Μαρία, Ειρήνη, Αννέζα, Μαργιά, όλες ήπιαν το πικρό ποτήρι της χηρείας. Σ\' ένα κυκλαδίτικο νησί όμορφες άγριες ίριδες, δεμένες απ\' το Θεό σ\' ένα μπουκέτο. Τις στήριξε στις καταιγίδες της ζωής. Σκοπός τους ν\' αναστήσουν σε δέντρα τα παιδιά τους και να τα παντρέψουν. Πάντοτε στα πικραμένα χείλη τους άνθιζε το χαμόγελο της υπομονής και της καρτερίας. Πατέρας και μάνα μαζί, να σηκώνουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο με σθένος και δύναμη. Η ζωή τραβούσε τα δικά της μονοπάτια με χαρές και λύπες. Η Ειρήνη, προς όφελος των κοριτσιών, φεύγει για την Αθήνα ξεριζωμένη από το σόι της και τις αγαπημένες της θείες και εξαδέλφες. Η Ζαμπετούλα θα γνωρίσει με δύναμη και πάθος τις πίκρες της αγάπης για τον καπετάν Κοσμά. Ο σατράπης Μανολιός θα βασανίζει μέχρι το τέλος της ζωής του την Αννέζα. Η Μαργιά ή Βρυζάκαινα θα σταυρωθεί από ένα δεύτερο πένθος μες στην οικογένειά της, το χαμό του γιου της.