Τα ποιήματα της Όλγας μοιάζουν, σαν μιά τοιχογραφία του συναισθηματικού κόσμου όπου, μερικές φορές, το άτομο χάνεται, μέσα σ\' ένα τρικυμισμένο, και χαοτικά απροσδιόριστο περίγυρο.
Μέσα, σ\' αυτό το χώρο - που αντιπροσωπεύει μιά ζωή στις πρώτες δεκαετίες της - φαίνετα, πως παραδέρνει ο ποιητής, εξιστορώντας τα πάθη του, τον αποτυχημένο έρωτα, τη μοναξιά, την απόρριψη. Όμως, μέσα από τις χαραμάδες ενός κόσμου - που τον νοιώθει εχθρικό, φαίνεται, πως χαράζει, και σκιαγραφεί τον δικό του κόσμο...της ελπίδας, της αγάπης, της εμποδισμένης ελευθερίας, της "αναίτιας", και αδιευκρίνιστης καταπίεσης, εσωτερικών δυνάμεων...που αγκομαχούν για λίγο φως που του λείπει...