...Μελαγχολούσε για τον Αλέξη, και το αγέννητο παιδί της. Το φανταζόταν όμορφο σαν αυτόν, τον φυγά των παλιών καιρών. Ένα βράδυ, σαν ένα όνειρο, ήρθε συγκεχημένη στο νου της οπτασία, το αγέννητο παιδί της. Ήταν θαρρείς κοριτσάκι, με ροζ φουστανάκι, μα αν, το χεράκι του άπλωνε, το δικό της, δεν θα του αρνιόταν, και είθε η παιδική σοφία, σε ανάπαυση να οδηγήσει, τη ζωή της.

Άρχισε να μελαγχολεί, όλο και περισσότερο, το εξομολογήθηκε σε μια κοντόχονδρη γειτόνισσά της, την κ. Βούλα, που ξεφυσούσε από το λίπος, προσευχόμενη. Έδειξε πως όλα τα γνωρίζει, και της υποσχέθηκε βέβαιη ανάρρωση, οδηγώντας την, σε μια παράξενη εκκλησία, κάπου στο Θησείο, παράμερα. Αποτελείτο από μια μεγάλη αίθουσα, με ξύλινους τεράστιους πάγκους, για να ξαποστάζουν οι πιστοί, και μια ξύλινη έδρα στο κέντρο. Δίχως εικόνες και κεριά, η φλόγα τους, να φέγγει τις ευχές, λιβάνι να αναθυμιάζει απαλύνοντας τον πόνο. Την πήγε στους Πεντηκοστιανούς, έτσι ονομάζονταν...