Η Ρεμιέ, η Τουρκάλα, παντρεύτηκε τον Μιχάλη, τον Έλληνα σε εποχές δύσκολες. Η μικρή κοινωνία της Ίμβρου στην οποία την έφερε ο άντρας της δεν την καλοδέχτηκε. Μα η αγάπη είναι πιο δυνατή κι η Ρεμιέ άντεξε, ποτέ δε βαρυγκόμησε. Σεβάστηκε τις συνήθειες του τόπου όπου περιόρισε τον κόσμο της. Ταύτισε την ύπαρξή της με το πολύπαθο νησί. Παρόλο που μπορούσε να γυρίσει στην πατρίδα της, έμεινε κι έζησε δίπλα στους "χωριανούς" της, φύλακας άγρυπνος, μαζί με τους λιγοστούς ντόπιους, της ελληνικότητας της Ίμβρου.

Η Ίμβρος βρiσκεται ανάμεσα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη. Η γεωγραφική της θέση στα στενά των Δαρδανελίων προσδιόρισε την ιστορική της πορεία από την αρχαιότητα μέχρι τα νεότερα χρόνια. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, με τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923), η Ίμβρος μαζί με την Τένεδο παραδόθηκαν στην Τουρκία "ως χρήσιμα νησιά για την ασφάλεια των Στενών". Με τη Συνθήκη, τα νησιά αυτά θα ήταν κάτω από ειδική διοικητική και αστυνομική οργάνωση που θα τη συγκροτούσαν Έλληνες (άρθρο 14). Η Ελλάδα ποτέ δεν απαίτησε να ισχύσουν τα δικαιώματα που έδινε στα νησιά η Συνθήκη και η Τουρκία προχώρησε σε σχέδιο εκτουρκισμού του νησιού.