Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (43 π.Χ.-8 μ.Χ.) είναι χρονολογικά οψιμότερος σε σχέση τόσο με τους ρωμαίους ερωτικούς και νεωτερικούς ποιητές όσο, ακόμη περισσότερο, και με τους έλληνες ελεγειακούς των αρχαϊκών και ελληνιστικών χρόνων. Έχοντας ο ίδιος βρεθεί αντιμέτωπος μ\' ένα ποιητικό είδος που είχε φθάσει στην ωριμότητά του και που, μέσα στη φορμαλιστικά οριοθετημένη ζώνη του, είχε δοκιμάσει όλες σχεδόν τις τονικότητες της ερωτικής έκφρασης, ο Οβίδιος γνώριζε καλά ότι οι αναγνώστες του ήταν ήδη μυημένοι σ\' έναν καλά επεξεργασμένο κώδικα με αναγνωρίσιμους κοινούς τόπους, τυπικά ερωτικά σενάρια και με μια συμβατική ερωτική ρητορική.
Τη συμπτωματολογία της επιγονικότητας - οψιμότητας, όπως αυτή αποτυπώνεται στο corpus των ελεγειών της δεύτερης έκδοσης των Amores, τις διαστάσεις και τις εκφάνσεις της σε ερωτογραφικό και σε μεταποιητικό επίπεδο έχει στόχο να εξετάσει η ανά χείρας διατριβή. Ο ερμηνευτικός σχολιασμός των ελεγειών στην παρούσα εργασία αναζητεί σταθερά τον ποιητή που μετέτρεψε τη χρονολογική του οψιμότητα- επιγονικότητα σε πλεονέκτημα, με την έννοια ότι κατέστησε τον διακειμενικά υπερ-κορεσμένο λόγο των Amores μια συστηματική μεταγλώσσα, η οποία σχολιάζει και, σχολιάζοντας, αποκαλύπτει σε "κοινή θέα" τους ιδεολογικούς, γραμματολογικούς και αισθητικούς μηχανισμούς που συγκρότησαν τον "κλασικό" ερωτικό λόγο της ρωμαϊκής ελεγείας.