O περίφημος αυτός λόγος του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ δεν συνοψίζει μόνον την πνευματική του διδασκαλία, αλλά και το μεγάλο επίτευγμα της ζωής του. Μέσω της νηστείας, του αγώνα και της εξουδένωσης του εαυτού του, ο Άγιος Σεραφείμ απέκτησε το πνεύμα της ειρήνης σε τέτοιο βαθμό που μόνον πολύ λίγοι πριν από αυτόν το είχαν αποκτήσει. Όμοια με τους μεγάλους Πατέρες της Έρημου των παρελθόντων αιώνων, έλαμψε ως επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος.

"Φαντασθείτε μέσα στο κέντρο του ήλιου, στο εκτυφλωτικό φως των μεσημβρινών ακτίνων, το πρόσωπο ενός ανθρώπου που μιλάει μαζί σας. Βλέπετε την κίνηση των χειλιών του, και την αλλαγή στην έκφραση των ματιών του, ακούτε την φωνή του, αισθάνεσθε κάποιον να σας κρατά από τους ώμους· δεν βλέπετε ακόμη ούτε καν τον εαυτό σας ούτε την σιλουέτα του, αλλά βλέπετε μονάχα ένα εκτυφλωτικό φως να απλώνεται σε μεγάλη απόσταση τριγύρω, σε μήκος αρκετών μέτρων, και να φωτίζει με την δυνατή του λάμψη το στρώμα του χιονιού που κάλυπτε το ξέφωτο του δάσους αλλά και τις νιφάδες του χιονιού που σκορπίζονταν επάνω μου και επάνω στο μεγάλο Γέροντα. Μπορείτε να φαντασθείτε σε τι κατάσταση βρισκόμουν!"

[Ν. Α. Μοτοβίλωφ (από το Κεφάλαιο 8)].