Οι αναδιαρθρώσεις της οικονομικής δομής του καπιταλισμού, φέρνουν πάλι στην επικαιρότητα - υπό νέους όρους - τη συζήτηση όχι μόνο για τον ιμπεριαλισμό ή τον αποικιοκρατισμό, αλλά και το ζήτημα του ολοκληρωτισμού. Είναι φανερό πως με τη συσσώρευση και διεθνοποίηση του κεφαλαίου αναπτύσσεται ένα είδος βιοπολιτικής του ολοκληρωτισμού από δυνάμεις και μηχανισμούς του καπιταλισμού στο πεδίο της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικολογικής και πολιτισμικής σφαίρας. Την κατεύθυνση αυτή διευκολύνουν αφενός η κατάτμηση της παραγωγικής διαδικασίας με βάση τις σύγχρονες τεχνολογίες αφετέρου η επιταχυνόμενη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας.

Σε κάθε περίπτωση, η εκκόλαψη και διασπορά εξωραϊσμένων μορφών αυταρχικών ή ολιγαρχικών διακυβερνήσεων, αλλά και η παραγωγή πολιτικής, κοινωνικής οικονομικής και πολιτισμικής ομοτυπίας από μηχανισμούς και θεσμικά σύνολα της παγκόσμιας αγοράς παραπέμπουν σε νέες μορφές ολοκληρωτισμού. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός απαντάται ή αποκρυπτογραφείται ως αλληλουχία θεσμών /συνδέσμων πειθαναγκασμού και εποπτείας - καμουφλαρισμένων άλλοτε ως \'δημοκρατία\' και άλλοτε ως "εκσυγχρονισμός" - που οικοδομεί το παγκόσμιο σύμπλεγμα εμπορευματικού και χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Καθώς αυτό το σύμπλεγμα στηρίζεται σε μιλιταριστικές αξίες και πρακτικές, διαμορφώνει τις αρχές μιας πλανητικά \'εκλεπτυσμένης\', πλην όμως ευδιάκριτης πλέον βιοπολιτικής του ολοκληρωτισμού.