Ένα ακόμη αυτοβιογραφικό αφήγημα του Ζάχου Χατζηφωτίου για τις περιπέτειες της γενιάς του στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την "μπελ επόκ" της μεταπολεμικής Αθήνας.

"Η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το νου, εντελώς αυθόρμητα, ήταν να βάλω ως τίτλο σε τούτο το βιβλίο: "1940: η τυχερή γενιά μας", διακινδυνεύοντας να γίνω δυσάρεστος σε ανθρώπους της ηλικίας μου, και δεν θα ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Λες και τους άκουγα: "Πού βρήκε ο χριστιανός την τύχη σ\' αυτή τη γενιά που μόνο βάσανα είχε, πολέμους, στερήσεις, κατοχές, θύματα και κινήματα, πίκρες, φτώχεια, αγωνίες, αρρώστιες, ξεριζωμούς, διχασμούς κι όλα τα δεινά;"
Κι ενώ ετοιμαζόμουν να τους αντικρούσω κάπως έτσι: "Ναι, είχε πίκρες, αλλά την πίκρα τη διαδέχτηκε η δόξα. Ναι, είχε πολέμους, αλλά πέτυχε νίκες. Ναι, μάτωσε, αλλά γέννησε και ήρωες. Ναι, είχε φτώχεια, αλλά ήταν πλούσια σε έρωτα", ξαφνικά μια δεύτερη σκέψη εμφανίστηκε αποφασιστικά και, χωρίς ν\' ακυρώσει την πρώτη, μου ψιθύρισε: "1940: η γενιά των γενναίων". Κι έτσι ήταν. Δεν ήταν; Αυτό κανείς δεν θα μπορεί αλλά και δεν θα θέλει να το αμφισβητήσει, από όποια ιδεολογική, πολιτική ή κοινωνική σκοπιά κι αν βλέπει τα πράγματα."