Εικοσιεφτά χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή του, το σκληρό, σπαρακτικό, ειλικρινές, "βλάσφημο" αυτοβιογραφικό κείμενο της Μπέττυς (κατά κόσμον Ελισάβετ Βακαλίδου) είναι και πάλι εδώ για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά κάποιων συνειδήσεων, κάποιων εφησυχασμένων ψυχών, κάποιων ψυχρών τόπων. Οι αλήθειες της δεν έχουν παλιώσει ούτε στο ελάχιστο. Η πένα της, τρυφερή και ακραία όσο και τότε. Η αλήθεια της, γυμνή, ευάλωτη - κι αγκαλιασμένη με το κεντρί του σκορπιού.

"Η αθωότητα είναι καλή γι’ αυτούς που την έχουν. Εγώ που την έχασα δεν πρόκειται να την ξαναβρώ".
(Μπέττυ)

"Το όνομά σας, Μπέττυ, ταράζει τα όμορφα μάτια των Ελλήνων, των Νορβηγών, των Ολλανδών, των... Ταράζει τα μάτια τους - αλλά με τι είδους ταραχή; Και γιατί άραγε τα μάτια τους είναι καρφωμένα πάνω σας και πάνω στο βιβλίο σας;"
(Jean Genet)