Διηγήματα του Τάσου Χατζητάτση που γράφτηκαν το 2007 και το 2008. Τρία είχαν δημοσιευθεί στο "Εντευκτήριο" και την "Αυγή" και τα υπόλοιπα δημοσιεύονται για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Όσο παραμερίζω τα φύλλα και τα κλαδιά της αφήγησης, βλέπω πόσο γρήγορα ξεχνάμε, μέσα στην καθημερινότητα που τρέχει, τις ζοφερές σημασίες λέξεων και καταστάσεων. Κάθε πρωί, ένα μεγάλο κομμάτι λήθης εγκαθίσταται στο μυαλό μας, και τα νεόπλαστα κύτταρα, με μια τρελή ορμή, επικαλύπτουν τις παλιές μνήμες. Τι σημαίνουν, σήμερα, οι λέξεις "δωσίλογοι", "συνταγματάρχες", "Απολυμένη Πέτρα"...

Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή των δυνατών, όπου καταλαβαίνουν πόσο αδύναμη είναι η ισχύς. Επιστρατεύουν αστρολόγους, χρονικογράφους και ποιητές, για να φωτίσουν μιαν άλλη πραγματικότητα. Και κανένας πια δεν ξέρει σε ποια πραγματικότητα ζει. Ο θάνατος πάνω τους σαν ήλιος.