[...] Όλες οι εικαστικές σκέψεις του Κωνσταντίνου Καμπουρόπουλου είναι εκφρασμένες με μία σταθερή χρωματική συναρμογή. Αυτό προσδίδει στη ζωγραφική του μία αναμφισβήτητη εξωτερική αναγνωρισιμότητα αφήνοντας την ανίχνευση του εσωτερικού της στην έτσι διεγερμένη περιέργειά μας. Πολλές από τις προσωπογραφίες του είναι αγαπημένες απόρρητες μορφές. Όμως οι περισσότερες και όταν ακόμα αντιστοιχούν σε πρόσωπα υπαρκτά νομίζω πως τα υπερβαίνουν και περιγράφουν "ρόλους". Τα πρόσωπα γίνονται προσχήματα για να εκφραστούν συναισθήματα οικουμενικά, αποεθνοποιημένα. Αυτή η αίσθηση όμως μπορεί να ενισχύεται και από μία νοερά παρακείμενη παρουσία: την προσωπική γνωριμία με τον καλλιτέχνη. Αν αυτή υπάρχει. Ας έχεις μοιρασθεί μαζί του κάτι από τις σκέψεις του -σε συζητήσεις και συναντήσεις- τον αναγνωρίζεις ως σώμα και πρόσωπο μέσα στην ζωγραφική του. Αλλά αν αυτό δεν συμβαίνει, είναι το έργο του που σου επιτρέπει να τον διαισθανθείς. Τώρα μόνος σου, και μόνο με την βοήθεια των όσων βλέπεις πρέπει να τον φαντασθείς. [...]

Α-Ι. Δ. Μεταξάς