[...] - Στο βιβλίο αυτό, παραθέσατε, μ\' ένα προσωπικό κριτήριο, τα ζωγραφικά και τα σκηνογραφικά σας έργα, το ένα απέναντι στο άλλο. Τι διηγούνται;
-Την αληθινή τους ιστορία, Και μέσα από αυτήν, βέβαια, προκύπτει ο βαθύτερος συσχετισμός που έχουν. Μεταφέρουν εικόνες, το ένα στο άλλο, και πολύ συχνά υπάρχει αντιστοιχία απόλυτη. Μπορεί κάτι που ζωγράφιζα όταν ήμουν νέος, να το βρίσκω σ\' ένα έργο δύο δεκαετίες μετά. Είναι ο τρόπος να μεταφέρω τη ζωγραφική μου σ\' ένα εφαρμοσμένο είδος, όπως είναι η σκηνογραφία δεν κάνω θέατρο, κάνω ζωγραφική που περνά στο θέατρο.
- Στη λογική ωστόσο του βιβλίου, δεν υπάρχει χρονολογική σειρά.
- Ναι, βέβαια, γιατί αυτό που μ\' ενδιαφέρει, είναι να γίνει αισθητή στον αναγνώστη η πλαστική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στα σκηνικά και τα έργα ζωγραφικής. Αυτή η έκδοση τέχνης σχεδιάστηκε, ώστε να είναι ένα αντικείμενο - βιβλίο, ωραίο να το κοιτά κανείς, να το ξεφυλλίζει! Επίτηδες ανακάτεψα τα έργα ώστε να εξαφανιστούν οι ημερομηνίες και να προβληθούν οι εσωτερικές σχέσεις και η αλληλουχία ανάμεσα σε σχέδια που έγιναν στη δεκαετία του \'60 και σε έργα του 2003.
[...] (από τη σελ. 7 του βιβλίου, απόσπασμα από μία συνέντευξη στην Άννα Γριμάνη)