Στα τριάντα τέσσερα ποιήματα της συλλογής, ο αναγνώστης περιπλανιέται στις σκέψεις και τα συναισθήματα της δημιουργού, στους προβληματισμούς και τους αφορισμούς της, στις εικόνες και τα όνειρά της. Άλλοτε με υπαρξιακά ερωτήματα («Το Εγώ»), άλλοτε με γλώσσα κυνική, σαρκαστική («Ασφάλεια Εξασφαλισμένη»), άλλοτε με έντονες βιωματικές εικόνες («90s», «Το τρένο») κι άλλοτε γεμάτα με συναισθήματα («Προδοσία») τα ποιήματα σκιαγραφούν μια ολόκληρη γενιά – τη νέα γενιά, τα βιώματά της, τη ματαιότητα του τρόπου ψυχαγωγίας της, τα αδιέξοδά της. Ταυτόχρονα, όμως, καταπιάνεται με διαχρονικά ερωτήματα, όπως η αναζήτηση της ευτυχίας και του σκοπού στη ζωή:

Τώρα κατάλαβες πως κάπου είχες φτάσει
Μα πίστεψες πως ήτανε λάθος η διαδρομή…

ή η έννοια και η αντίληψη του χρόνου:

Χρόνος για άλλους εχθρός
για κάποιους κενός
για άλλους κατηφόρα