Κάθε βράδυ μιλάω με επτά γυναίκες, τις Μαρίες μου, που μου λένε ιστορίες για έρωτες και φόνους. Γιατί επιμένουν πως κάθε έρωτας συνοδεύεται και από ένα φόνο. Με έμαθαν πως κάθε φόνος πονάει και το φονιά και το θύμα. Και πως ο χρόνος είναι το δώρο του θύματος στο φονιά, για να του ανήκει. Και οι Μαρίες μου, που γίνανε σοφές, αγάπησαν τους έρωτές τους και ντύθηκαν με το αίμα των φόνων τους. Γιατί και οι επτά Μαρίες μου φοράνε κόκκινα και κάθε βράδυ έρχονται κοντά για να μου ψιθυρίσουν πως είναι επτά γυναίκες, όμοιες και διαφορετικές, και επτά μοναξιές, όμοιες και διαφορετικές, και επτά κραυγές, που ήρθαν σε επτά νύχτες και κοιμήθηκαν πλάι μου, για να μου δείξουν επτά διαδρομές, που περπάτησα και εγώ μαζί τους, και πολλές από εσάς που κρατάτε το βιβλίο με τις επτά Μαρίες μου στα χέρια σας.