Τα σπίτια που σίγουρα κάποτε με στέγασαν, που τώρα με στεγάζουν και που, ίσως, να με στεγάσουν στο μέλλον τα σεβάστηκα αδιαλείπτως σαν τεμένη των όσων δέχτηκε η ψυχή μου. Γιατί κι αυτή με τη σειρά της λειτουργεί ως δέκτης όσων χαρωπών, περίλυπων, μαχμουρλίδικων, κατσιασμένων, βερνικωμένων και σατράπικων μου υπαγορεύτηκαν άνωθεν από από άγνωστό μου πομπό. Και επειδή όλα αυτά ήταν σε μια γλώσσα τρελή και ακατάληπτη, πολύ δυσκολότερη από τα ιερογλυφικά και τη σφηνοειδή Β\', μπορεί και να είναι όπως θα σας τα διηγηθώ, με το μακρόσυρτο χαρακίρι που επέλεξα. Που πονάει το άτιμο, μα δε βάζω και στοίχημα αν θα βγει το ζουμί αυτών που θέλω. Ξέρετε και ξέρω πως άλλοτε οι λέξεις δε φτάνουνε κι άλλοτε περισσεύουν.