Το βιβλίο αυτό είναι ένα χρονικό της ερωτικής ζωής της Σαπφώς, όπως την αφηγείται η ίδια στα τραγούδια της που απευθύνονται στις μαθήτριες - ερωμένες της. Τα έγραψε προς το τέλος του 7ου αιώνα π.Χ., σε μια γλώσσα οικεία, δημοτική, σαν αυτή που μιλούσαν στις παρέες και στα καπηλειά του λιμανιού της Μυτιλήνης. Όπως λέει ο Aime Puech, που προλογίζει το κλασικό σύγγραμμα του Theodore Reinach "Αλκαίος - Σαπφώ": "Τα ερωτικά ποιήματα - κραυγές πάθους της Σαπφώς είναι, φυσικά, πιο κοντά στη λαϊκή γλώσσα. Και χωρίς ιδιαίτερη άσκηση ύφους. Βρίσκω λέξεις που χρησιμοποιούνται εδώ σαν όροι μιας αργκό χαμαιτυπείου". Μιας γλώσσας ρεμπέτικης, θα μπορούσε να πει. Η διάλεκτος της ψυχής -που θα βρούμε στην ποίηση- σε τίποτα δεν άλλαξε, παρόλα τα χιλιάδες χρόνια που πέρασαν. Όπως θα δούμε στους παρακάτω στίχους:

Σαπφώ: Σταλαγματιά σταλαγματιά ο πόνος μου κυλάει. (fr.10)
Tζουανάκος: Σταλαγματιά σταλαγματιά σταζ\' η καρδιά μου αίμα.
Σαπφώ: Μου \'βαλες φωτιά και καίγονται τα σωθικά μου. (fr.46)
Βαμβακάρης: Σα σε πρωτογνώρισα, κυρά μου,
μ\' άναψες φωτιά στα σωθικά μου.
Γ. Παλαμάς: Γιατί, κακούργα, μ\' άναψες φωτιά στα φυλλοκάρδια;
Μπαγιαντέρας: Μ\' έκαψε την καρδούλα μου με τα πολλά της κάλλη, έγνοιες στο νου μου μ\' έβαλε και στο μυαλό μου ζάλη.
Τζουανάκος: Έκλεισα πια το στόμα μου και δεν αναστενάζω, γιατί μου καίει τα σπλάχνα μου το αχ, άμα το βγάζω.