Περικλής Γιαννόπουλος (1869 - 1910)
Πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Γεννήθηκε στην Πάτρα. Εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών. Εγκαταλείπει τις σπουδές του και φεύγει για το Παρίσι, το "Νέο Ελικώνα". Επηρεάζεται από τον Ζ. Μωρεάς, τους "καταραμένους" ποιητές (Μπωντλαίρ), και ζει ως τυπικός μποέμ. Τη ζωή αυτή συνεχίζει και στην Αθήνα· σιγά σιγά όμως -υπό την επίδραση του πρώιμου Νίτσε (Γένεση της Τραγωδίας) και του ρομαντικού εθνικισμού του Μπαρές -μεταμορφώνεται σε ζηλωτή ελληνολάτρη, υμνητή του αττικού φωτός και της ελληνικής φύσης. Απορρίπτει καθετί ευρωπαϊκό ως εκφυλισμένο και με τα έργα του Νέον Πνεύμα, Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν και τα κείμενα του παρόντος έργου ευαγγελίζεται τη γέννηση ενός νέου Ελληνικού Πολιτισμού, συνδυάζοντας την αρχαιολατρία και τον ανόθευτο αγροτικό βίο.

Αδελφικός φίλος του Ίωνα Δραγούμη -χαρακτηριστικό δίδυμο της αθηναϊκής μπέλ επόκ -απορρίπτει εντούτοις τη δημοτική, γράφοντας στην καθαρεύουσα. Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και ο απελπισμένος ερωτάς του για τη ζωγράφο Σ. Λασκαρίδου τον οδηγούν στο να αυτοκτονήσει έφιππος στη θάλασσα του Σκαραμαγκά. Ο Δραγούμης αφιερώνει στη μνήμη του το "Όσοι ζωντανοί".