Ένα οδοιπορικό που ιχνηλατεί τον έρωτα και το θάνατο . Η Αμαλία στεκόταν στις περικοκλάδες του φράχτη. Είχε δει το Νικόλα που κατηφόριζε την ώρα που η μέρα είχε αρχίσει να γίνεται βαριά πάνω από το ραχοβούνι. Τον περίμενε. Για μια στιγμή αγκαλιάστηκαν τα βλέμματα και οι ψυχές τους. Ο Νικόλας την ξανακοίταξε. Το πρόσωπο της ήταν όμορφο και άδειο. Αρκετά όμορφο για να τραβήξει έναν άντρα και αρκετά άδειο για να χαθούν μέσα του όλων των αντρών οι ικεσίες. Από τότε της τηλεφωνούσε κάθε μέρα. Εκείνη τον φανταζόταν να κρατάει στα χέρια του ολάκερες χούφτες χάδια, στα χείλη του καντάρια φιλιά. Συναντήθηκαν στο ραχοβούνι. Ένας μεγάλος, δολοφονικός έρωτας άρχισε. Το φεγγάρι ανηφόριζε αστραφτερό στη λίγωσή του. Ένα φεγγάρι κοκκινωπό ανάμεσα στο χρώμα που έχει το κοκκινόχωμα, και κάτι που έχει το ρόδι την ώρα, που η Αμαλία άνθιζε στην αγκαλιά του. Άνθισε και κάρπισε. Μετά το φεγγάρι χλόμιασε. Ο έρωτας μαράθηκε. Γέμισε ο χώρος υπονοούμενα, μισόλογα, αινίγματα, σαν κάποιοι να μοιράζονταν ένα μεγάλο μυστικό. Ο Νικόλας θ\' απογοητεύεται συνέχεια. Η Αμαλία ούτε που θα γοητεύεται. Τη μια στιγμή τον σαγηνεύει, τον συγκινεί. Την άλλη τον απογοητεύει, τον απωθεί. Η μελωδία της ζωής είναι μια μελωδία λυπητερή, κι αν ακούγεται καμιά φορά σε κλειδί ματζόρε καταλήγει πάντα σε μινόρε.