Ο προφορικός λόγος έχει ελευθερίες. Δεν είναι τυχαία η φράση "έπεα πτερόεντα". Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον γραπτό λόγο, όπου οι κανόνες είναι αυστηροί και το "scipta manent" επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη στην υστεροφημία του συγγραφέα. Συνεπώς, είναι δύσκολο την ευαισθησία, την παρατήρηση, την οξυδέρκεια και την αναζήτηση να τις αποτυπώσεις σε χαρτί. Αυτό το εγχείρημα επιχειρεί ο Παναγιώτης Σγουρίδης με το βιβλίο "Πολιτικό δεκάπρακτο".

Παρατηρεί ότι η μεταπολεμική Ελλάδα συνοδεύτηκε από έναν διαρκή αγώνα δρόμου για να προλάβει τις καθυστερήσεις. Παρά ταύτα, η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και η είσοδος στο ευρωπαϊκό περιβάλλον σήμαναν για το συλλογικό ασυνείδητο του ελληνικού λαού το τέλος αυτού του αγώνα. Θεωρεί λοιπόν ότι αυτή είναι η αιτία που η σκληρά εργαζόμενη ελληνική οικογένεια, απαλλαγμένη από το βάρος των "μεγάλων", στράφηκε στον εαυτό της, στο μέλλον των παιδιών της, στο δικαίωμα για αξιοπρεπή σύνταξη, στην ποιότητα ζωής, στο καλάθι της νοικοκυράς και σε μια σειρά από «μικρά» προβλήματα που συνθέτουν την καθημερινότητα των Ελλήνων.

Αυτή την καθημερινότητα, που μέχρι τώρα απασχολούσε τη λογοτεχνία, προσπαθεί ο συγγραφέας να τη συνδυάσει με την πολιτική, γιατί πιστεύει πως η Αριστερά των μεγάλων οραμάτων και αγώνων καλείται σήμερα να δώσει απάντηση στα μικρά και στα ατομικά προβλήματα.

Τα δέκα διηγήματα του βιβλίου είναι προϊόν της μανίας του να παρατηρεί το περιβάλλον, ίσως μακρινό κατάλοιπο του μηχανικού που ποτέ δεν έπαψε να είναι. Πρόκειται για μια προσπάθεια προσέγγισης της πολυπλοκότητας του σήμερα μέσα από τη φαντασία του λογοτέχνη, την αποτελεσματικότητα του μηχανικού και την ευαισθησία του πολιτικού.