Στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη οι κατοπτρισμοί περιέχουν έναν ολόκληρο κόσμο: πλούσιο, ποικίλο, κάποτε ανησυχητικό, πάντοτε όμως γόνιμα ερεθιστικό για τη φαντασία μας. Και, όπως επιμένει ο ποιητής, "είναι η απουσία της φαντασίας που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε ανάπηρο της πραγματικότητας".
Οι υδάτινες επιφάνειες καθρεφτίζουν τον ουρανό και την ξηρά· ο κάτω κόσμος και ο ουρανός αλληλοκατοπτρίζονται· η θάλασσα και η ξηρά εισδύουν η μία στην άλλη· τα όρια, οριζόντια και κάθετα, καταλύονται· η κατάδυση προς το βυθό είναι μαζί και μια ανάδυση προς τους εφτά ουρανούς· οι φίλοι γίνονται άγγελοι· και αντιστρόφως.
Τίτλοι μερικών επιμέρους παραγράφων: "Η Σελήνη, η γεωμετρία: καθρέφτες. Ο καθρέφτης του ύπνου", "Μια λογοτεχνική ηρωίδα στον καθρέφτη του ύπνου: Η Preciosa του Λόρκα", "Ο καθρέφτης του ήλιου", "Ο καθρέφτης του ματιού", "Οφθαλμός οφθαλμόν θεώμενος...", "Άλλοι καθρέφτες: ο κενός· ο υποδόριος· αυτός που αλλοιώνει· αυτός που κρύβει".