Με τα διηγήματα αυτά, ο συγγραφέας επιχειρώντας μια επιστροφή στον απαγορευμένο τόπο με όχημα τη μνήμη, "συνεχίζει το εσωτερικό διήγημα, το βασισμένο στον εσωτερικό μονόλογο (στον οποίο έχει παράδοση η Θεσσαλονίκη) φροντίζοντας να το καταστήσει επαγωγό, μη πληκτικό, τόσο με την εκλογή κατά το δυνατό συγκεκριμένων θεμάτων, όσο και με τη χρήση ενός διαυγούς, σχεδόν τετραγωνισμένου λόγου. Κι "ενώ περιγράφεται κάτι συγκεκριμένο, ο αναγνώστης διαισθάνεται ότι η περιγραφή αυτή υποκρύπτει όχι μόνο μιαν ορισμένη διάθεση, αλλά, ακόμα και άλλες, πιο ψύχραιμα λογαριασμένες, συμβολικές - με ευρύτερη έννοια - προεκτάσεις . Τελικά οι περιγραφές του εσωτερικού αυτού συγγραφέα έχουν τον προορισμό να αναδεικνύουν αθέατες πλευρές φαινομενικά ασήμαντων πραγμάτων".

(Μ. Γ. Μερακλής)