέτη ακόμα και από εκείνους που γεννήθηκαν για να την υπηρετούν" (σε αναφορά του σχετικά με τη διδασκαλία της τέχνης, που κατέθεσε στην Ακαδημία του Σαν Φερνάντο, τον Οκτώβριο του 1792). Η Ευρώπη γέννησε από τις αρχές του 18ου αιώνα μέχρι τα πρώτα χρόνια του 19ου μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της δυτικής ζωγραφικής: Βατώ, Σαρντέν, Χόγκαρθ, Τιέπολο, Μενγκς, Φραγκονάρ, Ρέινολντς, Νταβίντ, Μπλέικ. Όλοι αυτοί οι ζωγράφοι, αλλά και άλλοι, εισήγαγαν "καινά δαιμόνια" στη θρησκευτική, μυθολογική και αλληγορική ζωγραφική, στις πρωσοπογραφίες, στη νεκρή φύση και την τοπιογραφία, στους μικρών διαστάσεων πίνακες και τις ηθογραφίες, ενώ καθιέρωσαν και έναν καινούργιο τρόπο έκφρασης: την καρικατούρα. Ο Γκόγια, όχι μόνο υπηρέτησε όλα αυτά τα είδη και άλλα ακόμα (αν λάβει κανείς υπόψη τις εξαιρετικές οξυγραφίες του και τα λευκώματα με τα σχέδιά του), αλλά συγκαταλέγεται και στους μεγάλους "δημιουργούς εικόνων" όλων των εποχών.