Η κρίση του παραδοσιακού προτύπου της οικογένειας δεν είναι άγνωστο θέμα στο δημόσιο διάλογο της χώρας μας. Οι μονογονεϊκές οικογένειες, ωστόσο, είναι ένα θέμα που παραμένει στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης παρόλο που αποτελεί μια απτή, εν μέρει "κρυμμένη" από τις επίσημες στατιστικές, αλλά διευρυνόμενη κοινωνική πραγματικότητα. Η σχετική έρευνα δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία, αν δεν αφορούσε άμεσα ή έμμεσα τις δημόσιες πολιτικές. Η κοινωνική πολιτική στη χώρα μας -αποσπασματική και κατακερματισμένη, νησίδες προνομίων μέσα σε πελάγη ανεπάρκειας- δεν έχει αποδεσμευτεί ακόμη από τα βαθιά συντηρητικά και πελατειακά πρότυπα που την καθιστούν εν τέλει αναποτελεσματική. Πρόκειται, ουσιαστικά, για το δημοκρατικό περιεχόμενο του κοινωνικού κράτους. Τα πολιτικά δικαιώματα αποκτούν δημοκρατικό νόημα μόνο στο βαθμό που θεμελιώνονται σε κοινωνικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, ο κοινωνικός αποκλεισμός αποτελεί το μέτρο του δημοκρατικού ελλείμματος της κοινωνίας μας.